‘Niemand kon me helpen. Ik ben naar verschillende dokters geweest, naar allerlei sangoma’s (traditionele genezers) en naar kerken. Niets en niemand kon me helpen. Ik was vaak bang ’s nachts en mijn neus bloedde vaak. Ik wist dat er verkeerde geesten in mij leefden door mijn ervaringen met de sangoma’s, maar ik kon niks. Totdat ik een paar weken geleden op zondag in de kerk kwam bij Melusi. Tijdens de preek had ik het gevoel dat de voorganger alleen voor mij preekte. Het raakte me enorm en tijdens de aanbidding viel ik op de grond en begon ik te huilen. Veel mensen hebben toen voor mij gebeden en sindsdien ben ik vrij. Het licht van Jezus schijnt in mijn hart!’ Dit prachtige getuigenis was een van de vele dingen die gedeeld werden tijdens het afgelopen weekend. De vrouw die dit deelde heet Zintho. Zij kon getuigen van het licht dat in haar leven was gekomen! Een wonder!! God is licht en als Zijn licht schijnt, moet de duisternis verdwijnen.
"I am the light of the world. Whoever follows me will never walk in darkness, but will have the light of life.” – John 8:12 We hadden het afgelopen weekend MYC. Dat staat voor Melusi Youth Conference en voor het derde jaar op rij organiseerden we dat. Dit jaar met het thema: Jesus Light of the world. Het was een supergaaf weekend! Elke dag kwamen er rond de 500 jongeren en ook kinderen die het niet wilden missen. Eigenlijk nodigen we alleen tieners van boven de 14 jaar uit, maar de kids wilden ook zo graag komen. Elke dag hadden we aanbidding, preken, workshops, spelletjes, eten en veel plezier. Het was gaaf om te zien hoeveel jongeren er kwamen. Het is lastig om in woorden te beschrijven wat er gebeurde tijdens die dagen. Veel van de jongeren leven in diepe duisternis. Er zijn zoveel problemen. Als je ’s ochtends met de bus door de township rijdt om iedereen op te halen, lopen de eerste mensen al dronken over straat. Het is triest om te zien en het breekt mijn hart. Dan nog maar te zwijgen over alle families die gebroken zijn, kinderen zonder vaders, kinderen zonder veilig thuis, tieners die gevangen zitten in dingen die over hun leven uitgesproken zijn door tranditionele genezers, tieners die de armbandjes en de kralen rond hun heupen dragen. Kralen en armbandjes die zouden moeten beschermen zo wordt er geloofd, maar die de dragers ervan alleen maar in de duisternis vasthouden. Het brak mijn hart toen ik weer met al deze dingen werd geconfronteerd. Tegelijkertijd ben ik vervuld met vreugde als ik dit schrijf. Ik denk aan de momenten dat ik samen met een aantal van de discipelen en van het team de aanbidding leidde. De tieners zongen uit volle borst en met zoveel passie: ‘I have a light and it always shines’ en ‘There is someone, He is the answer, He is the light and He lights the way, His name is Jesus!’. Het was niet zomaar zingen. Gods Geest was in ons midden en gaf ons een passie om Hem te aanbidden. De duisternis moest wijken! Ik denk ook aan de momenten na de preek waarop veel van hen naar voren kwamen voor gebed of om de keuze te maken voor Jezus. De duisternis moest opnieuw wijken. Kostbare momenten! Ik denk aan de momenten in de workshops met alle vragen die ze hebben en ze durfden te stellen. Ik denk aan de momenten waarop we genoeg eten voor iedereen hadden en waarop iedereen zoveel plezier had met spelletjes doen. Ook op die momenten zagen we Gods licht! Het was een gezegend weekend! Ik ben enorm dankbaar voor wat God doet in de levens van mensen en tieners. Het was zo bijzonder om terug te kijken en te zien wat God heeft gedaan en dat Hij doorgaat met zijn werk. Tieners die twee jaar geleden tijdens de conferentie tot geloof waren gekomen, stonden nu op het podium te zingen en waren aan het bidden voor mensen. Het raakte me diep en maakte me zo dankbaar! We bidden dat ook na de conferentie dit jaar weer meer mensen zullen opstaan en echt de weg van het Licht zullen volgen. We zien de vrucht die God geeft. Bidden jullie mee voor de dappere tieners die een keuze hebben gemaakt om uit de duisternis te komen? Bid om volharding en dat ze echt zullen ervaren dat God erbij is. Bid ook voor degenen die heel veel hebben gehoord en misschien nog vragen hebben of de stap niet durven maken. Bid dat ze zullen blijven komen, naar de kerk en tienerbijbelstudie, en dat ze zo ook echt zullen gaan zien wie God werkelijk is. Jezus is het licht en Zijn licht schijnt. De duisternis moet wijken. De strijd is nog niet gestreden en dus gaan we dapper door! ‘The light shines in the darkness, and the darkness has not overcome it.’- John 1:5
0 Comments
‘Onze God is een God van tijd. Hij werkt op een wonderlijke manier en Hij weet precies wat wanneer goed voor ons is.’ Toen ik die woorden hoorde was ik diep onder de indruk. Ze kwamen uit de mond van de oma van de drie kinderen die verdronken zijn tijdens de storm. Deze kinderen probeerden tijdens de hevige storm de weg over te steken en belandden in het water en werden kilometers meegesleurd. Onbegrijpelijk en niet te bevatten.
