‘Jezus leeft en Hij heeft mij levend gemaakt! Een paar jaar geleden hoorde ik wel altijd over Jezus tijdens de kidsclub, maar het deed me nooit heel veel. Totdat er iets heftigs gebeurde in mijn leven. Per ongeluk slikte ik een ijzeren haarklemmetje door. Mijn moeder schrok natuurlijk enorm en ging meteen met mij naar het ziekenhuis. Daar werden röntgenfoto’s gemaakt en zagen ze dat dit haarklemmetje op een hele verkeerde plek in mijn lichaam zat. De dokter was bang dat het me vanbinnen zou verwonden en ernstige schade aan zou richten en zette me meteen op de lijst om naar een ziekenhuis in een grotere stad te brengen zodat ze me konden opereren. Ik lag daar op bed op de spoedeisende hulp en mijn moeder en ik begonnen te huilen. De zusters probeerden me gerust te stellen en zeiden dat ik maar moest proberen om te slapen. Uiteindelijk deed ik dat en toen gebeurde er een wonder. Ik begon te spugen en het haarklemmetje kwam naar buiten. De dokters stonden versteld. Niet veel later bezocht ik een MYC-dag op Melusi. Daar werd gesproken over dat Jezus leeft en in onze levens werkt en ik besefte dat ik een wonder had meegemaakt. Die middag besliste ik dat ik ook wil dat Jezus leeft in mij en heb ik gebeden of Hij in mijn hart wil wonen’.
Dit getuigenis deelde Thobeka, een van onze discipelen afgelopen zondag in de kerk. Het was zo bijzonder om te zien hoe vrij ze daar stond te vertellen en hoe ze getuigde van dat Jezus leeft! Jezus leeft. Dat is het thema van onze jeugdconferentie MYC die volgende maand weer op de planning staat. In het Paasweekend om precies te zijn. Het thema dit jaar is: ‘Jesus is alive’ of zoals onze Zulu mensen het hier zeggen: ‘uJesu uyaphila’. Met de jongeren willen we ontdekken wat het betekent dat Jezus leeft en dat Hij ook in ons leeft. De komende weken staan in het teken van de voorbereiding. Afgelopen week hadden we een kamp met alle discipelen en is er al hard gewerkt aan het drama, de aanbidding en de spelletjes. Ik kwam tijdens het kamp terug uit Nederland en het was gaaf om te zien hoe enthousiast ze aan de gang waren. Ik hou van deze jongeren! Ze kwamen me om de nek vliegen nadat ik ze een maandje niet had gezien. Dan voel je je wel welkom! Tegelijkertijd besefte ik ook weer met wie we werken toen ik een van de verhalen van de jongens hoorde. Hij heeft gezien hoe zijn moeder werd vermoord toen hij nog maar een klein jongetje was. Tijdens het kamp was dat er allemaal uitgekomen. Het is niet te bevatten. Een ander meisje maakte vorige week mee hoe een familielid ’s nachts hun huis binnenkwam en haar moeder aanviel en wilde verkrachten. Zulke dingen breken mijn hart. Het zijn helaas niet de enigste verhalen. Zoveel kinderen hebben een soortgelijk verhaal. Daarom is de boodschap dat Jezus leeft zo belangrijk!! Dat geeft hoop en perspectief. Thobeka deelde dat met ons. Haar leven is veranderd en zal nooit meer hetzelfde zijn. We kunnen vaak de situaties voor hen niet veranderen. Er is zoveel nood en ellende in dit land en in levens van mensen. Maar deze boodschap kan alles radicaal veranderen! De komende weken moeten we nog hard aan de slag. Alles moet worden voorbereid voor de drie dagen in april dat de conferentie is. Eten voor 500 mensen voor drie dagen, het transport, de preken, de aanbidding en noem maar op. Gelukkig hebben we goede hulp en krijgen we zelfs een groep van een bijbelschool in Duitsland. En natuurlijk onze discipelen!! Bidden jullie mee voor de komende weken? Voor alle voorbereidingen, maar ook voor de jongeren die gaan komen. Bid dat God harten opent en voorbereid op wat gaat komen en dat ze echt zullen zien dat Jezus leeft en hen hoop wil geven!
0 Comments
Ken je dat gevoel nog? Toen je een kind was en hard groeide. Dat je dan ’s avonds in bed lag met zo’n groeipijn? Groeien gaat niet vanzelf. Soms kost het wat! Dat merken we ook hier op Melusi. Ook hier hebben we soms groeipijn!
