Onze mannen

Nu alles draait om corona en de lockdown, zouden we bijna vergeten dat het ‘normale’ leven ook doorgaat. Zo ook het leven op de missie en het zorgen voor onze dakloze en verslaafde mannen. Die zijn er nog steeds, lockdown of niet. In deze blog wil ik jullie een klein inkijkje geven in een aantal korte verhalen van mannen die op dit moment bij ons wonen.

Op dit moment hebben we niet heel veel mannen bij ons wonen. Dertien in totaal. Toch zijn er genoeg verhalen te vertellen. Het is niet voor niets dat ze hier zijn helaas. Veel van hen hebben een heel verleden en allemaal hebben ze wat bijzonders.

Een van de mannen die hier al langere tijd is, is een boom van een vent: Jason. Hij is meer dan twee meter en iedereen kijkt naar hem op. Toch is hij in zijn hart net een kleine jongen die veel aandacht nodig heeft. Hij komt vaak langs mijn huis, want hij houdt enorm van katten. Dan komt hij even met mijn kat knuffelen. Het is aandoenlijk om te zien. Helaas heeft Jason in zijn leven veel drugs gebruikt en deze drugs hebben zijn hersenen ernstig beschadigd. Hij kan niet veel onthouden en vergeet alles. Ook valt hij regelmatig zomaar flauw en heeft hij dagen waarin hij in bed ligt met erge hoofdpijn. Het is triest om te zien. Het is naar om te bedenken dat er eigenlijk geen goede instelling is waar hij permanent kan wonen en dat zijn familie hem niet wil. Wat logisch is na alles wat gebeurd is, maar toch is het moeilijk voor hem.
​
Naast Jason hebben we ook twee wat oudere Zulumannen: Joseph en Bheki. Trouw wiedt Joseph elke dag onkruid en hij is zo trots als hij ziet dat de bloemen in de tuin goed groeien. Dat komt volgens hem omdat hij al het onkruid weghaalt. Bheki moeten we altijd in de gaten houden. Die is liever lui dan moe en gaat regelmatig even ‘rusten’ als hij naar zijn mening te lang in de tuin heeft gewerkt. Deze twee mannen hebben een groot probleem. Ze hebben namelijk geen officiële identificatiepapieren. Geen ID, geen paspoort en geen geboorteakte. Daardoor zijn ze eigenlijk illegaal en het probleem is dat ze daardoor geen pensioen krijgen. Eigenlijk zouden ze in het bejaardentehuis kunnen wonen, maar daar hebben ze nu geen geld voor. We proberen hen te helpen om alle papieren in orde te krijgen, maar dat is erg lastig. Ze hebben geen familie of geen contact meer met familie, dus er is niemand die kan bewijzen wie zij zijn. Het zal nog een lange weg zijn om dit te regelen.

Peace, Phakamani en Luyanda zijn ook al een tijdje bij ons. Het zijn jonge jongens. Luyanda zit zelfs nog op school. Luyanda heeft geen familie en woonde in een verlaten huis in de township, samen met drugsverslaafde jongeren. Dat was geen veilige plek voor hem. Toen we hem daar tegenkwamen, hebben we geregeld dat hij bij ons kan wonen. Het is een naar idee dat hij nog maar achttien is en alleen op de wereld is. Peace is de clown van het stel. Hij kan enorm gek doen en dansen. We moeten vaak om hem lachen. Tegelijkertijd kan zijn humeur zo omslaan en dan kan hij zo boos worden dat een vechtpartij niet uitgesloten is. Door alle omstandigheden kan hij niet thuis zijn. Phakamani is heel wat rustiger dan de rest. Hij is eigenlijk behoorlijk ziek en zit niet goed in zijn vel. Toch doet hij zijn best en probeert hij mee te doen aan alles. Dat is bewonderenswaardig!

Zo hebben ze allemaal een verhaal. Het zijn verhalen waarin veel verdriet en gebrokenheid schuilt. Veel van hen hebben door hun verslavingen geen of weinig contact meer met hun familie en vrienden en hebben niks meer. Sommigen hebben veel motivatie om te veranderen, anderen zoeken alleen maar een tijdelijk plekje om te wonen. De bediening onder onze mannen vinden we een van de moeilijkste. Er zijn helaas zoveel mannen die terugvallen in verslaving of niet op een goede manier vertrekken. Dat is teleurstellend!! Toch geven we niet op voor hen te zorgen en onze grootste wens is dat ze Jezus leren kennen in de tijd dat ze hier bij ons zijn. Bidden jullie mee voor onze mannen?