In de weken die volgden had ik een aantal hele bijzondere gesprekken met deze oma. Hoewel we elkaar daarvoor niet kenden, konden we opeens over hele diepe dingen praten en leerde zij mij lessen waar ik diep van onder de indruk was. Toen we het nieuws hoorden van de kinderen besloten we de familie te bezoeken. Hoewel we de familie niet echt kenden, waren de kinderen deel van onze kidsclub en kenden we hen. Ik vond het lastig om te gaan. Sowieso had het hele verhaal me enorm aangegrepen en dan ga je naar zo’n familie die in diepe rouw is. Vaak krijg je hier dan te maken met veel rituelen die te doen hebben met de voorouders. Er brandt vaak een kaars in de ruimte om de geest de juiste weg te wijzen, mensen zitten op de grond met een deken om zich heen en zo zijn er meer dingen. Het maakt me verdrietig als je zo’n huis binnenkomt. Maar toen we bij deze familie binnenkwamen, kreeg ik een heel ander beeld. Het verraste me. Nergens was een kaars te bekennen en de familie zat gewoon op een stoel en op bed. Geen enkel teken van voorouderverering. Toen we begonnen te praten, kwam ik erachter dat deze familie christen is. Wauw! Dat gebeurt niet vaak in de township. Vooral oma maakte diepe indruk op me. Het was een gewone donderdagavond. We hadden net geoefend in de kerk met de muziekgroep. We waren nog binnen in de kerk, toen het enorm begon te regenen en onweren. Omdat we dat hier wel vaker hebben ’s avonds keek niemand er eigenlijk raar van op. We besloten even te wachten in de kerk, zodat we niet drijfnat thuis zouden komen. Al snel hadden we door dat dit wel een hele erge storm was. Het hele grasveld voor de kerk was in een rivier veranderd en het begon ook nog eens heel erg hard te hagelen…
Na een half uur in de kerk, besloten we maar naar buiten te gaan, naar huis. Het voordeel van op de missie wonen, is dat de kerk heel dichtbij huis is. Maar alsnog kwamen we drijfnat binnen. Pas toen begonnen we een klein beetje van de gevolgen te zien. Bomen braken als luciferhoutjes en het dak van het gebouw waar de mannen die we opvangen slapen, was er deels afgewaaid. In de stromende regen zorgden we er eerst voor dat die allemaal een plekje hadden om te slapen. De rest moest maar wachten tot morgen. Ons huis lag vol met handdoeken, want het water kwam onder de deur door en op een paar plekken ook door het dak. Gelukkig viel dat uiteindelijk nog wel mee en we besloten om maar naar bed te gaan. Na een kort nachtje werden we wakker en konden we pas goed de omvang van de schade zien. Het dak van de mannen was eraf en op ons terrein waren meer dan tien bomen gesneuveld. Daarnaast waren veel huizen nat vanbinnen. Ook de groentetuin had een flinke klap gehad. De hele vrijdag waren we bezig het dak te repareren, de bomen in stukken te zagen en de groenten te verwerken die we hadden kunnen redden. Dat was alleen nog maar materiële schade. Mijn hart brak toen ik dacht aan alle mensen in de township met hun kleihuizen en shacks. Die zijn niet sterk en storten vaak in bij erge regen. Een aantal van mijn collega’s ging die vrijdag kijken of we ergens konden helpen. Al snel werd duidelijk dat de schade daar meeviel, alhoewel er wel echt huizen waren ingestort. Maar ander nieuws zette onze wereld stil. Het bleek dat drie kinderen hoogstwaarschijnlijk in het water zijn verdronken in de township. Doordat er zoveel regen viel in een zeer korte tijd veranderen de straten in rivieren. De kinderen zijn dus gewoon weggespoeld… Verschrikkelijk. Ze zijn officieel nog vermist, want niemand heeft hen nog gezien, maar er wordt gevreesd dat de kinderen niet meer in leven zijn. Niet te bevatten. We kennen deze kinderen. Ze kwamen altijd naar onze kidsclub en kidschurch. Het is zo bizar en niet te bevatten dat deze kinderen er waarschijnlijk niet meer zijn… Het is bizar hoeveel impact zo’n storm heeft. De hele missie ziet er anders uit zonder alle bomen, maar denkend aan de township maakt me nog veel verdrietiger en het verhaal over deze kinderen breekt mijn hart. Met het team zaten we samen op die vrijdagmorgen nadat het