Tieners

Drie tieners. Drie verhalen. Drie situaties waarin gebed hard nodig is.
​
De afgelopen weken bidden we als team veel voor onze tieners. Het lijkt erop dat zoveel van hen zo verstrikt zitten in verkeerde vrienden, verkeerde keuzes of simpelweg hopeloosheid en het ontbreken van perspectief voor de toekomst. Het is heftig om te zien hoeveel jonge mensen ontsporen. Tegelijkertijd blijven we geloven dat God levens kan veranderen en ook dat zagen we de afgelopen weken.

Een van de tieners is Sbo. Sinds een tijdje woont Sbo bij ons op Melusi. Thuis ging het al langere tijd niet goed en het escaleerde steeds meer. Sbo is bezig met het laatste jaar van de middelbare school en hij kon thuis niet studeren. Daarom besloten we dat hij bij ons kan wonen, in ieder geval tot het einde van het schooljaar. Toen we afgelopen zondag vroegen wie er een getuigenis wilde delen in de kerk, stapte hij naar voren. Hij vertelde hoe hij opgroeide in een weeshuis zonder dat hij wist wie zijn ouders waren. Later ontdekte hij dat hij nog ouders had, maar dat zijn moeder inmiddels overleden was. Daarom verhuisde hij naar zijn oma en later naar zijn vader. Daar ging het niet goed. Vader drinkt en geeft niet om de kinderen. Maar Sbo ging dapper door. In 2014 ontmoette hij voor het eerst mensen van Melusi door de voetbalclub die we elke maandag houden in zijn buurt. Daar delen we ook het evangelie en zo werd Sbo geraakt door alle verhalen en de bijbelstudies. Hij besloot zijn leven aan Jezus te geven en te worden gedoopt. Het zijn geen makkelijke jaren geweest, maar Sbo getuigde hoe God hem vasthield en hoe hij ervaart dat God voor Hem zorgt. Het was bijzonder om te horen. Het is niet makkelijk voor hem en er waren tijden waarin hij wilde opgeven. Gelukkig heeft hij dat niet gedaan. We hopen en bidden dat deze tijd op Melusi hem goed zal doen en dat hij zal groeien in zijn geloof terwijl hij bij ons is.

Een andere tiener waar ik veel aan moest denken de afgelopen weken is een meisje van ongeveer zeventien. Ik noem haar Sne voor privacy redenen. Helaas lijkt zij op dit moment een andere weg in te slaan dan Sbo. Ook haar kennen we al een aantal jaar. Ze kwam altijd trouw voor tienerbijbelstudie en is een slimme meid. We hoopten altijd dat ze zou gaan studeren en een goede baan zou krijgen. Daarnaast leek het erop dat ze echt geïnteresseerd was in God en de bijbel. Tot dat allemaal veranderde een tijdje geleden. We hoorden laatst dat ze gestopt was met school. Dat is meestal geen goed teken. Wat bleek was dat Sne bezoek kreeg van geesten, en vooral van geesten die de traditionele genezers leiden. Elke keer op school kreeg ze er zoveel last van dat het niet werkte om te leren. Daarom is ze maar gestopt. Helaas geeft Sne op dit moment toe aan de geesten en is ze niet alleen maar gestopt met naar school gaan, maar ook met het bezoeken van de tienerbijbelstudie. Ook haar moeder, die soms naar de kerk kwam komt niet meer. Het is heftig om te horen dat dit jonge meisje op weg lijkt te zijn om ook traditioneel genezer te worden. Je voelt je zo machteloos en je kan keuzes niet veranderen.

Het laatste verhaal dat ik wil delen is het verhaal van Nompilo. De laatste maanden ging het al niet zo goed met haar. Van een levendige tiener, veranderde ze in een meisje dat op bed lag en niks kon. Ze ging naar het ziekenhuis en ze stuurden haar zelfs door naar een ander ziekenhuis in een grotere stad, maar niks hielp. De afgelopen weken leek het echter weer beter te gaan, tot we ineens het nieuws kregen dat ze was overleden. Veertien jaar oud. We kenden Nompilo al een lange tijd. Ze kwam altijd naar de kidsclub in Muzomusha, een van de armste en slechtste gebieden die we bezoeken. We bezochten ook haar huisje en familie om wekelijks een voedselpakket te brengen om zo de kinderen te voorzien van eten. Hun vader was vaak dronken en de moeder was altijd ziek. Een aantal jaar geleden overleed de moeder. Het was een trieste situatie en we hebben veel herinneringen aan deze familie. Ik denk aan die ene keer dan we een verjaardagstaart voor Nompilo brachten. Dat was feest. Nog nooit had dit meisje een taart gehad voor haar verjaardag. Ik denk ook aan de keren dat we zagen hoe deze familie echt leefde en we de kinderen zagen vechten om brood of het kleinste broertje van de grond zagen eten. Ik moest denken aan een blog die ik schreef een aantal jaar geleden (klik hier). Toen we de familie bezochten om onze condoleances en een voedselpakket te brengen voor de begrafenis, merkte ik weer dat er maar weinig was veranderd. Nog steeds was het een grote rotzooi en nog steeds hebben de kids niet elke dag te eten. Je vraagt je af wat de toekomst is voor deze kinderen. Het maakte me verdrietig.

Het lijkt in onze ogen soms zo hopeloos. Maar we geloven in een God van hoop en leven. Daarom blijven we bidden voor onze tieners. Bidden jullie mee?