Het leven op staat nooit stil. Er groeit er veel. Letterlijk in onze groentetuin. Soms sta ik er versteld van hoeveel groenten er op een dag de keuken binnenkomen. Het is zo’n zegen! Wel een zegen met heel veel werk. Alles snijden en koken is niet niks. Soms weten we niet waar we nog meer handen vandaan moeten halen om alles te snijden en is de vriezer zo vol dat we niet weten waar we het moeten laten. Maar we zijn zo blij en dankbaar dat we elke dag weer zoveel uit de tuin halen! Het is een enorme zegen! Niet alleen letterlijk groeit er van alles op Melusi. Afgelopen zondag hadden we voor het eerst meer dan 200 kinderen in onze kidschurch. Zoveel hadden we er nog nooit gehad op een zondag! Het is heel bijzonder om te zien dat elke zondag meer en meer kinderen naar de kidschurch komen. De bus zit vol en als de deur open gaat, rennen alle kinderen naar de kerk. Ze kunnen niet wachten totdat de kidschurch begint. Ze vinden het fantastisch om samen te zingen en vooral te dansen. Daarna luisteren ze naar een bijbelverhaal en doen een spel of iets creatief. Het is zo bijzonder om te zien! Ze zijn zo blij en ondertussen kennen ze heel veel liedjes en verhalen. We bidden dat deze kleine zaadjes gaan groeien en dat ze niet zullen vergeten wat ze hier leren. Tegelijkertijd komt dit met groeipijn. We hebben meer mensen nodig om te helpen en die echt gemotiveerd zijn om met de kids te werken. Dat is nogal een uitdaging. Ook de zaal wordt steeds voller. We moeten er goed over nadenken hoe we verder willen met de kidschurch. Gelukkig is dat een goed probleem! We vertrouwen erop dat God ons zal helpen en zal voorzien in wat we nodig hebben. Een ander iets dat groeit is ons discipelschapsprogramma. Met vallen en opstaan komen deze jongeren telkens een stapje verder in het leven. Afgelopen vrijdag kwamen ze weer allemaal bij elkaar en spraken we met hen over het belang van eerlijk zijn en dat Jezus de waarheid is en wil dat we in waarheid leven. Dat is niet makkelijk! Veel van hen leven een leven vol leugens en ook thuis is het niet altijd makkelijk om eerlijk te zijn omdat er zo ontzettend veel gelogen wordt, ook door de oudere generatie. De Zulucultuur is een cultuur waarin er vaak niet open gesproken wordt over gevoelige zaken en vaak wordt er dan eerder gelogen dan dat mensen de moed hebben om de waarheid te spreken. Toch willen sommigen van onze tieners veranderen. Na het programma kwamen twee van de meiden naar mij toe. Ze wilden met me delen dat ze willen stoppen met liegen tegen hun moeder en oma, maar ze wisten niet hoe. Het zijn lastige dingen! Ook dat is groeipijn. Groeien in geloof is enorm mooi, maar het kost iets. Het is niet makkelijk. Het doet soms pijn als je kiest voor wat juist is. Als laatste merken we ook groei in de mannen die we opvangen. Het zijn er meer en meer. Ze komen en ze gaan. We worstelen nog steeds met de whoongajongens. Veel van hen komen maar zijn niet gemotiveerd om echt te veranderen. Ze blijven voor een week en willen dan weer weg. Dat zorgt voor uitdagingen! Gaan we hiermee door of moeten we een andere oplossing voor hen bedenken? Ook dat is groeipijn. We geloven dat God ons wijsheid zal geven en dat Hij ook wil dat deze jongeren vrij zullen zijn van hun verslaving. Tegelijkertijd zijn er ook positieve dingen. Afgelopen week vertrok een van de mannen die een jaar bij ons was. Hij kreeg een baan aangeboden en een plek om te wonen. Hij was zo trots en had zoveel zin om te beginnen! Met een goed gevoel lieten we hem gaan en we bidden dat hij verder zal groeien en nog meer zal opbloeien op de plek waar hij nu is. En ja, zo is het leven hier altijd met uitdagingen en groeien doet pijn! Maar we vertrouwen erop dat God ons leidt en dat Hij werkt, ook als het pijn doet en het moeilijk is. Uiteindelijk zorgt groei ervoor dat er vruchten komen. Daarom geven we niet op en groeien we verder! De laatste dagen ben ik me zo enorm bewust van het feit dat ik in Zuid-Afrika leef. Er gaan soms maanden voorbij waarin alles zo normaal lijkt te zijn en ik niet meer opkijk van alles wat er om me heen gebeurt. Je raakt soms bijna gewend aan alle nare berichten in de krant. Toch kan ik soms ineens momenten hebben waarop het me zo raakt en waarop ik wel kan huilen om dit land en de mensen.
Ik hou van Zuid-Afrika. Het is een land dat een thuis voor me is en het is een prachtig land. Zoveel schitterende landschappen, natuurgebieden, dieren en prachtige mensen waar ik van ben gaan houden. Na drie en een half jaar is het een thuis. Toch besef ik deze weken ook zo erg dat dit land zo gebroken is en dat er zoveel intens slechte dingen gebeuren. De afgelopen maanden heeft het nauwelijks geregend. Normaal hoort het regenseizoen begin oktober te beginnen, maar we hebben tot nu toe nog geen fatsoenlijke regen gehad. Dat merken we. Het overgrote deel van de dag komt er nauwelijks of geen water uit de kraan. Alleen ’s ochtends en later in de avond hebben we water. Dan zijn we nog bevoorrecht, want de mensen in de township hebben helemaal geen water. Zij moeten wachten op de vrachtwagen die water komt brengen en vaak is dat niet genoeg. Het gevolg is dat mensen vechten om water. De sfeer in de township is grimmig en mensen zijn ontevreden. De boeren wanhopen, want het is eigenlijk te laat om nog te planten. Dat betekent ook dat de voedselprijzen weer zullen stijgen. Dat is voor ons op de missie vervelend, maar we zullen het nog kunnen betalen. Maar wat moeten de mensen die al nauwelijks eten hebben? Het is bizar als ik erover nadenk. We bidden voor regen! Dit land is zo droog. Het is niet alleen letterlijk droog. Ook figuurlijk is het droog in Zuid-Afrika. Het gaat niet goed met dit land. Mensen zijn boos, teleurgesteld en verbitterd. Afgelopen week