Ze stonden al te wachten toen de bus door de townships kwam. Een groep dronken mannen die ook wel een lift wilden. Natuurlijk kon dat niet en toen ze vervolgens de meiden die uit de bus kwamen wilden betasten, sprong een van de vrouwen in het midden. ‘Dat doen we niet zo!’ De situatie escaleerde, want de mannen trokken een mes en bedreigden haar kleine zoontje.
Een straat verder was een grote vechtpartij en de politie was nauwelijks in staat om dat in bedwang te houden. De hele situatie bezorgde me kippenvel. Mijn hart brak bij het idee dat de tieners en kinderen waarmee we werken daar wonen en dit elke dag zien. Zoveel kwaad en onrecht. Wat een schril contrast tussen licht en duister. De bus waar ik over schreef was de bus die wij gebruikten tijdens onze jeugdconferentie en dit gebeurde allemaal toen we de jongeren thuis brachten. Drie dagen lang hadden we ruim 300 jongeren op de missie. Samen zongen en dansten we voor God, luisterden we naar verhalen en preken, hadden we veel plezier bij het spelletjes doen, organiseerden we een heuse talentenshow en aten we lunch. Het was een feest!! Bijzonder was het om te zien hoe Gods liefde echt harten aanraakte en er jongeren waren die hun leven aan Jezus gaven. Een van de meiden bleef na een van de sessies zitten en ik sprak met haar. Ze vertelde me haar levensverhaal en toen ineens zei ze: ‘Maar ik wil nu Jezus volgen!’ Ik heb met haar gebeden en ik kon de vreugde op haar gezicht zien. Wat een wonder! Het was ook zo gaaf om samen muziek te maken en al die jongeren vol overgave te zien zingen: ‘How great is our God!’. Het was geweldig om te zien hoe ze genoten van het eten en de spelletjes. Het thema was ‘Your Kingdom come’ en we zagen hoe Zijn Koninkrijk inderdaad in harten binnenkwam. Harten veranderden en anderen werden gesterkt in hun geloof. Met name bij onze discipelen konden we zien dat hun geloof groeide door deze drie dagen. Wauw! Tegelijkertijd zette de situatie waarmee ik dit verhaal begon me stil. Het kwaad is zo sterk. Er gebeuren zoveel nare dingen op nog geen kilometer afstand. Ik besefte weer zo erg dat mensen hier in zo’n dikke duisternis leven. Mijn eerste gedachte was dat ik al die meiden wel hier wilde laten logeren. Op een veilige plek zonder dronken mannen. Maar natuurlijk kan ik geen honderd meiden in mijn slaapkamer hebben. Toen begon God te spreken. Zijn licht is sterker dan het duister. Zijn liefde overwint alles. En hoe erg het ook lijkt: His Kingdom come. Het zal komen en Hij zal alles nieuw maken, maar het komt ook nu al in onze harten. Het gebeurde tijdens de drie dagen conferentie. Harten werden gewonnen door Zijn liefde! Daarom gaan we door. ‘Father, we pray: Your Kingdom come and Your will be done!’ Benieuwd naar meer? Kijk dan even dit filmpje voor een korte impressie van onze conferentie! En er zijn op de conferentie ook mooie plaatjes geschoten. Bekijk hier enkele foto's die gemaakt zijn!
0 Comments
God doet geweldige dingen! Soms heeft het alleen tijd nodig. Zo ook bij mama Happy. Ze bezoekt al sinds een langere tijd onze wekelijkse bijbelstudie tijdens outreach op woensdagmiddag. Vaak kwam ze trouw, maar nooit wisten we wat er echt in haar omging. Soms reageerde ze wel op wat er werd gedeeld, maar nooit durfde ze echt de keuze te maken.