gebeurd was. We spraken over onze focus. Is die op de juiste plek? Hebben we wel door hoe groot God is en zijn we gefocust op Zijn Koninkrijk en niet op onszelf en al onze zorgen en angsten? De storm zette ons daar weer bij stil. We hebben niks in eigen hand. Ook al willen we dat maar al te graag. We dienen een machtig God! Hij zal ons ook hierdoorheen helpen en ons helpen om dit allemaal te verwerken. Samen staan we sterk en vertrouwen we op Zijn Woord. Psalm 116 zegt het zo mooi: “Return to your rest, my soul, for the Lord has been good to you.” Dat kunnen we volmondig zeggen: God is goed! Bidden jullie mee voor alle getroffen mensen in de township en in het bijzonder voor de families die hun kinderen hebben verloren? Bidden jullie mee dat we onze focus op Jezus kunnen houden en dat we als team samen sterk zullen staan? Kerst met dertig graden? Kan je het je voorstellen? Waarschijnlijk niet helemaal. Het is ook raar! Maar juist ook een bijzondere tijd op Melusi. Ik wil jullie meenemen in wat wij de afgelopen weken zoal hebben gedaan. De maand december staat voor de meeste mensen natuurlijk in het teken van familie en gezelligheid. Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw. Op Melusi ligt dat allemaal een beetje anders, en toch is er ook wel weer veel hetzelfde. Voor ons als team is het een rare maand. Het is een tijd waarin we allemaal onze familie een beetje extra missen, maar ook een tijd waarin we veel dingen samendoen en waarin we juist zo zien van hoeveel waarde het is dat we elkaar hebben en dat we hier ook familie hebben! Het is dus vaak een maand met een lach en een traan. Daar komt nog bij dat we dakloze mannen opvangen. Voor hen is deze maand vaak ook een heftige maand omdat veel van hen geen tot zeer weinig contact heeft met hun familie. Vaak komt dat helaas door verkeerde keuzes en door verslavingen.
Het is dus elk jaar weer een uitdaging om juist samen alle dingen te vieren en te zien wat een vreugde het is om ook hier samen een familie te vormen. Sinterklaas hebben we gevierd met alle Nederlanders op de missie. Compleet met lootjes en gedichten. We vergeten onze herkomst niet! Eerste Kerstdag was een gezellige drukte. In de morgen deden we namelijk een braai. Dat is een typische Zuid-Afrikaanse barbecue en dat past wel bij dertig graden. Samen met het team en de mannen bereiden we alles voor en hadden we een gezellige tijd! We kregen zelfs een lebkuchenhuis van mensen uit het dorp. Daar waren de Duitsers in ons team erg blij mee, want dat is voor hen typisch iets voor Kerst. Aan het einde van de braai hadden we voor onze dakloze mannen allemaal een klein cadeautje en terwijl we dat gaven spraken we allemaal iets positiefs over hen of een wens voor het komende jaar. Het deed hen zichtbaar goed! Bizar om te zien hoe enkele woorden deze mannen, die vaak denken dat ze waardeloos zijn, opbeurden. Ook de kids van het team hadden veel plezier in het uitdelen van de cadeautjes! Zulke momenten zijn zo kostbaar. Tweede Kerstdag spendeerden we weer allemaal samen. We gingen al vroeg op pad naar een meer en een klein natuurgebied. Samen hebben we gewandeld, een picknick gehouden, gezwommen en spelletjes gedaan. Het was een gave dag! Ik vond het zo mooi om te zien hoe iedereen samen aan het kletsen was. Zulke dagen binden ons samen als gemeenschap en geven onze nieuwe energie! Oudjaarsavond deden we als team rond het vuur. Het was een hele klus om wakker te blijven tot twaalf uur. Waar in Nederland het gemiddelde feestje om tien uur begint, liggen wij normaal al lang op bed rond die tijd. Dus twaalf uur was lang! Maar het was gezellig en goed om weer samen te zijn, verhalen te delen en een familie te vormen! Brandien en ik hadden echte Nederlandse oliebollen gebakken. Daar hebben we heerlijk van gesmuld! Nieuwjaarsdag was het tijd voor zwemmen en vissen. Met z’n allen zijn we naar een groot meer geweest, want ja, ook toen was het weer dertig graden. De mannen genoten van het vissen en de kids waren niet uit het water te slaan. Ook die dag was goed om te connecten en