werden vier drugsverslaafde jongens door de gemeenschap vermoord. Omdat ze aan het stelen waren. De politie doet vaak niks als je hen belt en mensen aangeeft. Daarom nemen ze het heft in eigen hand. Ze slaan hen in elkaar of vermoorden hun dus zelfs. Het is te gek voor woorden. Het maakt me boos, maar ook verdrietig. Dit komt voort uit zo’n wanhoop. Wat moet je als je elke keer wordt beroofd door jongeren die onder de invloed zijn van drugs en alleen maar kunnen denken aan waar ze het geld vandaan halen voor de volgende dosis. En als je de politie niet kunt bereiken of als ze gewoon niet op komen dagen. Het is zeker niet goed te praten, maar het toont wel de enorme nood van dit land. Iets anders is het lokale ziekenhuis. Ook daar viert corruptie hoogtij. Afgelopen weekend moest een van onze mannen naar het ziekenhuis. De ambulance werd gebeld, maar die kwam maar niet en kwam maar niet. Hij bloedde en het was een noodgeval. Uiteindelijk heeft een van ons hem naar het ziekenhuis gebracht, maar toen wilde de dokter hem niet opnemen. Het was te laat en hij wilde naar huis en had geen zin in nog een patiënt. Na veel praten en aandringen werd hij opgenomen, maar tot de volgende morgen werd er niks voor hem gedaan. Ik kan zo nog wel even doorgaan. Het zijn zorgelijke dingen! Zeer zorgelijk. Je vraagt je dan af hoe het verder moet met Zuid-Afrika. Deze wereld is zo duister en slecht. Mensen zijn zo egoïstisch en leven voor zichzelf. Het kan je soms moedeloos maken. Toch moeten we niet moedeloos worden!! Er is hoop en die hoop is in één naam: Jezus!! De Bijbel is vol met beloften en God zegt dat Hij ons hoort als we bidden. Ik moest denken aan een vers in 2 Kronieken: ‘En wanneer dan mijn volk, het volk dat mij toebehoort, het hoofd buigt, al biddend mijn aanwezigheid zoekt en terugkeert van zijn dwaalwegen, dan zal ik het aanhoren vanuit de hemel, zijn zonden vergeven en het land genezen.’ – 2 Kronieken 4:17 Bidden jullie mee voor Zuid-Afrika? God hoort als wij bidden en Hij is het antwoord op al deze zorgen! ‘Geanne, ze hebben gisteren mijn buurvrouw vermoord. Gewoon voor haar huis. Iedereen kon het zien!’ Met die woorden kwam mama Nomusa de keuken binnen op een morgen van deze maand. Het gruwelijke verhaal schokte me. Hoe kan je zoiets doen? Hoe kan je zomaar iemand vermoorden waar iedereen bij staat te kijken? Het is de realiteit in Zuid-Afrika en helaas in deze maand een beetje extra.
Veel mensen krijgen een klein beetje extra geld deze maand. Helaas wordt dat geld vaak niet gebruikt om een kerstboom van te kopen of wat eten voor de familie. Het wordt gebruikt voor alcohol en drugs. Dat leidt tot deze situaties. Veel geweld en talloze verkeersongelukken, vaak met dodelijke afloop. Wat voor veel mensen in de wereld een feestmaand is, is voor onze mensen in de townships een maand vol angst en het gevoel dat je nooit weet wat er morgen staat te gebeuren. Genieten van kerst en een speciale tijd met familie is er helaas niet bij. Het blijft niet bij de townships. De mannen die we opvangen vinden dit ook een moeilijke maand. Voor velen van hen is het een confrontatie met alles wat ze verloren hebben door hun verslaving. De meesten hebben geen of heel weinig contact met hun familie, laat staan dat ze daar met kerst naartoe kunnen. Ze zijn vaak humeurig en je kan zien dat ze niet lekker in hun vel zitten. Op de missie proberen we extra activiteiten te organiseren en betrekken we ze bij onze viering van kerst. Om ze het gevoel te geven dat ze niet helemaal alleen zijn. Toch is het ook een maand om aan elkaar te laten zien dat we om elkaar geven. Met een team dat voornamelijk bestaat uit Europeanen en Australiërs missen we natuurlijk allemaal onze familie en de gezelligheid van deze maand. Maar dat biedt ook kansen om juist aan elkaar te laten zien dat we hier ook familie zijn! Zo vierden we afgelopen week Sinterklaas met twee Nederlanders en een heel aantal Duitsers en iemand uit Australië. Dat was enorm gezellig en het was gaaf om te zien hoe we deze Nederlandse traditie hier ook kunnen vieren met heuse gedichten en surprises! Iedereen had enorm zijn best gedaan en dat deed me goed. Daarnaast hadden we een zondag die we met het team spendeerden en samen aten we ontzettend lekker, zwommen we, deden we spelletjes en hielden een dankzeggingmoment. Er waren zoveel zegeningen die we konden tellen!! Zo zullen we ook kerstavond vieren met de Duitsers van ons team en hun tradities, eerste kerstdag met een Zuid-Afrikaanse braai (BBQ) en gaan we nog dagjes weg als team en met onze mannen. Samen vieren we deze maand. Het zet me weer stil bij de zegen van leven in community. Het is zo bijzonder dat ik hier ook een familie heb! Zo voelt het echt! Deze maand besef ik dat weer een beetje meer. Ook al zijn er op dit moment teamleden die ik enorm mis omdat ze het afgelopen jaar zijn vertrokken en zijn mijn Nederlandse vrienden Daniel en Elske in Nederland, ik weet dat er hier mensen zijn die van me houden en om me geven en ik om hen. Samen vieren we deze dagen en kunnen in die zin een lichtje voor elkaar en onze mannen zijn. Bidden jullie mee voor onze mannen in deze tijd? Bid dat ze mogen weten dat we om ze geven en ons best doen om hen ook een fijne tijd te bezorgen. Bid dat ze in het midden van alle moeiten en problemen in hun leven Jezus zullen vinden. Bid ook mee voor Zuid-Afrika als land en alle mensen in de townships. Bid dat God heel sterk aanwezig zal zijn en dat Zijn licht de duisternis zal laten wijken. Speciaal in deze maand! Whoonga? Wat is dat? Ik kan me voorstellen dat dat maar bij weinig mensen een belletje doet rinkelen. Tot een half jaar geleden had ik ook nog nooit van dit woord gehoord, maar nu zorgt dit woord voor een grote uitdaging op de missie.