Mama Happy wist dat God aan het werk was. Op een keer had ze hevige bloedingen die maar niet stopten. Niks hielp. Geen dokter en geen medicijnen. Nadat we gebeden hadden, stopte het!! God had een wonder gedaan. Maar nog steeds leek mama Happy niet overtuigd. Of ze durfde de keuze nog niet aan. Totdat het 8 maart werd. Samen met mijn collega Stephan deed ik de wekelijkse bijbelstudie. Stephan vroeg me om te delen. Oeps, dat had ik niet voorbereid. Maar ik begon toch maar iets te delen wat God me die weken ervoor heel erg had geleerd. Over op Hem vertrouwen. Stephan ging daarop door. Toen we daarna vroegen of de boodschap een beetje over was gekomen, zei mama Happy: ‘I think I want to be born again…’ Wow, dat is nogal een uitspraak. Stephan vroeg wat ze ermee bedoelde en toen begonnen de tranen te stromen. Er kwam een heel verhaal uit over wat er zich afspeelde in haar leven. Elk weekend was ze dronken. Een vriendin kwam dan langs en samen dronken ze heel veel om alle stress en problemen maar te vergeten. Daar komt nog bij dat haar familie het helemaal niks vind dat ze in Melusi naar de kerk gaat. Maar zei ze: ‘Ik wil stoppen met dit leven! Ik wil niet meer drinken, maar ik weet niet hoe…’ Wat een openheid! We legden haar uit dat God haar kan helpen en vroegen haar of ze haar leven aan Jezus wilde geven. Ja, dat wilde mama Happy! We baden met en voor haar, samen met alle buren die ook naar de bijbelstudie waren gekomen. Wat een bijzonder moment!! Toen waren de tranen niet meer alleen van verdriet, maar ook van vreugde. Mama Happy werd echt happy op dat moment. Een nieuw leven, een nieuw begin!! We spoorden de buren, onder andere mama Maria en baba Eric (zie blog over ‘changed lives will change communities’) aan om samen met en voor mama Happy te bidden. Dit weekend komt die vriendin weer en mama Happy wil haar zeggen dat ze niet meer wil drinken. Dat kan nog weleens lastig worden!! Maar samen staan ze sterk en God hoort gebeden. Dat was zeker zo toen ze afgelopen weekend in de kerk was en vertelde dat ze sterk genoeg was geweest om nee te zeggen tegen alle alcohol. Wauw! Ik dank God voor wat Hij deed in mama Happy’s leven!! Wat geweldig om te zien hoe God wonderen doet. Ik hoop en bid echt dat mama Happy sterk genoeg zal staan om de drank te weerstaan en ook de druk die de familie op haar legt. Ik bid dat mama Happy een nieuw lichtje zal zijn in een donkere omgeving. Dat ze haar kinderen en de kinderen uit de buurt het goede voorbeeld zal geven. Bidden jullie mee? Het verhaal begon allemaal in maart vorig jaar. Een aantal teamgenoten ging samen met een aantal van onze discipelen naar een conferentie voor kinderwerkers in Pretoria. Voor onze discipelen een unieke ervaring!! Alleen al het zijn in zo’n grote stad was voor veel van hen heel bijzonder. Maar voor één van hen was het wel een heel bijzonder tripje. Iets wat we nooit hadden verwacht.
Laat me haar voorstellen: dit is Khazi. Khazi is 18 jaar en heeft haar hele leven in Dundee gewoond. Samen met haar nichtjes en neefjes woont ze bij haar oma. Met haar vader heeft ze vrijwel geen contact en haar moeder steunt haar ook niet echt. Dit jaar zat ze in de laatste klas van de middelbare school. Tijd dus om na te denken over de toekomst! Tijdens de conferentie in Pretoria sliep Khazi in het studentenhuis van een bijbelschool van de kerk daar. Het was geweldig voor haar! Het klikte met de meiden en Khazi hoorde hen uit hoe het nu was om op een bijbelschool te studeren. Dat is wat ze wilde! Tijdens dat weekend verzamelde ze informatie, want ze wilde ook dat jaar aan de bijbelschool doen! Ze was zo enthousiast, maar er was een probleem. Het kostte enorm veel geld. En Khazi dacht dat ze dat nooit zou kunnen betalen. Het was een kapitaal voor haar en haar familie! Haar familie heeft nauwelijks genoeg geld voor de dagelijkse levensbehoeften, laat staan dat ze een jaar bijbelschool zouden kunnen betalen van omgerekend 4500 euro. Dat is voor mensen hier in Zuid-Afrika een onbetaalbaar bedrag! Niet mogelijk, op welke manier dan ook. Maar we lieten het er niet bij zitten. Brandien stuurde een mail naar de bijbelschool om de situatie van Khazi uit te leggen en te vragen of er iets bestond als een beurs. Een paar weken later hadden we een mail terug: Khazi kon een beurs krijgen die 50% van de kosten voor zijn rekening nam! Wat geweldig nieuws! Dat betekende echter nog niet dat ze zou kunnen gaan. Want de andere 50% was nog steeds een kapitaal voor een familie die niks heeft. We legden Khazi de keuze voor: wil je ervoor gaan of toch niet? Op dat moment zei ze heel moedig: ‘Als God in deze 50% heeft voorzien, dan zal Hij ook in de andere 50% voorzien!’ Wat een geloof voor een meisje van 18, die echt geen geld heeft. Maar God voorzag en blijft voorzien. We vonden, op bijzondere manieren, mensen die Khazi wilden sponsoren. Het geld kwam stapje voor stapje binnen en een poosje geleden kreeg Khazi het bericht dat ze naar de bijbelschool mag! Zelf zei ze: ‘Geanne, ik geloof echt dat dit een onderdeel is van Gods plan voor mijn leven!’ Wat gaaf als een tiener dat zegt! Khazi is een voorbeeld voor mij. Haar rotsvaste geloof maakt me stil. Haar vertrouwen op God maakt me ontzettend blij! Ze had vertrouwen voor een kapitaal en was er vast van overtuigd dat God het zou geven en dat Hij een plan heeft met dit alles. Voordat ik naar Nederland ging, heb ik haar naar de bus gebracht. Wat was ze enthousiast! Nu studeert ze aan de bijbelschool van Pretoria. Het maakt me helemaal enthousiast als ik eraan denk :) Go for it beautiful young lady! Ik ben er zeker van dat God een prachtig plan heeft voor je leven en ik bid dat Hij jouw getuigenis zal gebruiken om veel mensen te laten zien dat voor God niks onmogelijk is! Al maanden worstel ik ermee. Het blijft een strijd en ik weet niet wat wijsheid is. Het gaat over een van de gezinnen die we elke donderdag bezoeken op outreach en elke week een voedselpakket brengen en soms extra dingen die ze nodig hebben. Moeder, drie dochters die allemaal tienermoeder zijn en zes kinderen. Een vol huishouden dus. Ze leven in twee kleine hutjes van klei en hebben maar weinig inkomen. Dat is een gezin om te helpen zou je meteen zeggen. In werkelijkheid ligt dat een beetje gecompliceerder. De oudste dochter heeft een baan. Zij brengt dus een klein beetje geld in het laatje. Dat is fijn, want met zes kleine kinderen heb je dat ook wel nodig. Het geld wordt gebruikt voor de dagelijkse benodigdheden. Ook krijgen ze een klein beetje geld van de overheid voor de kinderen. Soort van kinderbijslag dus.
De jongste dochter zit in het laatste jaar van de middelbare school. Wat zou het gaaf zijn als ze dat haalt en kan studeren met een studiebeurs of dat ze in ieder geval een baan zou krijgen. De tweede dochter zit thuis. Ze is gestopt met school tijdens haar tweede zwangerschap en zit sindsdien thuis. We hebben haar geprobeerd te helpen. Ze heeft bij ons in de tuin gewerkt voor een voedselpakket en stopte daarmee, ze heeft meegedaan met ons discipelschapskamp, ze heeft de cursus bij Siya Sebenza gedaan, maar heeft dat ook niet afgemaakt. Dus een baan vinden via dat gaat niet. Ze zegt elke keer dat ze op zoek zal gaan naar een baan of terug wil naar school, maar tot nu toe is er niks van gekomen. Ze zegt dat ze een extra huisje zal gaan bouwen, maar de spullen liggen er al maanden zonder dat er iets gebeurt. Ze zegt dat ze hun familie wil aanmelden voor een huisje van de overheid, maar tot nu toe wordt er geen initiatief genomen. Ik merk dat het me boos kan maken soms. Waarom toont ze totaal geen initiatief en verwacht ze dat iedereen haar maar komt helpen? Ziet ze niet in dat ze een verantwoordelijkheid heeft naar haar kinderen toe? Hoe gaat ze ooit wat van haar leven maken op deze manier? Ze heeft de houding van ‘Geef me, geef me, geef me’. Dat kan me enorm frustreren. Aan de andere kant maakt het me stil en weet ik dat ik niet mag oordelen. Haar moeder is precies zoals zij, dus ze heeft geen goed voorbeeld. Ze heeft altijd in deze omstandigheden gewoond, dus hoe kan ze beter weten? Wat kun je met een peuter en een baby? Wat heeft ze voor echte kansen? Afgelopen week toen we er waren, trok een van de kids me mee. Ik moest met haar trampoline springen. De trampoline was een oud matras met gaten en vol viezigheid. Toch hadden we samen de grootste lol. Terwijl ik met haar aan het lachen en springen was, merkte ik dat mijn hart brak. Deze kinderen kunnen er niks aan doen. Deze kinderen hebben ook geen goed voorbeeld. Deze kinderen belanden in een vicieuze cirkel. Terwijl ze geen stem hebben en zich niet kunnen verweren. Het