Ik zal nooit meer vergeten hoe mijn collega Bonginkosi en ik vorig jaar in de auto zaten en hij ineens tegen mij zei: ‘Geanne, ik heb mijn vrouw gevonden!’ Het kwam out of the blue en ik had dat niet verwacht. Toch raadde ik wel in een keer goed wie het was: Nothando! Sinds dat moment veranderde er veel in hun levens en al snel werd duidelijk dat ze wilden trouwen.

Vele voorbereidingen werden getroffen. Zo verloofden ze zich in de kerk en ging Bonginkosi op het podium op zijn knieën om haar ten huwelijk te vragen. Dat was een bijzonder moment! Daarna begon het echte werk. Als je hier behoort tot de Zulu’s is het verplicht om een bruidsschat te betalen. Normaal is dat elf koeien. Voor veel mensen een enorm bedrag wat ze niet kunnen betalen. Bonginkosi had gespaard en afgelopen november ging hij de onderhandelingen aan met Nothando’s familie. Dat gaat allemaal heel officieel en over de prijs voor elke koe wordt onderhandeld. Uiteindelijk was dat gedaan en heeft Bonginkosi de labola, zo noemen ze de bruidsschat hier, betaald.

Toen was het tijd voor alle voorbereidingen. Iedereen kreeg een taak toebedeeld en alles werd geregeld. Van het eten dat gekookt moest worden tot de koeien die geslacht moeten worden om iedereen van vlees te voorzien, en van oefenen voor het zingen en dansen tot het versieren van de zaal. Het was een heleboel, want alles wordt hier zelf gedaan. Het gaat allemaal wat anders dan in Nederland. De meeste voorbereidingen werden namelijk de laatste twee avonden voor de bruiloft getroffen. We maken als team vaak het grapje dat we hier allemaal heel flexibel worden. Nou, met de bruiloft gebeurde dat echt!

Op de dag voor de bruiloft hadden ze eerst een ceremonie bij Nothando’s huis. De familie van Bonginkosi gaf cadeaus aan de familie van Nothando. Ook dat gaat allemaal heel officieel volgens een heel programma. Tegelijkertijd was het mooi om te zien hoe blij ze waren. Iedereen bleef maar dansen en zingen. Dan besef je wel hoe stijfjes wij kunnen zijn als Nederlanders!

Na al deze plechtigheden was het dan eindelijk tijd voor de bruiloft! Op zaterdagmorgen vijf mei begonnen we in de kerk. Zoals altijd hier in Zuid-Afrika arriveren de gasten laat. De dienst begon zodoende een half uur later. Dat is nog heel netjes! Vaak gebeurt het dat mensen gerust een uur of twee uur te laat zijn. De kerk was prachtig versierd met bloemen en het was bijzonder om te zien hoe eerst Bonginkosi binnenkwam en toen Nothando door haar broer binnen werd gebracht. In de kerk was er ook het officiële gedeelte. Hier in Zuid-Afrika doen ze dat niet in het gemeentehuis, maar kan een pastor ook mensen trouwen als hij daarvoor bevoegd is. Het was een feestelijke dienst met veel muziek en dans. Het ontroerde me hoe blij iedereen was. Dat Bonginkosi en Nothando trouwen is een enorm voorbeeld voor de mensen om hen heen. Door de dure bruidsschat trouwen maar weinig mensen, maar dat zorgt er ook voor dat kinderen opgroeien zonder vaders en dat families zo gebroken zijn. Op deze zaterdag kon iedereen zien hoe geweldig mooi het is dat twee mensen trouw aan elkaar beloven!

Na de kerk gingen we naar een hal voor de receptie. Die was prachtig versierd. Toen we daar binnenkwamen was het alsof mijn oren begonnen te klapperen. Zulu’s houden van luide muziek. Niet een klein beetje, maar heel erg luid. Het was oorverdovend! De receptie verloopt hier ook anders dan in Nederland. Het is een heel officieel programma met veel speeches en acts van de familie, vrienden, collega’s en noem maar op. Iedereen begint met een lied en houdt dan zijn speech. Allemaal met het volume op meer dan 100%. Toen uiteindelijk alle speeches klaar waren, twee uur later dan gepland, kregen we onze lunch. Tijd bestaat hier niet. Men viert feest en dat is het belangrijkste! Tussen alle speeches door is er tijd om te dansen en te zingen en samen vrolijk te zijn. Heel bijzonder om te zien en mee te maken, alhoewel mijn oren ook wel een beetje begonnen te toeteren.

Na de receptie was het feest nog niet klaar. Het hele gezelschap ging naar Bonginkosi’s familie. Nu was het de beurt aan Nothando’s familie om hun cadeaus te overhandigen. Daarnaast is er nog een heel ritueel. Het bed van Bonginkosi en Nothando wordt uit het huis gehaald en Bonginkosi moest in bed gaan liggen. Nothando moest hem helpen om zijn schoenen uit te doen en een deken over hem heen te leggen. Als dat is gebeurd komt de familie van Nothando om hem een pak slaag te geven als hij niet snel wegrent uit het bed. De betekenis hiervan is dat Bonginkosi geen andere vrouw in zijn bed zal nemen dan Nothando.

