​Een bijzondere verjaardagstaart

Kan jij je voorstellen dat je tien wordt en nog nooit een verjaardagstaart hebt gehad? En om maar te zwijgen over cadeautjes… En kan jij je voorstellen dat je met je hele familie, zeven personen, leeft in een kleine shack waar het zo’n rommel is dat je de vloer niet meer kunt zien? Kan jij het je voorstellen dat je oudere zus je slaat, omdat je al het brood op hebt gegeten dat jullie net hebben gekregen, gewoon omdat je zo’n honger had?

Waarschijnlijk niet. Nomphilo weet echter niet beter. Ze is tien jaar en groeit op in één van de armste en onveiligste gebieden in Dundee. Haar ouders doen er niet veel aan om voor haar, haar oudere zus, jongere zusje en twee kleine broertjes te zorgen. Ze verwaarlozen hen gewoon en zijn er niet vaak. De oudste neemt de taak op zich om voor haar broertjes en zusjes te zorgen. Elke week bezoeken we dit gezin en elke keer weer breekt het mijn hart.

Pas kwamen we aan en Zinhle, de oudere zus van Nomphilo, was hun babybroertje aan het voeren. Ze mixte wat meel en eten dat eruit zag alsof het allang bedorven was en probeerde het in zijn mondje te proppen. Ernaast stond de hond de stukjes die op de grond vielen op te eten. Uiteindelijk schraapte Zinhle alle overgebleven restjes van de grond en ook dat verdween in het mondje van haar kleine broertje.

Het brak mijn hart. Wat ook mijn hart brak, was dat nog geen tien minuten nadat we weg waren gegaan, we Nomphilo en haar zusje Nomfundo hoorden huilen en schreeuwen. Zinhle was hen aan het slaan met een stok. Ze hadden het hele brood dat in het voedselpakket zat dat we hadden gebracht in die tien minuten opgegeten. Gewoon omdat ze zo’n honger hadden. Maar Zinhle wilde het brood juist bewaren en het beter verdelen. Arme meiden. Hoe kun je ook als je twaalf bent de verantwoordelijkheid dragen voor je broertjes en zusjes? Brandien probeerde haar uit te leggen dat slaan niet werkt en had een heel gesprek met haar.

In de tussentijd stapte ik het huisje binnen waar Nomphilo en Nomfundo waren. Ik schrok. De hele vloer lag vol met vieze dekens, kapotte kleren, etensresten en allerlei rommel. Het schokte me enorm. Hoe kun je daar leven? De meiden waren wel blij dat ik er was en we deden allemaal spelletjes. Ze stalen mijn hart die middag. Nomphilo vertelde me trots dat ze die week erop tien werd…

De volgende week besloten we een verrassing voor Nomphilo mee te nemen. Ik maakte een mooie taart met een tien erop en we namen voor alle kids een nieuw shirt mee. Ik heb nog nooit iemand zo gelukkig gezien met een verjaardagstaart. Toen Nomphilo haar ogen opende om naar de verassing te kijken, straalde haar hele gezicht! Ze was zo blij! Het was de eerste verjaardagstaart in haar leven… Alle kids smulden van de zoetigheid en ook dat brak mijn hart. Waar hebben deze kinderen dit aan verdiend? Tegelijkertijd kon ik ook genieten van het kijken naar al die lachende gezichten. Dat is helaas zo vaak anders…

Tijdens het aansnijden van de taart gebeurde er echter ook nog wat anders. Iets wat minder lekker was. Het babybroertje van Nomphilo zat bij de vader op schoot. En ineens hoorden we een minder smakelijk geluid. Wat bleek? Hij had even zijn darmen geleegd en op de grond, op zijn vaders broek en op zijn eigen benen en billen zat poep. Hij had namelijk geen luier. Daar is geen geld voor. De poep zat overal. Het was niet een klein beetje, maar erg veel. Brandien en ik hadden spontaan geen zin meer aan taart. De kinderen leken niet te merken hoe vies het was. Die aten gewoon hun cake. Gauw werden er kleren uit het hutje gehaald om de billen af te vegen en over de poep ging gewoon een schep zand. Ongelofelijk. Weer schokte dit me diep. Hoe kun je zo opgroeien…

Mijn hoofd is een warboel als ik denk aan dit gezin. Aan de ene kant zie ik de mooie gezichtjes voor me toen ze de taart zagen. Wat een blijdschap en enthousiasme. Ik zie ze genieten van elke kruimel en ik hoor ze lachen en giechelen. Even leek het op een gewoon verjaardagsfeestje! Maar die beelden worden ook verdrongen door die keer dat Zinhle het laatste restje eten van de vloer schepte, door de meiden die in tien minuten het hele brood verorberden, door de baby die alles onder poepte en de manier waarop het opgeruimd werd, door de verschrikkelijke rotzooi…

‘Heer wat kan ik zijn? Ik zie de mensen zuchten. Geen plaats om heen te vluchten, geen brood in de woestijn…’

‘Wees een levend brood. Een zegening voor velen en Ik zal jou verdelen voor anderen in nood. Zoals Ik ook geleefd heb voor anderen in nood…’

Ik worstel met deze familie. Ik wil graag wat doen, maar ik weet niet wat… Kinderen zijn het slachtoffer van ouders die hun leven vergooien. Het breekt mijn hart. Bidden jullie mee voor Nomphilo en haar broertjes en zusjes?