plezier te hebben samen. Ook voor onze mannen, die zoveel zijn verloren, was het goed om eruit te zijn en even gewoon maar te genieten. Hoewel ik Nederland, en vooral de mensen daar soms behoorlijk mis, besefte ik afgelopen december weer hoe enorm gezegend ik ben en hoe bijzonder het is om samen te leven en te werken. Eigenlijk heb ik ook gewoon een familie hier. Ik ben benieuwd wat we dit jaar allemaal samen gaan beleven! Het zal niet altijd makkelijk zijn, want ook leven in community komt met zijn uitdagingen en problemen. Maar ik weet dat God in ons midden is en samen met Hem gaan er vast weer heel veel mooie dingen gebeuren dit jaar! Ik hou jullie op de hoogte! Vrijheid. Dat is een woord waar de mensen in Zuid-Afrika vaak over praten. Ze relateren dat vaak aan Nelson Mandela en het afschaffen van de apartheid. Niet voor niets heet zijn autobiografie ‘A long walk to freedom’. Helaas leven veel mensen hier nog in angst en wanhoop. Helemaal niet in echte vrijheid. Dat heeft te maken met hele andere dingen dan apartheid en de politiek van Zuid-Afrika.
Een van de dingen die mensen heel erg gebonden houdt is voorouderverering. Mensen geloven dat ze hun overleden voorouders moeten eren en tevreden moeten stellen. Anders, zo geloven ze, komt er ongeluk over hun familie of gezin. Het is dus een geloof dat is gebaseerd op niets anders dan angst. Het is voor veel mensen enorm moeilijk om dit los te laten. Toch gebeurt dat wel! Een verhaal wil ik graag met jullie delen. Ik wil jullie voorstellen aan het jonge stel Smanga en Thobile. Het is al sinds anderhalf jaar dat we Smanga kennen. Hij kwam weleens naar de kerk en naar onze connectgroep van de kerk. Er was interesse voor het evangelie, maar veel verder kwam het helaas niet. Voor een tijdje verloren we hem een beetje uit het oog. Totdat de kleine kerk bij mama Maria begon te groeien. Elke week doen we daar nu bijbelstudie met een heel aantal mensen. Wat bleek? Smanga en Thobile woonden daar in de buurt. Dus we nodigden hen uit voor de bijbelstudie. Voor een tijdje kwamen ze trouw naar de bijbelstudie en begonnen ze ook naar de kerk op zondag te komen. Op een zondag vroegen ze na de dienst gebed voor hun jongste dochtertje. Toen ze naar voren kwamen zag Stephan, mijn collega, dat zowel het kleine meisje als Thobile een armband droegen van geitenhuid. Dat is een teken van de traditionele genezer en een teken dat ze dus de voorouders hadden gevraagd om hun dochter te genezen. Voordat Stephan met hen bad had hij een heel gesprek. Hij legde hun uit dat Jezus de enige Weg, de enige Waarheid en het enige Leven is. Dat ze niet én Hem én de voorouders konden volgen. Na lang praten zei Smanga: ‘Ik wil Jezus volgen! Je mag die bandjes wel afknippen. Daar geloof ik niet meer in…’ Nadat we ook aan Thobile hadden gevraagd wat zij dacht en ook zij de keuze wilde maken om Jezus te volgen, hebben ze de bandjes afgeknipt en hun levens aan Jezus gegeven. Een week later hadden we een doopdienst. Wat bleek? Smanga en Thobile wilden gedoopt worden!! Dus hebben ze die zondag hun getuigenis in de kerk gedeeld en ze zijn gedoopt. Dat is echte vrijheid. Deze mensen en hun kinderen leven in het Licht! Geen angst meer voor de voorouders, maar Jezus in hun hart. Je ziet het verschil wanneer je hen tegenkomt. Als ze beginnen te spreken over wat Jezus heeft gedaan komt er een grote glimlach op hun gezicht. Het doet me denken aan wat Jezus zegt: ‘Dus wanneer de Zoon u zal vrij zal zetten, zult u werkelijk vrij zijn!’ (Johannes 8:36) Smanga en Thobile hadden ook ‘a long walk to freedom’. Het ging niet zonder slag of stoot en ze moesten alles achterlaten: hun oude geloof, hun familie en de dingen waar ze zich altijd aan vast hadden gehouden. Maar het is het waard, want zij leven nu in echte vrijheid!! Twaalf jaar oud was ze. Ze stond voor een volle kerk met meer dan 300 kinderen en had een groep kinderen achter haar staan die met haar dansten. In een halfuurtje had ze die groep kinderen een dans aangeleerd. Het verbaasde me! Een kind van twaalf deed dat ‘zomaar’ even. Wauw!
