Het was een gewone donderdagavond. We hadden net geoefend in de kerk met de muziekgroep. We waren nog binnen in de kerk, toen het enorm begon te regenen en onweren. Omdat we dat hier wel vaker hebben ’s avonds keek niemand er eigenlijk raar van op. We besloten even te wachten in de kerk, zodat we niet drijfnat thuis zouden komen. Al snel hadden we door dat dit wel een hele erge storm was. Het hele grasveld voor de kerk was in een rivier veranderd en het begon ook nog eens heel erg hard te hagelen…

Na een half uur in de kerk, besloten we maar naar buiten te gaan, naar huis. Het voordeel van op de missie wonen, is dat de kerk heel dichtbij huis is. Maar alsnog kwamen we drijfnat binnen. 

Pas toen begonnen we een klein beetje van de gevolgen te zien. Bomen braken als luciferhoutjes en het dak van het gebouw waar de mannen die we opvangen slapen, was er deels afgewaaid. In de stromende regen zorgden we er eerst voor dat die allemaal een plekje hadden om te slapen. De rest moest maar wachten tot morgen. Ons huis lag vol met handdoeken, want het water kwam onder de deur door en op een paar plekken ook door het dak. Gelukkig viel dat uiteindelijk nog wel mee en we besloten om maar naar bed te gaan.

​Na een kort nachtje werden we wakker en konden we pas goed de omvang van de schade zien. Het dak van de mannen was eraf en op ons terrein waren meer dan tien bomen gesneuveld. Daarnaast waren veel huizen nat vanbinnen. Ook de groentetuin had een flinke klap gehad. De hele vrijdag waren we bezig het dak te repareren, de bomen in stukken te zagen en de groenten te verwerken die we hadden kunnen redden.

Dat was alleen nog maar materiële schade. Mijn hart brak toen ik dacht aan alle mensen in de township met hun kleihuizen en shacks. Die zijn niet sterk en storten vaak in bij erge regen. Een aantal van mijn collega’s ging die vrijdag kijken of we ergens konden helpen. Al snel werd duidelijk dat de schade daar meeviel, alhoewel er wel echt huizen waren ingestort. Maar ander nieuws zette onze wereld stil. Het bleek dat drie kinderen hoogstwaarschijnlijk in het water zijn verdronken in de township. Doordat er zoveel regen viel in een zeer korte tijd veranderen de straten in rivieren. De kinderen zijn dus gewoon weggespoeld… Verschrikkelijk. 

Ze zijn officieel nog vermist, want niemand heeft hen nog gezien, maar er wordt gevreesd dat de kinderen niet meer in leven zijn. Niet te bevatten. We kennen deze kinderen. Ze kwamen altijd naar onze kidsclub en kidschurch. Het is zo bizar en niet te bevatten dat deze kinderen er waarschijnlijk niet meer zijn…

Het is bizar hoeveel impact zo’n storm heeft. De hele missie ziet er anders uit zonder alle bomen, maar denkend aan de township maakt me nog veel verdrietiger en het verhaal over deze kinderen breekt mijn hart. Met het team zaten we samen op die vrijdagmorgen nadat het gebeurd was. We spraken over onze focus. Is die op de juiste plek? Hebben we wel door hoe groot God is en zijn we gefocust op Zijn Koninkrijk en niet op onszelf en al onze zorgen en angsten? De storm zette ons daar weer bij stil. We hebben niks in eigen hand. Ook al willen we dat maar al te graag.

We dienen een machtig God! Hij zal ons ook hierdoorheen helpen en ons helpen om dit allemaal te verwerken. Samen staan we sterk en vertrouwen we op Zijn Woord. Psalm 116 zegt het zo mooi: “Return to your rest, my soul, for the Lord has been good to you.” Dat kunnen we volmondig zeggen: God is goed!

​Bidden jullie mee voor alle getroffen mensen in de township en in het bijzonder voor de families die hun kinderen hebben verloren? Bidden jullie mee dat we onze focus op Jezus kunnen houden en dat we als team samen sterk zullen staan?