Het begon allemaal een half jaar geleden. Toen we in april jongeren uitnodigden voor onze conferentie, kwamen we in een van de townships waar we normaal op outreach gaan Muzomuhle tegen. Hij was een jongen van rond de twintig en we wilden hem uitnodigen voor de conferentie. Tot onze verbazing begon hij een gesprek: ‘Ik wil naar de missie komen, want ik heb hulp nodig! Ik wil hier weg. Ik wil bij jullie wonen, want ik heb een probleem met drugs.’ Dat was niet wat we hadden verwacht! We vertelden hem dat hij in de komende dagen dan maar naar de missie moest komen zodat we konden kijken of het mogelijk is en ook om uit te vinden of hij het echt wilde. Hij moest een stap nemen om naar ons te komen. Een aantal dagen later stond hij tot onze verrassing op de stoep. Hij wilde echt veranderen. We namen hem op en hij ging bij ons wonen. We gaven hem medicatie om langzaam af te kicken van zijn drugsverslaving. Hij vertelde ons dat hij verslaafd is aan whoonga. Het is een soort goedkope heroïne dat met andere dingen gemixt wordt. Niemand weet precies wat erin zit, maar het is enorm verslavend. Helaas zijn veel jonge jongens en ook meiden in de township verslaafd. Het zorgt voor grote problemen. Deze jongeren hebben geen baan, maar voor de drugs hebben ze veel geld nodig. Dus gaan ze stelen en belanden in het criminele circuit. Dat maakt de zaken nog erger en zo belanden er veel in de goot. Het probleem is dat Zuid-Afrika niet zoveel afkickklinieken heeft of andere instanties waar ze deze jongeren kunnen helpen. De paar klinieken die er zijn, zijn allemaal privé en je betaalt een fortuin voor deze instanties. Dat hebben deze jongeren niet en dus blijven ze in deze situatie zitten totdat ze overlijden aan een overdosis of slachtoffer worden van geweld. Het is zo enorm triest! Maar Muzomuhle kwam dus bij ons. We waren in het begin een beetje sceptisch hoe dit zou uitwerken, maar tot onze grote verbazing ging het heel erg goed met hem. Met behulp van de medicatie kickte hij af en hij begon ook verder op te bloeien. Hij begon er gezonder uit te zien, werkte hard en hernieuwde het contact met zijn familie. Het mooiste is dat hij Jezus heeft gevonden. Begin oktober werd hij gedoopt in de kerk. Het is een wonder als je bedenkt waar hij vandaan kwam en het geeft mij een lach op mijn gezicht als ik hem nu tegenkom en hem zie lachen en genieten. Tegelijkertijd geeft dit verhaal ons ook een uitdaging. In de township heb je geen Facebook of Whatsapp nodig om elkaar op de hoogte te houden. Mensen vertellen elkaar alle verhalen en zo kwamen ook veel mensen te weten over de verandering in Muzomuhles leven. Dat is supergaaf! De laatste maand hebben we daarom telkens jongeren op de stoep die ook hier willen wonen omdat ze willen afkicken van de drugs. Dat is op zich iets heel moois natuurlijk, maar het maakt het ook lastig. Niet iedereen is even sterk en gemotiveerd. We hebben er al een heel aantal gehad die na een paar dagen of een week weer wegliepen en toch terugkeerden naar de drugs. Ook waren er een aantal die onder de achttien jaar waren. Die kunnen wij niet aannemen, omdat dat niet mag hier in Zuid-Afrika. Een bijkomend probleem is dat we op dit moment niet genoeg bedden en ook team hebben om alle jongens op te vangen. Dat maakt dit hele gebeuren een complexe zaak. Wie nemen we aan en wie niet? Hoe kunnen we weten of ze echt serieus zijn in hun wil naar verandering? Hoe kunnen we het beste helpen? Moeten ze hier echt wonen of kunnen we ook op een andere manier helpen? We weten het op dit moment nog niet zo goed. We bidden om wijsheid en geloven dat God hier ook een plan mee heeft. Bidden jullie mee? Ook voor alle jongeren in de township die verslaafd zijn? ‘Sinds een poos heb ik geen stem meer. Het gebeurde van de een op de andere dag dat mijn stem ineens weg was. Sindsdien is er veel gebeurd en is mijn leven helemaal veranderd…’