Begin oktober hadden we een groep tieners en leiding uit Kemptonpark, Johannesburg, op bezoek. Vorig jaar kwamen ze ook voor een week en dit jaar was het weer feest. Voor een week waren ze op de missie en deden met ons mee: outreaches, ziekenhuisbezoek, bezoek aan het bejaardentehuis, het crisiscenter, de opvang voor gehandicapten. Overal waren ze aanwezig en deden ze een programma met de mensen en kinderen. Tot slot hadden we op vrijdag een dag georganiseerd voor alle kinderen tussen 9-13 jaar oud met zang, dans, een verhaal en workshops. Het was een ontzettend gave en gezellige week! Wat me vooral opviel aan deze groep tieners was dat ze zo aan het dienen waren. Het was bijzonder om te zien hoe tieners tussen de twaalf en de vijftien jaar oud bijna ruzie maakten wie er mocht helpen met de afwas, wie er mocht bidden voor het eten en wie de vloer mocht vegen. Zo graag wilden ze helpen. Ook in de townships tijdens de outreaches stapten ze zomaar op mensen af om ze uit te nodigen voor het programma, een praatje te maken voor hen te bidden. De hele week stonden ze klaar om hun hulp, waar dan ook, aan te bieden. Het maakte me stil. Vaak denken we dat kinderen en tieners de toekomst van de kerk zijn. De jeugdpastor die mee was zei tegen ons: ‘Kinderen zijn niet de toekomst van de kerk, nee, ze zijn nu al van zo’n grote waarde voor het lichaam van Jezus.’ Dat zette me aan het denken. Juist als we kinderen al leren om te dienen, te bidden voor mensen, te helpen, dan zijn ze daar vrij in en kunnen ze het later ook als ze ouder zijn. Het is beter om een kind te trainen, dan om een volwassene dingen af te leren en aan te leren. Het waren geen loze woorden die hij sprak. Het was te zien in de praktijk. De tieners getuigden met hun daden wat het is om lief te hebben en God te volgen. Ik ben dankbaar voor deze week! Het was een bemoediging voor mij. Het is gaaf om te zien hoe het lichaam van Jezus werkt over deze wereld en dat je niet de enige bent die dient en God volgt. ‘Dank jullie wel dappere tieners voor jullie mooie voorbeeld. Tot volgend jaar!’ De laatste weken beseften we als team meerdere malen hoe hard de werkelijkheid is. Het is gaaf om succesverhalen te schrijven en we zijn intens dankbaar als mensen hun leven aan Jezus geven en echt veranderen. Dat gebeurt en we zien God aan het werk!! Helaas gebeurt dat niet met iedereen. Dat werd de laatste weken wel weer duidelijk… Ik wil jullie meenemen in de levens van een paar mannen die we op de missie opvangen en wat er in een week kan gebeuren op de missie. Een van die mannen is al wat ouder. Met pensioen zouden we in Nederland zeggen. Hij was bij ons voor meer dan een half jaar. Tekenen was zijn grote passie en hij hield ervan om iedereen te verrassen met een mooie tekening. Toch had deze man een groot verleden. Hij leefde jaren op de straat en was alcoholist. Omdat gewone alcohol niet meer genoeg werkte, kocht hij spiritus en dronk dat. Je kan je niet voorstellen wat een schade dat heeft aangericht. Zijn familie wilde niets met hem te maken hebben.