zijn moeilijke vraagstukken. Op welke manier kunnen we deze familie het beste helpen? Door hen los te laten en hen op een harde manier met de werkelijkheid te confronteren? Of juist door hen dingen te geven en dingen voor hen te regelen? Helping can hurt people. Het kan zijn dat doordat je mensen helpt, hen eigenlijk nog verder in de put brengt, doordat je hen van je afhankelijk maakt. Aan de andere kant zijn er de kinderen die nergens iets aan kunnen doen en een veilige, goede omgeving nodig hebben om in te leven. Het antwoord op al deze vragen weet ik niet. Ik weet wel wie het antwoord is. God kan ook in deze familie een wonder doen! We bidden om wijsheid en de kracht van de Heilige Geest. Bidden jullie mee? Wat is het prachtig als je dingen ziet groeien. Hier in Zuid-Afrika is het zomer aan het worden en de bomen en bloemen zijn zo mooi! Ik kan daar heel erg van genieten. Groei en nieuw leven. Ik kan er ook van genieten als ik om me heen kijk op de missie. Niet alleen in de natuur, maar juist in mensenlevens en in de activiteiten die we doen. God is aan het werk! Dat wil ik jullie niet onthouden…
Afgelopen weekend hadden we ons grootste kamp ooit. We hadden 59 meiden. Ons gebouw dat we gebruiken voor de kampen was overvol. Zelfs de vloer lag vol met matrassen, omdat we niet genoeg bedden hadden. Het was een geweldig weekend. We hebben veel lol gehad en ook bijzondere momenten met de meiden waarop we samen God aanbaden en luisterden naar wat Hij ons te zeggen had. Iets anders is de kidschurch. Het blijft maar groeien. De afgelopen weken hadden we dikwijls meer dan 80 kinderen. Het is een feest om samen de liedjes te zingen. Vol enthousiasme staan ze daar alle bewegingen te doen en zingen ze uit volle borst mee. De tranen springen soms in mijn ogen. God is aan het werk daar! Meer en meer kinderen willen maar al te graag naar de kidschurch komen. Dat geldt ook voor onze kerk. Sinds een jaar groeit onze kerk. Steeds meer mensen van onze outreaches willen graag komen. We hebben een bus kunnen regelen die elke zondag door de township rijdt en de mensen ophaalt om naar de kerk te komen. Het is bijzonder om te zien hoe de bus elke zondag weer zo vol zit. Iets anders wat groeit is ons team. We hebben op dit moment behoorlijk wat shorttermers en er zullen er nog meer komen de komende maanden. Het is bijzonder om te zien hoe God voorziet in mensen die een periode of voor langere tijd willen komen helpen. Niet alleen helpen, maar hun leven willen inzetten om anderen te dienen en tot zegen te zijn. Het zijn niet alleen de aantallen. Mensenlevens veranderen. Ik denk aan de drie doopdiensten die we hadden afgelopen jaar en aan een vierde die we over een paar weken zullen hebben. Geweldige verhalen van mensen die uit de duisternis in het licht zijn gaan leven. Ik denk aan mama Maria en baba Eric en het geweldige getuigenis van hun bruiloft. Ik denk aan een aantal van de mannen die we opvangen en waarvan de levens compleet veranderd zijn in de tijd dat ze hier waren. ‘Zij die in tranen zaaien, zullen oogsten met gejuich.’ – Psalm 126:5 God is aan het werk en dat is geweldig om te zien! Het heeft vele jaren van zaaien gekost. Zaaien, soms in tranen. Melusi werkt al voor jaren hier in de townships, in de levens van de mannen, in de mensen die op de missie komen en noem maar op. Het waren soms tijden waarin er niks leek te gebeuren, maar er gebeurde wel degelijk wat. Achter de schermen was God aan het werk om Zijn plan uit te voeren. We mogen nu al een beetje zien van Zijn geweldige plan en van het werk dat Hij doet. En we zien alleen maar uit naar meer!! Jezus zegt het: ‘Ga uit, want de velden zijn wit om te oogsten!’ Dat doen we. Met vreugde! Ik zeg jullie: ‘Kijk om je heen, dan zie je dat de velden rijp zijn voor de oogst.’ – Johannes 4:35 Herinneren jullie mama Maria en baba Eric nog? Afgelopen mei trouwden ze, nadat hun leven drastisch veranderd was. Ze waren namelijk Jezus gaan volgen! De blog die ik in juni over hen schreef had de titel ‘Changed lives will change lives’. Het was ons gebed dat hun levens ook de levens van anderen zouden gaan beïnvloeden. Dat door hen heen Gods licht zou gaan stralen. Ons gebed is niet onverhoord gebleven. Mama Maria en baba Eric hebben een grote impact in hun omgeving. Changed lives will change communities!