Afgelopen week ontmoette ik Portia voor het eerst. Zij was degene die me dit verhaal vertelde. Laat ik eerst een beetje achtergrondinformatie geven. Aangezien mijn collega’s Daniel en Elske in Nederland zijn, werd mij gevraagd om de leiding op me te nemen van hun connect groep. Elke dinsdagavond komen we samen met een groepje mensen van de kerk. We eten samen, kletsen en praten over hoe het gaat. Daarna doen we een bijbelstudie of praten we over een bepaald onderwerp en bidden we samen. Het voelde voor mij als een grote verantwoordelijkheid om de connect groep over te nemen en ik wist niet zo goed hoe ik dat moest doen. Het was een andere taak op de berg die er al lag… Wat moest ik hiermee en hoe kon ik deze groep goed leiden? Ik zag er als een berg tegenop. Deel door mij uw liefde uit, aan een medemens die lijdt. Leer mij meer vervuld te zijn met uw bewogenheid. Maar de afgelopen weken begon God zo duidelijk te maken dat dit ook een plek is waar Hij werkt en Hij begon in mijn hart zoveel liefde te geven voor deze mensen. Dat kwam onder andere door het verhaal van Portia. Zij was op bezoek bij een van de meiden die elke week naar de connect groep komt. Ze vroeg aan mij of Portia ook mocht komen. Dat was natuurlijk goed. Op dat moment wist ik niet wat een impact dat op mij zou hebben. Die avond begon gewoon zoals alle avonden. We aten samen en daarna keken we een stukje preek over hoe we reageren als het leven niet zo loopt als we gehoopt of gepland hadden. We spraken er samen over en een aantal mensen deelden hun verhaal. Ook Portia. Of eigenlijk sprak de vriendin waar ze logeerde. Stukje bij beetje had ze het haar verteld tijdens de dagen daarvoor en omdat haar stem slecht was had ze gevraagd of de vriendin het aan ons wilde vertellen. Van de ene op de andere dag verloor Portia haar stem en kreeg ze ook moeite met het bewegen van haar lichaam. De oorzaak was een raadsel. Het gevoel dat steeds sterker was, was dat dit een vorm van hekserij was. Er was namelijk een vrouw die jaloers was op Portia en op de relatie die ze had met haar vriend. In de Zulucultuur gebeurt het dan soms helaas dat mensen dan naar een toverdokter gaan en vloeken uitspreken over anderen. De duivel heeft ook macht en het kan dan soms echt gebeuren. Portia weet het niet zeker, maar dat was wel het gevoel dat ze kreeg. Sinds die tijd heeft haar vriend haar gemeden en de kinderen meegenomen en is bij die andere vrouw gaan wonen. Wat een triest verhaal!! Portia ging door een enorm zware tijd en nog steeds is het leven ontzettend moeilijk voor haar. Ze is enorm onzeker door alles wat er is gebeurt en wantrouwt mensen. We hebben voor haar gebeden. Toen ze al naar huis was liet het me niet los. Dit was niet voor niks. De volgende morgen kreeg ik een berichtje van haar vriendin dat Portia die morgen wakker was geworden met een glimlach op haar gezicht en ze had aan haar gevraagd waarom ze zo blij was. Het enige wat ze had gezegd was: ‘Gisteren…’ De connectgroep had haar zo goed gedaan. Ze was veel in mijn gedachten de week die volgde. De dinsdag erop was ze er weer en weer was ze geraakt en ik kon aan haar zien dat het haar goed deed. Toen ze weg ging kwam ze naar me toe en gaf me een enorm dikke knuffel en begon te huilen. Het enige dat ze uit kon brengen was ‘Thank you, thank you, thank you…’ Ik begon ook bijna te huilen. God was iets aan het doen bij haar en gebruikte ons om haar Zijn liefde te laten zien. Ik zei tegen haar dat ik voor haar zou blijven bidden en dat ze altijd welkom is. Later had ze tegen haar vriendin gezegd dat ze zich sinds haar stem weg ging en alle ellende begon niet zo welkom en geliefd had gevoeld bij mensen. Ze had iets geproefd van Jezus’ liefde en had zich zo thuis gevoeld bij ons. Nu gaat ze weer naar haar familie, maar ze zei dat ze aan het einde van de maand weer wil komen om ons te bezoeken. Ik weet zeker dat God iets doet in haar leven en ik geloof dat Hij het werk dat Hij is begonnen af zal maken. Hij laat niet los wat Zijn hand begon. Mijn verlangen is alleen, Heer, maak mijn hart bereid, dat door heel mijn leven heen uw liefde wordt verspreid Het maakt me dankbaar dat Hij mij wil gebruiken en dat Hij mijn hart zo vulde met liefde voor Portia en de andere mensen van de connect groep. Waar ik eerst niet wist wat ik ermee moest merk ik dat God nu in mij werkt en dat Hij mij die liefde geeft! Bidden jullie mee voor Portia en onze connect groep? Openbaar uw koninkrijk aan wie zoekt, aan arm en rijk. Giet een stroom van liefde uit, dat in ons en door ons, o Jezus, uw liefde wordt verspreid– Opwekking 601 ‘Pastor, pastor, we hebben een briefje voor u!’ Zo kwam iemand naar mijn collega Stephan toe op outreach. Het verfrommelde briefje werd aan hem gegeven en het toverde een glimlach op onze gezichten. Op het briefje stond in Zulu geschreven: ‘Ik (en dan volgde er een naam) heb gekozen voor Jezus.’ Dat was niet een keer, maar vier keer. Deze mensen hadden in de afgelopen weken met mama Maria gepraat en ze hadden op een gegeven moment hun leven aan Jezus gegeven. Wat een bijzonder verhaal! Mama Maria leidde deze mensen naar Jezus. We waren zo dankbaar!! Een week later kwam er nog een briefje bij. God bouwt Zijn kerk!