In zijn tijd op Melusi leek hij een beetje op te knappen en we probeerden een plekje voor hem te regelen in het bejaardentehuis. Toch was die vooruitgang schone schijn. Vorige week wilde hij ineens vertrekken. Hij is hier niet verplicht, dus na een gesprek om hem te overtuigen om niet zomaar te gaan, ging hij toch. Diezelfde avond stond de politie op de stoep. Met in de auto de bewuste man. Helemaal dronken. Hij had weer spiritus gekocht… Een ander voorbeeld is van een van onze mannen die al voor jaren op de missie woont. Hij doet veel en is echt een goede hulp! Hij heeft meer vrijheid dan de andere mannen en heeft zijn eigen slaapkamer. We dachten dat we hem konden vertrouwen. Helaas bleek dat hij dingen stal uit de voorraadkast in de keuken en op andere plekken. Het zijn lastige situaties. Hoe moet je zoiets aanpakken? Je kan hem na zoveel jaren niet wegsturen, maar het vertrouwen is geschaad. Een van de andere mannen die we opvingen voor langere tijd had vorig jaar een baan gevonden en een eigen huisje. Dat was ontzettend gaaf!! Hij was aangekomen op de missie met niks door zijn gokverslaving, maar had heel goed zijn best gedaan om dat los te laten, zijn leven weer op te bouwen en dat leek te zijn gelukt. Toch stond ook hij vorige week ineens weer op de stoep, omdat bleek dat hij toch weer was gaan gokken en weer alles kwijt was geraakt. Alsof dat nog niet genoeg verhalen waren voor een week, kwamen we er die week ook achter dat een van de mannen die al voor meer dan een jaar bij ons is en af aan het kicken was van drugs, weer had gebruikt. Hij leek enorm goed op weg te zijn en het leek alsof hij over zijn verslaving heen aan het komen was. Helaas bleek het tegendeel waar te zijn. Hij gebruikte de laatste weken weer drugs en verliet de missie uiteindelijk. Een teleurstelling… Het zijn moeilijke situaties en soms vragen we ons als team af waarom we doen wat we doen. Het klinkt soms allemaal als een grote teleurstelling. Toch weten we allemaal dat God ons heeft geroepen om hier te dienen en dat Hij wil dat we deze mensen door Zijn ogen zien. Daarom gaan we door! Bidden jullie mee om wijsheid en Gods hulp om met deze situaties om te gaan? - (De personen op de foto’s zijn niet de personen uit het verhaal) - Graag wil ik jullie laten kennis maken met Ashley! Ze is veertien jaar oud en leeft in een van de townships rondom Dundee. Ongeveer een jaar geleden leerden we haar kennen. Ze schrijft zelf:
‘Een jaar geleden was ik een meisje dat niet wist wat ze wilde en niet wist wat ze moest met haar leven. Ik volgde mijn vrienden en deed veel verkeerde dingen. Totdat ik vorig jaar naar de tienerbijbelstudie kwam en ik de mensen van Melusi leerde kennen. Zij spraken over Jezus en over dopen. Het raakte me enorm! Ik wilde mijn leven veranderen! Die dag gaf ik mijn leven aan Jezus en later werd ik ook gedoopt. Sommige dingen zijn nog steeds moeilijk en ik moet nog veel leren, maar ik heb veel aan de liedjes die we leren in kidschurch. Een ervan is ‘Ik heb een Maker, Hij kent mijn Naam’. Eerst zong ik dat liedje altijd met twijfel. Was dat echt waar? Nu zing ik het met vreugde! Ik heb een Vader die ook mij kent. Een ander liedje zingt ‘I am gonna claim the Name of Jesus’. Dat is wat ik wil: aan anderen vertellen over Hem! Kies vandaag voor Hem, wacht niet tot morgen.’ Dit simpele getuigenis van Ashley raakte me. Het bepaalde me weer dat het zo enorm belangrijk is wat we onze tieners en kinderen leren. De liedjes van kidschurch hadden het verschil gemaakt voor dit meisje. Ze hadden haar geraakt en bepaald bij het feit dat God echt haar Vader wil zijn. Nu is ze deel van ons discipelschapprogramma. Een paar weken geleden hadden we een kamp met de nieuwe discipelen. Ashley was een van hen. Ze deed vol enthousiasme mee aan alle activiteiten en ging er helemaal voor. Het bracht meerdere malen een glimlach op mijn gezicht. Op een morgen deelden we in onze kleine groepjes onze getuigenissen. Dat was een heel bijzonder moment. Ashley deelde het verhaal dat ik hierboven met jullie deelde. Het bracht de tranen in mijn ogen. Dit was een zaadje dat geplant is tijdens kidsclub en kidschurch en het is gaan groeien. En ik geloof dat het nog veel verder zal gaan groeien. Zo deelden alle discipelen hun getuigenis. Jonge mensen die vol passie voor