|
Zij die in tranen zaaien, zullen oogsten met gejuich! – Psalm 126:5
Een paar maanden geleden spraken we als team over onze outreaches. Op dat moment overheerste een gevoel van moedeloosheid. We waren bijna op een punt dat we wilden stoppen met het delen van het evangelie op bepaalde plekken. We zaaien al zo lang en er kwam maar geen verandering. Helemaal niets… Gelukkig zijn we niet gestopt! Want na het zaaien in tranen, konden we oogsten in gejuich. Afgelopen zondag zijn zes mensen gedoopt!! Elke woensdag kwamen we weer en deden we bijbelstudie met hen. Over de afgelopen maanden hebben ze hun leven aan Jezus gegeven en konden ze niets anders dan Hem volgen en alles achterlaten. De volgende stap was hun doop. Één van hen zei het zo: ‘Ngiyafuna mina lo!’ Dat is wat ik wil! Gedoopt worden en helemaal bij God horen als Zijn kind… En ze konden niet wachten totdat de datum kwam dat ze gedoopt zouden worden. De beslissing is een moedige beslissing. Te midden van familie en de hele community die volop hun voorouders vereren en allerlei gebruiken doen die daarbij horen, hebben deze vijf mensen gezegd: dat doen we niet meer. Ze zijn veranderd! Ze lieten hun oude leven achter zich. Ze bedrinken zich niet meer, ze doen niet meer mee aan het vereren van hun voorouders, ze weten wat hun identiteit is. Van dronkaard naar kind van God! Van duister naar licht! Van hopeloosheid naar hoop! Van armoede naar de grootste rijkdom die je kan wensen! Een nieuwe schepping! De vreugde straalde ervan af die morgen. In de kerk gaven ze hun getuigenis. Soms heel eenvoudig. Toen Stephan vroeg aan de oude man die gedoopt werd of hij Jezus kent als Verlosser en Zaligmaker, zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht: ‘Yebo!’ Jazeker! Een andere vrouw getuigde openlijk dat ze zich altijd bedronk, maar nu gestopt is en weet dat ze helemaal veranderd is door Gods liefde. Een jonge vrouw die normaal enorm verlegen is, getuigde voorin de kerk dat ze een kind van God is. En een jongen die door CP niet kan praten, stond te stralen van oor tot oor. Zonder woorden getuigde hij van Gods genade. Wat een wonderen!! Na de kerk doopten we hen allemaal in het zwembad van één van onze kerkleden. Het was spannend voor hen, sommigen hadden nog nooit in een zwembad gestaan en dat was toch wel een stap. Toch gingen ze allemaal moedig het water in en werden ze gedoopt in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Het was feest! Dat was te zien aan alle blije gezichten. Blijdschap die alleen van God kan komen. Vrede die alle verstand te boven gaat. Oogsten in gejuich. Dank U Heer! Ik weet zeker dat het in de hemel ook feest was! God verblijdt zich met onuitsprekelijke vreugde over elke zondaar die zich bekeert! ‘Ik zeg u: zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt, dan over negenennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben.’ – Lukas 15:7 De volgende morgen, kwam de oude man die we doopten op de missie. Hij komt elke week een paar morgens in de tuin werken voor ons Food4Work programma. Toen we goedemorgen zeiden en vroegen hoe het met hem ging, zei hij: ‘Ik ben helemaal nieuw!’ Zijn gezicht straalde nog steeds. ‘Daarom ook is iemand die één met Christus is, een nieuwe schepping. Het oude is voorbij , het nieuwe is gekomen.’ – 2 Korinthe 5:17 Dat is ons verlangen. Vernieuwde levens. Daarom zaaien we door. Soms in tranen en vaak met moeite, maar we weten dat we eens zullen oogsten in gejuich!
0 Comments
Terugblikken en vooruit kijken. Dat is wat we doen aan het einde van het jaar en het begin van het nieuwe jaar. Het maakt je vaak een beetje weemoedig en vaak denken we aan alle nare dingen en ellende. Maar durven we het ook aan om al onze zegeningen te tellen?
