Missionlife is messy

Een bevriende pastor die Melusi bezocht zei eens tegen ons: ‘Church life is messy’.  Dat betekent zoiets als dat kerkleven soms een rommeltje en een knoeiboel is. Er gebeurt nogal wat en mensen kunnen elkaar zoveel pijn doen. Ik denk dat het missieleven soms ook zo is. Het is gaaf om getuigenissen te delen en de succesverhalen te vertellen, maar er zit ook een andere kant aan leven en werken met mensen in nood.

Alhoewel ik nog maar twee weken terug ben op Melusi, lijkt het wel alsof het al een maand is. Zoveel is er gebeurd! Een paar van die dingen wil ik met jullie delen. Ik was nog geen week terug uit Nederland of er gebeurde iets wat ons totaal verraste en wat we nooit verwacht hadden. We hadden die dag bezoekers van een andere missie. Toevallig zagen zij Michael in de keuken werken en zij verbaasden zich. (Zie de vorige blog: Van wanhoop naar hoop ). Ze vertelden ons dat Michael ook bij hen had gewerkt en heel goed zijn best had gedaan in de keuken. Maar op een dag was hij er opeens vandoor gegaan met een van hun auto’s en het bleek dat hij zich weer had overgegeven aan zijn verslaving. Daarnaast vertelden ze ons dat Michaels verhaal dat hij ons verteld had, helemaal niet klopt. Zijn vrouw en dochter zijn helemaal niet overleden en hij is helemaal pas sinds een paar jaar verslaafd. Hij heeft een psychische ziekte en leeft in een wereld van leugens die hij door zijn ziekte zelf gelooft. We geloofden onze oren niet!! We kregen het nummer van zijn broer en ook die maakte duidelijk dat het verhaal helaas klopt. Na nog wat meer research besloten we met Michael te praten en hem te confronteren met zijn leugens. Hij zat daar heel kalm en ontkende alles. Uiteindelijk zei hij dat hij de doodsverklaring van zijn vrouw op wilde gaan halen dat hij gelijk had. Hij is nooit meer teruggekomen nadat hij daarvoor weg ging. We hebben gebeld en berichtjes gestuurd, maar het mocht niet baten. Waar hij nu is weten we niet. Het is een triest verhaal. Je voelt je bedrogen en we snappen het nog steeds niet. Niemand had ooit door dat er iets niet klopte aan het verhaal.  Maar aan de andere kant breekt mijn hart voor zulke mensen. Wat voor toekomst heeft Michael?

Daarnaast overleed afgelopen week Hannes. Hij was een van de mannen die al sinds lange tijd (vier en een half jaar) bij ons was en een deel was van onze community. Hij was een vrolijke, ondeugende en goedlachse man die ook nog eens enorm getalenteerd was in het maken van dingen en naaien en oude meubels opknappen. Je kon het zo gek niet bedenken of hij fikste het! Tegelijkertijd had hij een alcoholverslaving die soms sterk naar boven kwam. Hannes worstelde al jaren met zijn gezondheid. Zijn longen waren op door het roken en het werk dat hij vroeger deed. De laatste weken was hij enorm aan het lijden en aan het vechten voor zuurstof. Hij was klaar om naar Huis te gaan zoals hij dat zelf zei. Het was zo bijzonder om te zien dat het geval was en dat Melusi niet alleen een thuis was geworden voor Hannes, maar ook een plek waar hij Jezus vond.

Genoeg te verwerken dus. En dan zal ik nog maar niet schrijven over ons hele kleine team en de drukte, de strijd van de discipelen die ze thuis hebben omdat mensen hun geloof niet accepteren, de problemen met sommige van de mannen die we opvangen en noem maar op. Missionlife is messy. Maar aan de andere kant kreeg ik ook een lied in mijn hoofd dat we de afgelopen week veel geluisterd hebben als team.

Your promise still stands, great is your faithfulness, faithfulness - I am still in your hands, this is my confidence, you have never failed me yet

God houdt zijn beloften en is trouw. Voor ons, voor Michael en voor Hannes’ familie. Ons leven is in Zijn hand, wat er dan ook maar gebeurt! Juist in de moeiten weten we dat Hij ons nooit verlaat!