Jezus gaan. Wat het hen ook kost. Veel van hen hebben het niet makkelijk thuis. Een ander meisje uit mijn groepje heeft bijvoorbeeld een moeder die een sangoma is, een traditioneel genezer. Haar moeder waardeert het totaal niet dat haar dochter een christen is geworden. Ze mag eigenlijk helemaal niet naar Melusi komen. Toch blijft ze komen, want ze wil groeien en meer horen van Jezus. Wat een moed! Ik hou van al deze jonge tieners. Ze leren mij zoveel! Ik ben zo benieuwd waar ze over een paar jaar zullen staan. Ik geloof dat God een plan met hun levens heeft en dat Hij voor hen zorgt en hen beschermt. Bidden jullie mee voor deze nieuwe groep discipelen? ‘uJesu uyamangalisa, uJesu uyamangalisa…’ Jesus is amazing, Jesus is surprising. Met een glimlach die niet te beschrijven groot en vol van vreugde was, begon mama Namusa te zingen en ze hield niet na een paar regels weer op. Ze bleef maar zingen. De glimlach op haar gezicht werd alleen maar groter. Waarom was ze zo blij? Ze had zojuist een bijbel gekregen. Even daarvoor was ik haar kleine hutje binnengelopen met het geschenk dat haar leven had veranderd en haar hoop had gegeven in de diepste wanhoop.
Een paar maanden hiervoor was mama Namusa’s leven nog een grote puinhoop en zat ze diep in de put. Zij was een sangoma, een traditionele genezer. Haar leven besteedde ze aan het contact houden met de voorouders en allerlei duistere praktijken. In het begin van het jaar verdronk een klein kind bij haar kleine hutje. De mensen uit de gemeenschap waren furieus en gaven haar de schuld. Zij had immers contact met de geesten en de kracht om mensen te vervloeken. Mama Namusa was radeloos. Wat kon ze doen? Hoe kon ze zich hier ooit uitredden? Juist op dat moment kwamen we met haar in contact. We begonnen haar elke woensdag te bezoeken en samen te bidden. Langzamerhand drongen er kleine straaltjes licht door in haar duisternis. Ze begon te begrijpen dat er een uitweg was en dat er een God was van licht die heel erg veel van haar hield. Op een woensdagmiddag stond alles klaar in haar hutje voor weer een bijbelstudie. Ditmaal had ze alles netjes gemaakt en lag er een wit kleed op het bed en op de gammele stoel die ze had. Die woensdag wilde ze schoon schip maken en ze gaf haar leven aan Jezus. Vanaf dat moment kon mama Namusa niet anders meer dan getuigen van haar Heer die haar de vrijheid had gegeven. De woensdag erna hadden we gasten en we wilden hen wat laten delen tijdens de bijbelstudie. Maar mama Namusa gaf hen de gelegenheid niet eens. Ze was zo vol van de vrijheid die Jezus haar gegeven had, dat ze alleen maar daar over kon praten. Haar bevrijde leven draagt vrucht. Elke woensdag komt er nu een groepje vrouwen in haar huis en ze zitten al te wachten als we komen om bijbelstudie te doen. Samen lezen we de bijbel, bidden we, aanbidden we God en denken we na over wat God wil zeggen. Meer vrouwen hebben hun leven aan Jezus gegeven. God is aan het werk. De duivel is er ook als de kippen bij. We hebben samen heftige momenten gehad. Momenten waarop vrouwen uitten dat ze bezeten waren of er toch nog geesten in hun waren die helemaal niks van God moesten hebben. Dat waren rare momenten. Tegelijkertijd ook hele mooie. Als de naam van Jezus wordt genoemd, heeft de duivel geen andere keus dan weggaan. God is Overwinnaar. Zijn licht is sterker dan het duister! Een paar weken geleden vroegen de vrouwen me om een bijbel. Die wilden ze ook zelf hebben. Ze wilden meer weten van die God die hen bevrijd heeft! Dus de week erna had ik de bijbels meegenomen. Niet wetend dat die bijbels zo ontzettend veel vreugde zouden brengen. De vreugde die ik zag, bracht tranen in mijn ogen, maar werkte ook aanstekelijk. Ik begon zachtjes mee te zingen: ‘uJesu uyamangalisa, uJesu uyamangalisa…’ Graag wil ik jullie voorstellen aan mama Thembi! Elke maandagmorgen werkt ze in mijn huis. In een morgen gaat ze door het hele huis en alles is weer blinkend schoon aan het eind! Iets waar ik heel dankbaar voor ben en zij ook! Van het geld dat ze verdient kan ze haar familie onderhouden en ik hoef in het weekend niet mijn huis schoon te maken. Graag wil ik jullie een stukje verder meenemen in mama Thembi’s leven, omdat het zo’n voorbeeld is van de problemen en de issues die we elke dag weer tegenkomen hier in Zuid-Afrika.