Op dit moment breidt de bijbelstudie in haar en baba Eric’s huis steeds uit. Elke woensdag komen we daar samen met een steeds groeiende groep mensen. Het is bijzonder om te zien dat de gesprekken steeds opener worden. Soms is het ook schokkend. Naast dit bijzondere briefje met de vier namen, komen er namelijk ook andere verhalen naar boven. Tijdens de Bijbelstudies kwamen de gesprekken steeds vaker op het geloof in de voorouders. De Zulumensen geloven in hun voorouders. Veel van hen zien het als een deel van hun cultuur, maar het is echt een geloof. Een geloof dat gebaseerd is op angst. Als een lid van een familie overlijdt, wordt er geloofd dat zijn ziel er nog is. Deze persoon moet dan tevreden gesteld worden. Er moet worden geofferd en worden geluisterd naar deze ziel. Doe je iets wat de ziel kwetst of boos maakt, dan zit je diep in de problemen. Het zou zomaar kunnen dat iemand dan ziek wordt of dat er zelfs iemand overlijdt. Deze offers en rituelen kosten de mensen veel. Een koe, een geit of een paar kippen. Voor veel mensen die soms niet eens weten wat ze ’s avonds zullen eten is dat een fortuin. In ons logisch denkende brein zouden we zeggen: ‘Stop daar dan mee! Het is geldverspilling!’ Toch ligt dat niet zo simpel helaas. Mensen zijn in de ban van deze voorouderverering en zijn daarmee in de ban van angst. De geesten waar ze over spreken zijn namelijk niet nep of bestaan niet. Het is de realiteit in hun levens. De satan heeft ook macht en die gebruikt hij ook. Het gebeurt soms echt dat mensen ziek worden, een ongeluk krijgen of sterven. Tijdens een van de bijbelstudies in mama Maria’s huis spraken we over deze voorouderverering. We confronteerden de mensen met het feit dat ze daar nog steeds mee bezig waren en vroegen hen waarom. ‘We zijn bang…’ zeiden ze, ‘zo ontzettend bang!’ Confronterend. Ze offeren een maand eten dat hun kinderen zo hard nodig hebben op om offer te brengen of een ceremonie te houden. Uit angst. Pure angst voor wat hen anders zal overkomen. Het is heftig om dit aan te zien. Heftig dat deze strijd zo zichtbaar is. Toch laten we het er niet bij. We verkondigen het licht van Jezus. Jezus die zegt dat Hij gekomen is om mensen vrij te zetten. Volmaakte liefde drijft alle angst uit. Dat is wat de bijbel zegt. De bijbel zegt ook dat Jezus Here der heren en Koning der koningen is. Als Hij Heer is van je leven kan de satan zijn best doen, maar Hij kan je niet meer uit Jezus’ handen trekken. De boodschap van vrijheid moet vaak landen en mensen huiveren in eerste instantie vaak om hun oude leven op te geven. De angst heeft een verlammende greep. Toch zien we langzamerhand dingen veranderen. Zoals deze vijf mensen die hun leven aan Jezus gaven. Over een paar weken hebben we een doopdienst. Dan zullen ze worden gedoopt. Een dappere beslissing, want ook al zijn zij veranderd, hun families leven nog in de greep van angst en verafschuwen de keuze die ze gemaakt hebben. Sommigen worden zelfs uit de familie verstoten. Ze betalen een hoge prijs. Maar de vrijheid die ze nu kennen, gaat alle angst te boven. Jezus regeert en bouwt Zijn kerk. Hij kan echte vrijheid geven! Bidden jullie mee voor de mensen die wekelijks de bijbelstudie bezoeken? Een bevriende pastor die Melusi bezocht zei eens tegen ons: ‘Church life is messy’. Dat betekent zoiets als dat kerkleven soms een rommeltje en een knoeiboel is. Er gebeurt nogal wat en mensen kunnen elkaar zoveel pijn doen. Ik denk dat het missieleven soms ook zo is. Het is gaaf om getuigenissen te delen en de succesverhalen te vertellen, maar er zit ook een andere kant aan leven en werken met mensen in nood.
Alhoewel ik nog maar twee weken terug ben op Melusi, lijkt het wel alsof het al een maand is. Zoveel is er gebeurd! Een paar van die dingen wil ik met jullie delen. Ik was nog geen week terug uit Nederland of er gebeurde iets wat ons totaal verraste en wat we nooit verwacht hadden. We hadden die dag bezoekers van een andere missie. Toevallig zagen zij Michael in de keuken werken en zij verbaasden zich. (Zie de vorige blog: Van wanhoop naar hoop ). Ze vertelden ons dat Michael ook bij hen had gewerkt en heel goed zijn best had gedaan in de keuken. Maar op een dag was hij er opeens vandoor gegaan met een van hun auto’s en het bleek dat hij zich weer had overgegeven aan zijn verslaving. Daarnaast vertelden ze ons dat Michaels verhaal dat hij ons verteld had, helemaal niet klopt. Zijn vrouw en dochter zijn helemaal niet overleden en hij is helemaal pas sinds een paar jaar verslaafd. Hij heeft een psychische ziekte en leeft in een wereld van leugens die hij door zijn ziekte zelf gelooft. We geloofden onze oren niet!! We kregen het nummer van zijn broer en ook die maakte duidelijk dat het verhaal helaas klopt. Na nog wat meer research besloten we met Michael te praten en hem te confronteren met zijn leugens. Hij zat daar heel kalm en ontkende alles. Uiteindelijk zei hij dat hij de doodsverklaring van zijn vrouw op wilde gaan halen dat hij gelijk had. Hij is nooit meer teruggekomen nadat hij daarvoor weg ging. We hebben gebeld en berichtjes gestuurd, maar het mocht niet baten. Waar hij nu is weten we niet. Het is een triest verhaal. Je voelt je bedrogen en we snappen het nog steeds niet. Niemand had ooit door dat er iets niet klopte aan het verhaal. Maar aan de andere kant breekt mijn hart voor zulke mensen. Wat voor toekomst heeft Michael? Daarnaast overleed afgelopen