​When helping hurts?​

Al maanden worstel ik ermee. Het blijft een strijd en ik weet niet wat wijsheid is. Het gaat over een van de gezinnen die we elke donderdag bezoeken op outreach en elke week een voedselpakket brengen en soms extra dingen die ze nodig hebben. Moeder, drie dochters die allemaal tienermoeder zijn en zes kinderen. Een vol huishouden dus. Ze leven in twee kleine hutjes van klei en hebben maar weinig inkomen. Dat is een gezin om te helpen zou je meteen zeggen. In werkelijkheid ligt dat een beetje gecompliceerder. De oudste dochter heeft een baan. Zij brengt dus een klein beetje geld in het laatje. Dat is fijn, want met zes kleine kinderen heb je dat ook wel nodig. Het geld wordt gebruikt voor de dagelijkse benodigdheden. Ook krijgen ze een klein beetje geld van de overheid voor de kinderen. Soort van kinderbijslag dus.

De jongste dochter zit in het laatste jaar van de middelbare school. Wat zou het gaaf zijn als ze dat haalt en kan studeren met een studiebeurs of dat ze in ieder geval een baan zou krijgen. De tweede dochter zit thuis. Ze is gestopt met school tijdens haar tweede zwangerschap en zit sindsdien thuis. We hebben haar geprobeerd te helpen. Ze heeft bij ons in de tuin gewerkt voor een voedselpakket en stopte daarmee, ze heeft meegedaan met ons discipelschapskamp, ze heeft de cursus bij Siya Sebenza gedaan, maar heeft dat ook niet afgemaakt. Dus een baan vinden via dat gaat niet. Ze zegt elke keer dat ze op zoek zal gaan naar een baan of terug wil naar school, maar tot nu toe is er niks van gekomen. Ze zegt dat ze een extra huisje zal gaan bouwen, maar de spullen liggen er al maanden zonder dat er iets gebeurt. Ze zegt dat ze hun familie wil aanmelden voor een huisje van de overheid, maar tot nu toe wordt er geen initiatief genomen.

Ik merk dat het me boos kan maken soms. Waarom toont ze totaal geen initiatief en verwacht ze dat iedereen haar maar komt helpen? Ziet ze niet in dat ze een verantwoordelijkheid heeft naar haar kinderen toe? Hoe gaat ze ooit wat van haar leven maken op deze manier? Ze heeft de houding van ‘Geef me, geef me, geef me’.  Dat kan me enorm frustreren. Aan de andere kant maakt het me stil en weet ik dat ik niet mag oordelen. Haar moeder is precies zoals zij, dus ze heeft geen goed voorbeeld. Ze heeft altijd in deze omstandigheden gewoond, dus hoe kan ze beter weten? Wat kun je met een peuter en een baby? Wat heeft ze voor echte kansen?

Afgelopen week toen we er waren, trok een van de kids me mee. Ik moest met haar trampoline springen. De trampoline was een oud matras met gaten en vol viezigheid. Toch hadden we samen de grootste lol. Terwijl ik met haar aan het lachen en springen was, merkte ik dat mijn hart brak. Deze kinderen kunnen er niks aan doen. Deze kinderen hebben ook geen goed voorbeeld. Deze kinderen belanden in een vicieuze cirkel. Terwijl ze geen stem hebben en zich niet kunnen verweren.

Het zijn moeilijke vraagstukken. Op welke manier kunnen we deze familie het beste helpen? Door hen los te laten en hen op een harde manier met de werkelijkheid te confronteren? Of juist door hen dingen te geven en dingen voor hen te regelen? Helping can hurt people. Het kan zijn dat doordat je mensen helpt, hen eigenlijk nog verder in de put brengt, doordat je hen van je afhankelijk maakt. Aan de andere kant zijn er de kinderen die nergens iets aan kunnen doen en een veilige, goede omgeving nodig hebben om in te leven.

Het antwoord op al deze vragen weet ik niet. Ik weet wel wie het antwoord is. God kan ook in deze familie een wonder doen! We bidden om wijsheid en de kracht van de Heilige Geest. Bidden jullie mee?