Mama Maria en baba Eric komen elke week trouw naar de kerk. Ze genieten van het contact met mensen en ze snakken naar meer van God. Ze komen niet alleen! Elke zondag komt er een heel aantal kinderen uit de buurt met hen mee om naar de zondagsschool te gaan. Ook zij genieten van het zingen van de liedjes en luisteren naar een Bijbelverhaal. Wat gaaf dat ze door mama Maria en baba Eric in de kerk zijn. Nu ontstond er een poosje geleden een probleem. De ouders van de kids voelden er niet zo veel voor om vroeg uit hun bed te gaan en de kinderen te wassen en klaar te maken voor de kerk. Zo konden de kinderen dus niet meer mee. Gelukkig kwam mama Maria snel met een oplossing. De kinderen konden wel op zaterdagavond komen en bij haar logeren. Zij zou ze dan op zondagmorgen klaar maken voor de kerk en dan waren ze toch op tijd. Zo gezegd, zo gedaan. De kinderen komen elke zaterdagavond voor een logeerpartijtje! En zondagmorgen komen ze allemaal naar de zondagsschool. Wat bijzonder! Na de kerk krijgen ze nog een lunch bij baba Eric en mama Maria en dan gaan ze weer naar huis. Het is een getuigenis dat me stil maakt. Deze mensen, die zelf bijna niks hebben, nemen de zorg op zich voor een heel aantal kinderen in hun omgeving en hebben grote impact in hun levens. Zo wordt het licht verspreid in het gebied waar ze wonen! Toen we pas een donatie van bedden en matrassen kregen, wisten we een goede bestemming. Mama Maria en baba Eric hebben nu een extra shack vol met bedden en matrassen. Speciaal voor de kinderen die elke zaterdagavond komen logeren. Afgelopen woensdag gingen we kijken hoe het was met de bedden en matrassen. Daar stond het allemaal. Netjes schoongemaakt en klaar voor de kinderen. Mama Maria glom van trots en was zo blij terwijl ze vertelde dat de kinderen ervan genoten. Dit verhaal zet me stil bij wat een impact het kan hebben als mensen radicaal Jezus gaan volgen. God werkt door hen heen en midden in de duisternis zijn zij een helder licht. We danken God dat Hij gebeden verhoort, maar we bidden ook verder: of deze veranderde harten een nog grotere impact gaan hebben op de mensen om hen heen. To God be the glory! ‘Kun je voor me bidden tot mijn moeder zodat ze me beschermt en helpt?’ Ik keek haar aan: ‘Je moeder is overleden toch?’ ‘Ja’, zei ze. Oef, dit had ik niet verwacht en ik had nog nooit zo’n vraag gehad. Eén van onze tieners die nog maar kortgeleden betrokken is geraakt bij de kerk en de Bijbelstudie, stelde me deze vraag. Ik moest natuurlijk antwoorden. ‘Nee, zei ik, dat kan ik niet…’
Veel mensen hier in Zuid-Afrika geloven in hun voorouders, de zogenaamde amadlozi. In werkelijkheid zijn dat gewoon hun overleden opa’s, oma’s, vaders, moeders of welke familieleden dan ook die overleden zijn. Deze voorouders moeten ze vereren en tevreden stellen. Als ze dat niet doen, roepen ze een vloek uit over hun leven. Ook geloven ze dat hun voorouders hen kunnen helpen in bepaalde gevallen. Dat verklaarde natuurlijk de vraag van dit meisje. Het geloof in deze voorouders zit heel diep in de Zulucultuur. In allerlei gevallen worden speciale ceremonies georganiseerd en worden er geiten of koeien geslacht om antwoorden te krijgen van deze voorouders en ook om hen tevreden te stellen. Vooral met grote gebeurtenissen, zoals bruiloften en begrafenissen, spelen deze rituelen een grote rol in de levens van de mensen hier. Maar ook tussendoor worden er regelmatig ceremonies gehouden. Mensen zitten