Kerst met dertig graden? Kan je het je voorstellen? Waarschijnlijk niet helemaal. Het is ook raar! Maar juist ook een bijzondere tijd op Melusi. Ik wil jullie meenemen in wat wij de afgelopen weken zoal hebben gedaan. De maand december staat voor de meeste mensen natuurlijk in het teken van familie en gezelligheid. Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw. Op Melusi ligt dat allemaal een beetje anders, en toch is er ook wel weer veel hetzelfde. Voor ons als team is het een rare maand. Het is een tijd waarin we allemaal onze familie een beetje extra missen, maar ook een tijd waarin we veel dingen samendoen en waarin we juist zo zien van hoeveel waarde het is dat we elkaar hebben en dat we hier ook familie hebben! Het is dus vaak een maand met een lach en een traan. Daar komt nog bij dat we dakloze mannen opvangen. Voor hen is deze maand vaak ook een heftige maand omdat veel van hen geen tot zeer weinig contact heeft met hun familie. Vaak komt dat helaas door verkeerde keuzes en door verslavingen.

Het is dus elk jaar weer een uitdaging om juist samen alle dingen te vieren en te zien wat een vreugde het is om ook hier samen een familie te vormen. Sinterklaas hebben we gevierd met alle Nederlanders op de missie. Compleet met lootjes en gedichten. We vergeten onze herkomst niet!
​
Eerste Kerstdag was een gezellige drukte. In de morgen deden we namelijk een braai. Dat is een typische Zuid-Afrikaanse barbecue en dat past wel bij dertig graden. Samen met het team en de mannen bereiden we alles voor en hadden we een gezellige tijd! We kregen zelfs een lebkuchenhuis van mensen uit het dorp. Daar waren de Duitsers in ons team erg blij mee, want dat is voor hen typisch iets voor Kerst. Aan het einde van de braai hadden we voor onze dakloze mannen allemaal een klein cadeautje en terwijl we dat gaven spraken we allemaal iets positiefs over hen of een wens voor het komende jaar. Het deed hen zichtbaar goed! Bizar om te zien hoe enkele woorden deze mannen, die vaak denken dat ze waardeloos zijn, opbeurden. Ook de kids van het team hadden veel plezier in het uitdelen van de cadeautjes! Zulke momenten zijn zo kostbaar.

Tweede Kerstdag spendeerden we weer allemaal samen. We gingen al vroeg op pad naar een meer en een klein natuurgebied. Samen hebben we gewandeld, een picknick gehouden, gezwommen en spelletjes gedaan. Het was een gave dag! Ik vond het zo mooi om te zien hoe iedereen samen aan het kletsen was. Zulke dagen binden ons samen als gemeenschap en geven onze nieuwe energie!

Oudjaarsavond deden we als team rond het vuur. Het was een hele klus om wakker te blijven tot twaalf uur. Waar in Nederland het gemiddelde feestje om tien uur begint, liggen wij normaal al lang op bed rond die tijd. Dus twaalf uur was lang! Maar het was gezellig en goed om weer samen te zijn, verhalen te delen en een familie te vormen! Brandien en ik hadden echte Nederlandse oliebollen gebakken. Daar hebben we heerlijk van gesmuld!

Nieuwjaarsdag was het tijd voor zwemmen en vissen. Met z’n allen zijn we naar een groot meer geweest, want ja, ook toen was het weer dertig graden. De mannen genoten van het vissen en de kids waren niet uit het water te slaan. Ook die dag was goed om te connecten en plezier te hebben samen. Ook voor onze mannen, die zoveel zijn verloren, was het goed om eruit te zijn en even gewoon maar te genieten.

Hoewel ik Nederland, en vooral de mensen daar soms behoorlijk mis, besefte ik afgelopen december weer hoe enorm gezegend ik ben en hoe bijzonder het is om samen te leven en te werken. Eigenlijk heb ik ook gewoon een familie hier. Ik ben benieuwd wat we dit jaar allemaal samen gaan beleven! Het zal niet altijd makkelijk zijn, want ook leven in community komt met zijn uitdagingen en problemen. Maar ik weet dat God in ons midden is en samen met Hem gaan er vast weer heel veel mooie dingen gebeuren dit jaar! Ik hou jullie op de hoogte!