Storm

Het was een gewone donderdagavond. We hadden net geoefend in de kerk met de muziekgroep. We waren nog binnen in de kerk, toen het enorm begon te regenen en onweren. Omdat we dat hier wel vaker hebben ’s avonds keek niemand er eigenlijk raar van op. We besloten even te wachten in de kerk, zodat we niet drijfnat thuis zouden komen. Al snel hadden we door dat dit wel een hele erge storm was. Het hele grasveld voor de kerk was in een rivier veranderd en het begon ook nog eens heel erg hard te hagelen…

Na een half uur in de kerk, besloten we maar naar buiten te gaan, naar huis. Het voordeel van op de missie wonen, is dat de kerk heel dichtbij huis is. Maar alsnog kwamen we drijfnat binnen. 

Pas toen begonnen we een klein beetje van de gevolgen te zien. Bomen braken als luciferhoutjes en het dak van het gebouw waar de mannen die we opvangen slapen, was er deels afgewaaid. In de stromende regen zorgden we er eerst voor dat die allemaal een plekje hadden om te slapen. De rest moest maar wachten tot morgen. Ons huis lag vol met handdoeken, want het water kwam onder de deur door en op een paar plekken ook door het dak. Gelukkig viel dat uiteindelijk nog wel mee en we besloten om maar naar bed te gaan.

​Na een kort nachtje werden we wakker en konden we pas goed de omvang van de schade zien. Het dak van de mannen was eraf en op ons terrein waren meer dan tien bomen gesneuveld. Daarnaast waren veel huizen nat vanbinnen. Ook de groentetuin had een flinke klap gehad. De hele vrijdag waren we bezig het dak te repareren, de bomen in stukken te zagen en de groenten te verwerken die we hadden kunnen redden.

Dat was alleen nog maar materiële schade. Mijn hart brak toen ik dacht aan alle mensen in de township met hun kleihuizen en shacks. Die zijn niet sterk en storten vaak in bij erge regen. Een aantal van mijn collega’s ging die vrijdag kijken of we ergens konden helpen. Al snel werd duidelijk dat de schade daar meeviel, alhoewel er wel echt huizen waren ingestort. Maar ander nieuws zette onze wereld stil. Het bleek dat drie kinderen hoogstwaarschijnlijk in het water zijn verdronken in de township. Doordat er zoveel regen viel in een zeer korte tijd veranderen de straten in rivieren. De kinderen zijn dus gewoon weggespoeld… Verschrikkelijk. 

Ze zijn officieel nog vermist, want niemand heeft hen nog gezien, maar er wordt gevreesd dat de kinderen niet meer in leven zijn. Niet te bevatten. We kennen deze kinderen. Ze kwamen altijd naar onze kidsclub en kidschurch. Het is zo bizar en niet te bevatten dat deze kinderen er waarschijnlijk niet meer zijn…

Het is bizar hoeveel impact zo’n storm heeft. De hele missie ziet er anders uit zonder alle bomen, maar denkend aan de township maakt me nog veel verdrietiger en het verhaal over deze kinderen breekt mijn hart. Met het team zaten we samen op die vrijdagmorgen nadat het gebeurd was. We spraken over onze focus. Is die op de juiste plek? Hebben we wel door hoe groot God is en zijn we gefocust op Zijn Koninkrijk en niet op onszelf en al onze zorgen en angsten? De storm zette ons daar weer bij stil. We hebben niks in eigen hand. Ook al willen we dat maar al te graag.

We dienen een machtig God! Hij zal ons ook hierdoorheen helpen en ons helpen om dit allemaal te verwerken. Samen staan we sterk en vertrouwen we op Zijn Woord. Psalm 116 zegt het zo mooi: “Return to your rest, my soul, for the Lord has been good to you.” Dat kunnen we volmondig zeggen: God is goed!

​Bidden jullie mee voor alle getroffen mensen in de township en in het bijzonder voor de families die hun kinderen hebben verloren? Bidden jullie mee dat we onze focus op Jezus kunnen houden en dat we als team samen sterk zullen staan?