Regen: een zegen of een vloek?

De afgelopen weken hadden we enkele goede regenbuien of misschien beter gezegd, regenstormen, in Dundee. Het water kwam met bakken uit de hemel. Het is bijna het einde van het regenseizoen, maar toch kregen we gelukkig nog wat broodnodige regen. Regen is een zegen hier in Zuid-Afrika. We weten maar al te goed hoe het is als we geen regen hebben en het water minder en minder wordt. We hadden jaren waar er gedurende de dag geen water uit de kraan kwam. Alleen ’s ochtends en ’s avonds. Simpelweg omdat er gewoon niet genoeg was. Deze zomer hadden we een goed regenseizoen en is alles mooi groen. Ook onze tuin ziet er goed uit en we hebben al zoveel groente geoogst. We zijn er zo dankbaar voor. Het meertje dat naast de tuin ligt is bijna vol. Dat is nodig, want in de winter krijgen we geen regen en zullen we dat water gebruiken om de tuin te bewateren. Regen is dus een zegen.
​
Of toch niet helemaal? Waar de regen een zegen is voor het land, is het voor sommige mensen ook een vloek. Ik denk er altijd aan als de regen met bakken uit de hemel komt. Aan de ene kant dank ik God voor al het water en Zijn zegen en aan de andere kant bid ik voor alle mensen in de township. Het probeem is namelijk dat veel mensen in de township die niet genoeg geld hebben voor een huis van steen, hun huis maken van modder. Ze maken een geraamte van hout en daarna smeren ze dat vol met een dikke pasta van modder. In de winter werkt dat prima en tijdens de droge dagen in de zomer is er ook geen probleem. Maar als er een stortbui komt, wordt alle modder drijfnat en als het een tijdje blijft doorregenen begint de modder los te komen en stort de muur (gedeeltelijk) in. Dan hebben mensen dus geen huis meer. De meeste families hebben meerdere hutten op hun stukje grond staan, maar alsnog is het een enorm werk om een hut weer op te bouwen en te repareren. Daarnaast is alles wat binnen stond vies of kapot. Je kan het je niet voorstellen hoe het is om zo te leven.

Zo was het ook de afgelopen weken. Mama Smangele, een van de vrouwen die op de missie werkt, belde ons dat een van haar hutjes was ingestort en dat ze die dag niet zou komen, want ze moest het opruimen. Gelukkig heeft ze nog een andere hut waar ze kan wonen en als het goed is krijgt ze binnen een paar weken een stenen huisje van de overheid. Daar heeft ze jaren op gewacht en eindelijk is het nu zover. Voor haar verandert het dus, maar op dezelfde dag als dat we mama Smangele bezochten, zag ik ook een andere familie hard werken om hun hutje weer op te bouwen. Voor hen geen huisje  van de regering. Dus het is wachten hoe lang de nieuwe muur het volhoudt en anders weer van voren af aan beginnen.

Het went nooit om zulke dingen te zien en soms raakt het je ineens weer. En als het regent dank ik God voor Zijn zegen, maar bid ik ook voor de mensen in hun modderhutjes.