week Hannes. Hij was een van de mannen die al sinds lange tijd (vier en een half jaar) bij ons was en een deel was van onze community. Hij was een vrolijke, ondeugende en goedlachse man die ook nog eens enorm getalenteerd was in het maken van dingen en naaien en oude meubels opknappen. Je kon het zo gek niet bedenken of hij fikste het! Tegelijkertijd had hij een alcoholverslaving die soms sterk naar boven kwam. Hannes worstelde al jaren met zijn gezondheid. Zijn longen waren op door het roken en het werk dat hij vroeger deed. De laatste weken was hij enorm aan het lijden en aan het vechten voor zuurstof. Hij was klaar om naar Huis te gaan zoals hij dat zelf zei. Het was zo bijzonder om te zien dat het geval was en dat Melusi niet alleen een thuis was geworden voor Hannes, maar ook een plek waar hij Jezus vond. Genoeg te verwerken dus. En dan zal ik nog maar niet schrijven over ons hele kleine team en de drukte, de strijd van de discipelen die ze thuis hebben omdat mensen hun geloof niet accepteren, de problemen met sommige van de mannen die we opvangen en noem maar op. Missionlife is messy. Maar aan de andere kant kreeg ik ook een lied in mijn hoofd dat we de afgelopen week veel geluisterd hebben als team. Your promise still stands, great is your faithfulness, faithfulness - I am still in your hands, this is my confidence, you have never failed me yet God houdt zijn beloften en is trouw. Voor ons, voor Michael en voor Hannes’ familie. Ons leven is in Zijn hand, wat er dan ook maar gebeurt! Juist in de moeiten weten we dat Hij ons nooit verlaat! Hij leek het perfecte leven te hebben. Een vrouw, een dochter en een baan bij een van de grootste hotels in Zuid-Afrika. Het ging allemaal goed en hij genoot van het leven! Totdat er op een dag het onwerkelijke gebeurde.
Zijn vrouw en dochter kregen een ongeluk. Zij was op slag dood en zijn dochter zwaargewond. Helaas overleed ook zijn dochter na korte tijd. Zijn vrouw en zijn dochter waren zijn alles! Daar leefde hij voor. Hij mocht alle rijkdom hebben, maar dat was het belangrijkste. Dit was hij zomaar ineens kwijt. Het verlies kon hij niet aan. Hij sloeg door. Bij het hotel waar hij werkte was het niet moeilijk om aan alcohol te komen. Het drinken begon en werd snel erger. In de keuken waar de flessen wijn stonden om te koken en op een gegeven moment begaf hij zich zelfs in de luxe kamers waar een bar was. Nadat hij zijn personeel aanwijzingen had gegeven, ging hij naar boven om zich dronken te drinken en te slapen. Hij deed alles om zijn pijn te vergeten. Natuurlijk ging dit niet lang goed en hij verloor zijn baan. Hij had niets meer. Geen familie, geen hoop en geen vreugde in zijn leven. Op een dag besloot hij dat zijn leven klaar was en in de auto nam hij een overdosis medicijnen om er op die manier een einde aan te maken. Dat werkte niet uit en wonder boven wonder vond iemand hem en bracht hem naar het ziekenhuis. Deze wake up call hoorde hij echter niet. Zijn leven ging van kwaad tot erger, totdat hij uiteindelijk dakloos aan het strand woonde. Deze chefkok die alles leek te hebben, had helemaal niets meer. Het leven op straat was hard en gevaarlijk. Op een dag kreeg hij ruzie en werd hij door iemand in zijn buik gestoken. Hij wist dat het einde heel dichtbij was. Hij weet niet meer waar hij het moet zoeken en in zijn wanhoop schreeuwt hij het uit naar God: ‘Als u er bent, laat dat dan nu zien!’ De volgende herinnering die hij heeft komt uit het ziekenhuis. Opnieuw had iemand hem gevonden en hem naar het ziekenhuis gebracht. Opnieuw een wonder! Na het ziekenhuis belandt hij op een katholieke missie. Daar is hij een aantal maanden en gaat ook daar weer weg. De nonnen verwijzen hem naar een missie in de buurt van Melusi. Hij stapt op de trein en is vastbesloten om daarheen te gaan. Eenmaal in de trein krijgt hij in de buurt van Dundee (waar Melusi is) een hartaanval. De mensen in de trein bellen een ambulance en zo belandt hij in het ziekenhuis in Dundee, zo ongeveer naast Melusi. Eenmaal in het ziekenhuis knapt hij weer op en wordt hij ontslagen. Buiten gekomen weet hij het niet meer. Hoe komt hij nu ooit verder zonder geld en zonder treinkaartje dat nog geldig is? Het is al laat en nadat liften niet meer werkte, besloot hij aan te kloppen bij de politie. De politie vertelde hem dat het eigenlijk nogal onzin was om naar de volgende stad te gaan. In Dundee was er namelijk ook een opvang: Melusi. Zo stond hij op onze stoep. Berooid en met niks. Net uit het ziekenhuis na een hartaanval. Zonder hoop! God had hem echter niet voor niks bij ons gebracht. Hij bloeide op in Melusi. Na een aantal maanden besloten we hem de kans te geven om in de keuken te werken. Dat deed en doet hij geweldig!! Daarnaast wilde hij God leren kennen. In de kerk nam hij alles in zich op en ook tijdens de sessies die we doen met onze mannen. Hij gaf zijn leven aan Jezus en zo kwam de hoop terug in zijn leven! Hoop omdat Jezus in hem leeft. Hoop omdat hij nu wel een toekomst heeft. Het verdriet is niet weg, maar er is een reden om te leven! Ik zal nooit meer vergeten hoe mijn collega Bonginkosi en ik vorig jaar in de auto zaten en hij ineens tegen mij zei: ‘Geanne, ik heb mijn vrouw gevonden!’ Het kwam out of the blue en ik had dat niet verwacht. Toch raadde ik wel in een keer goed wie het was: Nothando! Sinds dat moment veranderde er veel in hun levens en al snel werd duidelijk dat ze wilden trouwen.