Al met al was het een geweldige dag en was het gaaf om deel uit te maken van het hele proces en uiteindelijk de bruiloft! Het was een goed inkijkje in de Zulucultuur en natuurlijk super dat Bonginkosi en Nothando nu getrouwd zijn!

‘Niemand kon me helpen. Ik ben naar verschillende dokters geweest, naar allerlei sangoma’s (traditionele genezers) en naar kerken. Niets en niemand kon me helpen. Ik was vaak bang ’s nachts en mijn neus bloedde vaak. Ik wist dat er verkeerde geesten in mij leefden door mijn ervaringen met de sangoma’s, maar ik kon niks. Totdat ik een paar weken geleden op zondag in de kerk kwam bij Melusi. Tijdens de preek had ik het gevoel dat de voorganger alleen voor mij preekte. Het raakte me enorm en tijdens de aanbidding viel ik op de grond en begon ik te huilen. Veel mensen hebben toen voor mij gebeden en sindsdien ben ik vrij. Het licht van Jezus schijnt in mijn hart!’ Dit prachtige getuigenis was een van de vele dingen die gedeeld werden tijdens het afgelopen weekend. De vrouw die dit deelde heet Zintho. Zij kon getuigen van het licht dat in haar leven was gekomen! Een wonder!! God is licht en als Zijn licht schijnt, moet de duisternis verdwijnen.

"I am the light of the world. Whoever follows me will never walk in darkness, but will have the light of life.” – John 8:12

We hadden het afgelopen weekend MYC. Dat staat voor Melusi Youth Conference en voor het derde jaar op rij organiseerden we dat. Dit jaar met het thema: Jesus Light of the world. Het was een supergaaf weekend! Elke dag kwamen er rond de 500 jongeren en ook kinderen die het niet wilden missen. Eigenlijk nodigen we alleen tieners van boven de 14 jaar uit, maar de kids wilden ook zo graag komen. Elke dag hadden we aanbidding, preken, workshops, spelletjes, eten en veel plezier. Het was gaaf om te zien hoeveel jongeren er kwamen.

Het is lastig om in woorden te beschrijven wat er gebeurde tijdens die dagen. Veel van de jongeren leven in diepe duisternis. Er zijn zoveel problemen. Als je ’s ochtends met de bus door de township rijdt om iedereen op te halen, lopen de eerste mensen al dronken over straat. Het is triest om te zien en het breekt mijn hart. Dan nog maar te zwijgen over alle families die gebroken zijn, kinderen zonder vaders, kinderen zonder veilig thuis, tieners die gevangen zitten in dingen die over hun leven uitgesproken zijn door tranditionele genezers, tieners die de armbandjes en de kralen rond hun heupen dragen. Kralen en armbandjes die zouden moeten beschermen zo wordt er geloofd, maar die de dragers ervan alleen maar in de duisternis vasthouden. Het brak mijn hart toen ik weer met al deze dingen werd geconfronteerd.

Tegelijkertijd ben ik vervuld met vreugde als ik dit schrijf. Ik denk aan de momenten dat ik samen met een aantal van de discipelen en van het team de aanbidding leidde. De tieners zongen uit volle borst en met zoveel passie: ‘I have a light and it always shines’ en ‘There is someone, He is the answer, He is the light and He lights the way, His name is Jesus!’. Het was niet zomaar zingen. Gods Geest was in ons midden en gaf ons een passie om Hem te aanbidden. De duisternis moest wijken! Ik denk ook aan de momenten na de preek waarop veel van hen naar voren kwamen voor gebed of om de keuze te maken voor Jezus. De duisternis moest opnieuw wijken. Kostbare momenten! Ik denk aan de momenten in de workshops met alle vragen die ze hebben en ze durfden te stellen. Ik denk aan de momenten waarop we genoeg eten voor iedereen hadden en waarop iedereen zoveel plezier had met spelletjes doen. Ook op die momenten zagen we Gods licht!

​Het was een gezegend weekend! Ik ben enorm dankbaar voor wat God doet in de levens van mensen en tieners. Het was zo bijzonder om terug te kijken en te zien wat God heeft gedaan en dat Hij doorgaat met zijn werk. Tieners die twee jaar geleden tijdens de conferentie tot geloof waren gekomen, stonden nu op het podium te zingen en waren aan het bidden voor mensen. Het raakte me diep en maakte me zo dankbaar! We bidden dat ook na de conferentie dit jaar weer meer mensen zullen opstaan en echt de weg van het Licht zullen volgen. We zien de vrucht die God geeft. Bidden jullie mee voor de dappere tieners die een keuze hebben gemaakt om uit de duisternis te komen? Bid om volharding en dat ze echt zullen ervaren dat God erbij is. Bid ook voor degenen die heel veel hebben gehoord en misschien nog vragen hebben of de stap niet durven maken. Bid dat ze zullen blijven komen, naar de kerk en tienerbijbelstudie, en dat ze zo ook echt zullen gaan zien wie God werkelijk is.​

Jezus is het licht en Zijn licht schijnt. De duisternis moet wijken. De strijd is nog niet gestreden en dus gaan we dapper door!
​
‘The light shines in the darkness, and the darkness has not overcome it.’- John 1:5