Mama Thembi leeft samen met haar dochter en haar zwaar gehandicapte kleindochter in een klein RDP house in de township. Een RDP house is een huisje dat de overheid heeft gebouwd. Mensen die echt geen mogelijkheden hebben om een eigen huis te kopen, huren of bouwen, kunnen aanspraak maken op zo’n huis. Naast de drie morgens die mama Thembi op de missie heeft draagt ze de zorg voor het huishouden en bovenal voor haar kleindochter. Deze kleine meid heeft in alles zorg nodig, kan niet zitten, niet praten en is niet zindelijk. Mama Thembi neemt dat helemaal op haar. Mogelijkheden voor behandeling zijn er bijna niet en als ze er al zijn is er geen geld voor. Wonder boven wonder probeert mama Thembi’s dochter in de middagen haar middelbare school af te ronden. Dat zie je niet vaak. Veel meiden stoppen met school als ze zwanger worden. Naast de zorg voor haar dochter en kleindochter heeft mama Thembi er nog een zorg bij. Ze heeft twee zonen van haar broer bij haar in huis wonen. Toen deze jongens klein waren, overleden hun vader en hun moeder. Dus nam mama Thembi hen in huis. Iets wat hier heel normaal is. Veel ouders overlijden vroeg en oma’s en tantes blijven achter om voor de kinderen te zorgen. Nu zijn deze jongens echter volwassen, maar ze zijn geen hulp voor mama Thembi. Ze doen de hele dag niets, zijn verslaafd aan drugs en drank, hebben hun school niet afgerond en zijn dat ook niet van plan nog te doen. Mama Thembi staat machteloos tegen twee van zulke mannen. Een oplossing is niet makkelijk. Ze eruit zetten zou kunnen, maar ze zijn te gewelddadig en bedreigen haar. Dus wat doe je dan? Ten slotte is mama Thembi heel wantrouwig en bang voor de mensen om haar heen. Haar zelfbeeld is enorm laag en ze denkt dat mensen haar niet vertrouwen. Waardoor dat precies komt weet ik niet. Wel is de Zulucultuur een cultuur waar de gemeenschap alles is en mensen weten vaak heel erg veel van elkaar. Alles draait om leven in gemeenschap en privacy is niet een term die vaak gebruikt wordt. Terwijl er aan de andere kant enorm veel geroddeld wordt, er gigantische problemen zijn binnen families en mensen elkaar niet vertrouwen. Elke week komen wij in de townships en ontmoeten we mensen met dezelfde verhalen als mama Thembi. Ik betrap me erop dat het soms ‘gewoon’ wordt, maar aan de andere kant komt het toch ook telkens weer binnen. Het breekt mijn hart als ik goed nadenk over mama Thembi’s verhaal. Het bepaalt me weer bij hoe dik de duisternis is hier en hoe enorm slecht en kwaad de wereld is. Aan de andere kant weet ik dat Gods licht sterker is en daarom blijven we gaan en bezoeken we mensen. Wij staan aan de kant van de overwinning! De duivel kan proberen wat hij wil, maar hij heeft niet het laatste woord. Bidden jullie mee dat het licht van Jezus ook gaat schijnen in mama Thembi’s hart en in de harten van veel meer mensen die we elke week zien in de township? |
Archief
July 2022
|