De laatste weken zat dat telkens in mijn hoofd. Op de raarste momenten kwam het terug. Tel je zegeningen. Wees dankbaar. Je bent gezegend! Het maakte me klein. Mijn Vader zorgt zo goed voor me en hoe vaak ben ik ondankbaar of zie ik het niet eens… Gezegend ben ik… Dat ik een dak boven mijn hoofd heb… Hier op Melusi heb ik een huis om in te wonen. Een douche om ’s avonds al het zand van me af te wassen. Een keuken om eten te koken. Een bed om in te slapen en uit te rusten van alle lange dagen. En zo kan ik nog wel doorgaan. Ik heb hier een eigen plekje en dat is een enorme zegen! Veel mensen hier in Zuid-Afrika hebben dit allemaal niet. Ze wonen in een klein hutje met gaten in het dak. Ze hebben vaak maar één bed voor de hele familie of helemaal geen bed. Ze hebben geen keuken om eten te koken, maar moeten een vuurtje maken. De hutjes zijn klein en de mensen hebben geen privacy. Wat een verschil… Gezegend ben ik… Dat ik elke dag genoeg te eten heb. Elke morgen kan ik weer een schaaltje yoghurt met muesli en een banaan maken, elke middag staat de lunch gekookt en wel klaar in de keuken en ook ’s avonds is er altijd brood en wat lekkers erbij. Vaak genoeg bakken we een taart, maken we een milkshake of een ijskoffie en noem maar op. Er is genoeg, meer dan genoeg. Wat een zegeningen! Veel mensen die ik elke dag tegen kom hebben dit niet. We brengen ze een voedselpakket of ze werken bij ons op de missie voor eten. Ik denk aan het meisje pas, dat haar babybroertje zelfs de laatste kruimels van de grond voerde, om niks te verspillen en haar zusjes die een heel brood naar binnen schrokten, omdat ze zo’n trek hadden. Opnieuw zo’n verschil… Gezegend ben ik… Voor alle kansen die ik kreeg op school en tijdens mijn studie. Ik heb zoveel mogen leren. De basisschool, middelbare school en uiteindelijk de universiteit. Ik kan lezen en schrijven, ik heb kennis van de wereld en alles om me heen, ik heb een rijbewijs, ik weet hoe ik moet omgaan met veel westerse luxe en apparaten, ik weet hoe ik me moet gedragen in gezelschap en noem maar op. Dat klinkt heel normaal, maar dat is het niet. Dan denk ik aan alle tieners hier die stoppen met school. Zwanger, aan de drugs of gewoon niet gemotiveerd. Ik denk aan alle tieners die zo graag willen doorleren, maar geen kans krijgen, want ze hebben het geld niet. Ik denk aan één van onze tieners pas die vroeg wat die witte dingen in een salade waren. Het was gewoon fèta, maar van kaas had ze nog nooit gehoord. Ik denk aan kinderen die helemaal enthousiast zijn omdat ze voor het eerst van hun leven in de auto zitten. Ik denk aan een meisje die achter de wc ging kijken hoe het werkte met doorspoelen en vol verwondering ‘Er komt water uit!’ zei. Dat had ze nog nooit gezien… Wat voor ons heel normaal is, is voor veel mensen op deze wereld niet normaal… Gezegend ben ik… Dat ik Jezus ken! Dat ik vrije toegang heb tot de troon van de genade. Dat ik mag weten dat ik Zijn kind ben. Vrij van zonde en schuld. Vrij van verwijten en ellende. Veilig in Gods Vaderhanden. Niet langer een slaaf van angst, maar Gods geliefde dochter. Ik mag leven uit genade! Ook dat is voor veel mensen hier zo anders. Velen zitten enorm vast in de culturele gebruiken en de voorouderverering. Ik denk aan de vele mensen die we tegen komen met outreach en zo gevangen zitten in angst. Mensen die niet beter weten, maar zo erg een Verlosser nodig hebben. Mensen die nog nooit van Jezus hebben gehoord. Mensen die wanhopig zijn. Wat ben ik dan gezegend. Dat besef ik elke dag. Tegelijkertijd besef ik ook elke dag mijn verantwoordelijkheid om hen te laten zien wie Jezus is. Gezegend ben ik… Ik zou nog wel honderd andere redenen op kunnen noemen. De stroom van zegeningen houdt niet op. Durven we het aan om onze zegeningen te tellen en te zien hoe goed we het hebben? Stromen van zegen. Waar heb ik dat aan verdiend? Help me Heer, om mijn zegeningen te tellen, dankbaar te zijn en te delen. Vergeef me mijn onverschilligheid en ondankbaarheid. Zoveel zegeningen. Onverdiend. Toch gekregen. Genade |
Archief
July 2022
|