Vele voorbereidingen werden getroffen. Zo verloofden ze zich in de kerk en ging Bonginkosi op het podium op zijn knieën om haar ten huwelijk te vragen. Dat was een bijzonder moment! Daarna begon het echte werk. Als je hier behoort tot de Zulu’s is het verplicht om een bruidsschat te betalen. Normaal is dat elf koeien. Voor veel mensen een enorm bedrag wat ze niet kunnen betalen. Bonginkosi had gespaard en afgelopen november ging hij de onderhandelingen aan met Nothando’s familie. Dat gaat allemaal heel officieel en over de prijs voor elke koe wordt onderhandeld. Uiteindelijk was dat gedaan en heeft Bonginkosi de labola, zo noemen ze de bruidsschat hier, betaald. Toen was het tijd voor alle voorbereidingen. Iedereen kreeg een taak toebedeeld en alles werd geregeld. Van het eten dat gekookt moest worden tot de koeien die geslacht moeten worden om iedereen van vlees te voorzien, en van oefenen voor het zingen en dansen tot het versieren van de zaal. Het was een heleboel, want alles wordt hier zelf gedaan. Het gaat allemaal wat anders dan in Nederland. De meeste voorbereidingen werden namelijk de laatste twee avonden voor de bruiloft getroffen. We maken als team vaak het grapje dat we hier allemaal heel flexibel worden. Nou, met de bruiloft gebeurde dat echt! Op de dag voor de bruiloft hadden ze eerst een ceremonie bij Nothando’s huis. De familie van Bonginkosi gaf cadeaus aan de familie van Nothando. Ook dat gaat allemaal heel officieel volgens een heel programma. Tegelijkertijd was het mooi om te zien hoe blij ze waren. Iedereen bleef maar dansen en zingen. Dan besef je wel hoe stijfjes wij kunnen zijn als Nederlanders! Na al deze plechtigheden was het dan eindelijk tijd voor de bruiloft! Op zaterdagmorgen vijf mei begonnen we in de kerk. Zoals altijd hier in Zuid-Afrika arriveren de gasten laat. De dienst begon zodoende een half uur later. Dat is nog heel netjes! Vaak gebeurt het dat mensen gerust een uur of twee uur te laat zijn. De kerk was prachtig versierd met bloemen en het was bijzonder om te zien hoe eerst Bonginkosi binnenkwam en toen Nothando door haar broer binnen werd gebracht. In de kerk was er ook het officiële gedeelte. Hier in Zuid-Afrika doen ze dat niet in het gemeentehuis, maar kan een pastor ook mensen trouwen als hij daarvoor bevoegd is. Het was een feestelijke dienst met veel muziek en dans. Het ontroerde me hoe blij iedereen was. Dat Bonginkosi en Nothando trouwen is een enorm voorbeeld voor de mensen om hen heen. Door de dure bruidsschat trouwen maar weinig mensen, maar dat zorgt er ook voor dat kinderen opgroeien zonder vaders en dat families zo gebroken zijn. Op deze zaterdag kon iedereen zien hoe geweldig mooi het is dat twee mensen trouw aan elkaar beloven! Na de kerk gingen we naar een hal voor de receptie. Die was prachtig versierd. Toen we daar binnenkwamen was het alsof mijn oren begonnen te klapperen. Zulu’s houden van luide muziek. Niet een klein beetje, maar heel erg luid. Het was oorverdovend! De receptie verloopt hier ook anders dan in Nederland. Het is een heel officieel programma met veel speeches en acts van de familie, vrienden, collega’s en noem maar op. Iedereen begint met een lied en houdt dan zijn speech. Allemaal met het volume op meer dan 100%. Toen uiteindelijk alle speeches klaar waren, twee uur later dan gepland, kregen we onze lunch. Tijd bestaat hier niet. Men viert feest en dat is het belangrijkste! Tussen alle speeches door is er tijd om te dansen en te zingen en samen vrolijk te zijn. Heel bijzonder om te zien en mee te maken, alhoewel mijn oren ook wel een beetje begonnen te toeteren. Na de receptie was het feest nog niet klaar. Het hele gezelschap ging naar Bonginkosi’s familie. Nu was het de beurt aan Nothando’s familie om hun cadeaus te overhandigen. Daarnaast is er nog een heel ritueel. Het bed van Bonginkosi en Nothando wordt uit het huis gehaald en Bonginkosi moest in bed gaan liggen. Nothando moest hem helpen om zijn schoenen uit te doen en een deken over hem heen te leggen. Als dat is gebeurd komt de familie van Nothando om hem een pak slaag te geven als hij niet snel wegrent uit het bed. De betekenis hiervan is dat Bonginkosi geen andere vrouw in zijn bed zal nemen dan Nothando. Al met al was het een geweldige dag en was het gaaf om deel uit te maken van het hele proces en uiteindelijk de bruiloft! Het was een goed inkijkje in de Zulucultuur en natuurlijk super dat Bonginkosi en Nothando nu getrouwd zijn! |
Archief
July 2022
|