Een middag op outreach...

Sinds de lockdown is begonnen in Zuid-Afrika, merken we de grote gevolgen. De werkelijkheid is dat voor veel mensen de lockdown betekent dat er geen werk is en dus ook geen inkomen. Geen inkomen betekent simpelweg: geen eten. Mensen leven bij de dag en hebben geen spaarrekening. Zo begonnen onze outreaches er anders uit te zien. In plaats van kidsclub en tienerbijbelstudie, gaan we nu rond met de auto om voedselpakketten uit te delen en mensen te ondersteunen.

Een van de gebieden waar we heen gaan is Dlamini. We kwamen daar elke woensdagmiddag voor bijbelstudie en kidsclub. Nu met voedsel. Maar we merken dat de mensen niet alleen honger hebben naar lichamelijk voedsel, ze hebben Jezus nodig. De afgelopen weken brak ons hart meerdere malen toen we zagen hoeveel duisternis er is in deze gemeenschap. Ik neem jullie mee op onze outreach.

Een van de huizen waar we wekelijks langs gaan is van Slindile. Ze leeft met haar dochter en twee kleindochters en haar zwaargehandicapte zoon in een klein hutje. Er waren tijden waar het beter ging met haar. Ze werkte bij ons in de tuin en de keuken en ze kwam naar de kerk. Maar een echte verandering was er nooit. En telkens weer bleek Slindile terug te vallen in haar verslaving: alcohol. Het laatste jaar ging het niet goed met haar. Het was triest om te zien en het was moeilijk om te aanvaarden dat het leek alsof deze vrouw niet wilde veranderen. Een paar weken geleden kwamen we met het voedselpakket en vonden we haar op straat. Ze kon bijna niet lopen en niet eens op een stoel gaan zitten toen we met haar wilden praten. Het bleek dat ze zichzelf gebrand had aan de hete olie. Haar hele buik en benen zaten in het verband en ze leed vreselijke pijn. Het brak ons hart om haar zo te zien. Het ziekenhuis had haar naar huis gestuurd en ze moest maar terugkomen om het verband te wisselen. Ze kon niet eens lopen. Hoe moest ze dat doen? En ze leeft in het stof en de modder. Haar wonden zouden gaan ontsteken. Daar stonden we dan: machteloos. We kunnen haar een lift geven naar het ziekenhuis en we kunnen haar eten geven, maar meer niet. Wat we kunnen is bidden. De duisternis is zo sterk in haar leven, maar we bidden dat deze situatie haar leven echt zal veranderen en dat ze zal zien dat Jezus de Weg, de Waarheid en het Leven is.

Iets verderop woont Matrina. Ze is een vrouw van middelbare leeftijd en ze was een paar dagen voor we kwamen bij onze keukenmama Nomusa gekomen. Ze weet dat Nomusa Jezus kent en bij ons naar de kerk gaat. Ze vroeg of wij voor haar konden bidden als we weer kwamen. Dus leidde Nomusa ons naar Matrina’s kleine huisje. Ze vertelde ons dat ze worstelt met een boze geest. Ze kan niet slapen en deze geest beheerst haar helemaal. Toen we voor haar baden, begon de geest te spreken en we wisten dat hij daar was. Ook een paar dagen later toen we weer kwamen, was Matrina er meteen en hebben we voor haar gebeden. Dat is wat we kunnen. Wij staan machteloos, maar we hebben een Heer die machtiger is! We hebben haar verteld over Jezus en gezegd dat ze vaker moet komen en ook naar mama Nomusa moet komen voor hulp. We bidden en geloven dat deze geest zal moeten wijken voor Jezus en dat Hij Matrina echt vrij kan maken.

Weer een paar huizen verderop woont Saba met heel veel kinderen. Deze vrouw is altijd aan het ‘relaxen’ als we komen en is niet gemotiveerd om voor de kids te zorgen. Ook haar brengen we eten. Het is soms met pijn in ons hart, want ze zou gemotiveerd moeten zijn om wat te doen. Het is moeilijk om te zien hoe onverschillig deze vrouw is. Tegelijkertijd heeft ze ook banden met de sangoma’s, de traditionele genezers en ze is niet geïnteresseerd in Jezus. Een van de kids wel. Hij heeft een bijbel en leest erin. Dat is bijzonder om te zien. Opnieuw kunnen wij de situatie niet veranderen, maar Jezus wel. Dus we blijven bidden voor een verandering in Saba’s hart.

Naast Saba woont onze keukenmama Nomusa. De volgende stop tijdens onze outreach. Ze kookt op zondag voor alle kinderen in de buurt en als we extra’s hebben zoals yoghurt en sap, geven we dat ook aan haar voor de kids. Als we met de auto aan komen rijden, staat er al een heel stelletje kinderen te dansen en te springen. Zo blij zijn ze dat we komen. Ze helpen allemaal om de auto uit te laden en al het eten bij mama Nomusa naar binnen te brengen. Ook is er steevast een groepje vrouwen dat wacht op een voedselpakket. Mama Nomusa heeft hen verteld over ons. Voordat we weg gaan roept mama Nomusa iedereen bij elkaar en moeten we bidden en delen we soms wat uit de bijbel. Dit is een plek waar Gods licht schijnt!! Mama Nomusa heeft het niet altijd makkelijk, maar ze geeft niet op. We danken Jezus voor wat Hij daar doet.

Aan het einde van de outreach komen we nog bij Khanyiso en zijn familie. Het is een klein jongetje dat een beetje scheel kijkt. Social distancing is niet mogelijk bij hem. Zo gauw ik uit de auto stap, krijg ik een hele dikke knuffel. Zo blij is hij dat we er zijn. Ook hen brengen we een voedselpakket. Het breekt mijn hart als ik hem en zijn zusjes zie. Hun moeder is mentaal niet sterk en eigenlijk verstandelijk gehandicapt en de vader is onverschillig en drinkt. Deze kinderen zijn verwaarloosd. Het breekt mijn hart. Helaas kunnen we hier zo weinig veranderen. Ik zou de kids wel mee naar huis willen nemen. Vaak wil Khanyiso ons ook niet laten gaan. Hij blijft maar aan mijn rok hangen totdat we echt in de auto moeten stappen. Het is moeilijk om te zien hoe deze kinderen opgroeien. Geen echt thuis hebben. Maar opnieuw kunnen we bidden dat God iets verandert voor deze kinderen.
​
Dit zijn maar een paar mensen die we tegenkomen op woensdagmiddag. Er zijn er zoveel meer. Als team bidden we veel voor deze mensen, omdat we geloven en weten dat Jezus dingen kan veranderen. Mama Nomusa is daar een voorbeeld van. Bidden jullie met ons mee?