Kinderleed

Stel je voor: je bent vijf jaar en woont samen met je twee zusjes, je licht verstandelijk gehandicapte moeder en je vader in een hutje van modder in een heel arme wijk. Je loopt altijd in vieze kleren en hebt altijd honger. Er is namelijk geen eten in huis, want het weinige geld dat er binnenkomt wordt ingepikt door vader en daar wordt vervolgens alcohol van gekocht. Je moeder is eigenlijk niet helemaal in staat om voor je te zorgen… Zo gaan de dagen voorbij en in de situatie komt niet echt verandering.

Of stel je voor: je bent zestien en woont samen met je moeder, je oma en je drie broertjes in een hutje van modder op het erf van iemand anders die jullie heeft toegestaan om daar een hutje te bouwen als je maar betaalt. Op een dag brandt jullie hutje af en je oma had het nog net op tijd door, zodat je moeder nog naar buiten kan komen. Ze verbrand wel haar nek en haar arm. Door de brand verliezen jullie alles. Het weinige dat jullie hadden is weg. Ook je schooluniform en je boeken zijn verbrand. Zolang je geen nieuwe kan regelen wordt je niet getolereerd op school…

Of stel je voor: je bent een meisje van elf en woont bij je oma. Je oma is al heel erg oud en kan niet meer zien. Daarom doe jij het hele huishouden: je kookt, maakt schoon en zorgt voor je oma. Er zijn nog wel wat oudere broers en neven thuis, maar die doen niks en zijn verslaafd aan drugs en alcohol. Soms ga je een dagje niet naar school, omdat oma dan naar het ziekenhuis moet of naar het dorp en jij moet mee om haar te helpen.

En als laatste, stel je voor: je bent zeven en je woont samen met je oma, je moeder, je twee tantes, je broertje, je zusje en je vier neefjes en nichtjes in een piepklein huisje van modder. Er is nauwelijks genoeg ruimte voor iedereen om te slapen. Je oma heeft de hoop opgegeven op een beter leven en je moeder en je tantes hebben het ene na het andere vriendje. Er is geen goed voorbeeld thuis en geen echte liefde.

Het duizelt je misschien even of misschien lees je dit en gaat het het ene oor in en het andere oor uit. Een ver-van-je-bed show. Ik kan het me voorstellen. Voor mij was dit vaak ook zo. Maar sinds ik hier in Melusi leef is dit de harde realiteit en het lijkt wel alsof ik meer en meer kinderen ontmoet die een verhaal hebben als de kinderen hierboven. Het is geen ver-van-mijn-bed-show meer, het is echt! Het raakt me en het breekt mijn hart. Er zijn momenten waarop ik ze wel allemaal mee naar huis zou willen nemen en ze lekker in bad zou willen stoppen, samen met ze wil eten en ze ’s avonds in bed zou willen stoppen met de geruststelling dat het veilig is en dat ze lekker kunnen slapen. Toch weet ik dat dat helaas niet mogelijk is. Ik kan ze niet bij hun ouders weghalen en dat is niet mijn taak.

Ik kan doen wat ik kan doen. We kunnen samen een uurtje een spelletje doen tijdens kidsclub en ik kan hen verzekeren dat ze dat uurtje veilig zijn. Of we kunnen samen een schaaltje yoghurt eten en een verhaaltje lezen als ze weer eens langs komen met hun moeder om brood te vragen, want het eten is weer op. We kunnen eventjes kletsen en grapjes maken als we bij oma op bezoek ben. We kunnen samen spelen bij de kinderkerk. Even een knuffel of een high five. Even oogcontact en ze laten merken dat ze er mogen zijn. Soms kunnen we simpelweg samen zitten. Een kind op mijn schoot. Even een veilig plekje. Ze kunnen komen tijdens kampen, we nodigen hen uit voor de kinderkerk en we doen wat we kunnen om hun thuissituaties te verbeteren door te helpen met eten en scholing en contact op te nemen met de social workers. Helaas werkt het overheidssysteem enorm traag en gebeurt er vaak maar weinig.

Ik zou zo graag meer willen doen en het is een strijd voor mij. Het doet me pijn als ik ze na kidsclub weer thuis breng of als ze samen met hun moeder de poort uitlopen. Ik weet waar ze naartoe gaan en ik weet dat ze niet veel liefde krijgen. Ik zou graag zoveel meer doen.

Toch weet ik dat we doen wat we kunnen en dat ik het verder aan God moet overlaten. Bidden jullie mee voor deze kinderen? Bidden jullie mee dat God hen zal beschermen en hen zal omarmen? En bidden jullie mee dat Hij ons wijsheid zal geven, hoe we het beste kunnen helpen?