helemaal vast in deze verering. Het is een cultuur van angst. Bang zijn ze dat ze ziek zullen worden of dat er iets mis zal gaan in hun familie als ze hun plicht niet doen. Veel Zulu’s geloven wel in God, maar aanbidden de voorouders naast Hem. Ze zien het als cultuur en snappen niet waarom ze er afstand van zouden moeten doen. Tegelijkertijd hebben ze niet door hoe erg ze gebonden zijn en hoe sterk ze in de duisternis worden getrokken door deze gebruiken. In elke buurt is er wel een traditionele genezer die in staat is om met de voorouders te praten. Deze zogenaamde sangoma’s moeten een hele lange training doen en staan daarna in hoog aanzien bij de mensen. Als er problemen zijn, kunnen ze daar naartoe. Deze sangoma’s hebben ook echt macht. De duisternis is krachtig. I am no longer a slave to fear, I am a child of God Maar God is sterker! Dat weten we zeker. Gelukkig zijn er prachtige getuigenissen van mensen die uit de greep van deze voorouders verlost zijn. Zo ook die vrijdag toen dat meisje mij de vraag stelde. Eén van onze andere tieners was heel direct op dat moment en zei: ‘Dat kan niet hoor! We kunnen alleen tot Jezus bidden! Hij alleen is de waarheid…’ Wauw! Wat een getuigenis. Zo kregen we een heel gesprek en kon ik uitleggen dat alleen Jezus de Weg, de Waarheid en het Leven is. Een ander voorbeeld gebeurde een week daarvoor. Drie van onze tieners werden door hun familie gedwongen om mee te doen met één van deze vooroudervereringen. Ze weigerden. Terwijl hun hele familie tegen hen was, getuigden ze openlijk van hun geloof in Jezus en dat ze alleen tot Hem zouden bidden. Ondanks dat één van hen zelfs mishandeld wordt door zijn familie, blijven deze jongens staan voor hun geloof in Jezus. Wat gaaf! I am surrounded by songs of deliverance Elke keer als we op outreach gaan en de mensen thuis bezoeken, worden we er weer mee geconfronteerd. Vaak is het moeilijk om de mensen echt te bereiken, want dit geloof zit erg diep. Toch gaan we door! Elke keer weer getuigen dat alleen Jezus de Waarheid is. We hopen en bidden dat nog veel meer mensen omringd zullen gaan worden door liederen van bevrijding en dat ze zullen gaan ervaren dat ze niet langer meer een slaaf zijn van deze verering en duisternis, een slaaf van angst, maar dat ze een kind van de allerhoogste God zijn! Bidden jullie mee? Stel je voor: je bent vijftien jaar en leeft in een township. Je hebt geen idee wie je echte vader is en leeft met je moeder en je stiefvader. Helaas ben je daar niet meer welkom sinds je een christen bent geworden. Je dient namelijk de voorouders niet meer en dat is het ergste wat men zich kan voorstellen. Je stiefvader wil je daarom het huis uit gooien. Elke keer als je naar de kerk gaat en weer thuiskomt, wordt er naar je geschreeuwd. Soms is het zo erg dat je uit het raam naar buiten gaat om naar de kerk te gaan. Je zelfbeeld is laag. Je vindt jezelf lelijk en denkt dat je niks kan…
Of denk nog even verder mee en stel je dit voor: je bent zestien jaar en leeft met familie die je eigenlijk niet wil. Je hebt je hele leven al op talloze plaatsen gewoond. Je moeder heb je nooit gekend, want die overleed toen je geboren was. Je vader zorgt niet voor je. Doordat je op zoveel plekken hebt gewoond en nergens veilig was, ben je misbruikt door verschillende mannen. Je leven is een puinhoop en je hebt nog dagelijks een trauma door al deze gebeurtenissen. Je denkt dat niemand van je houdt en dat niemand je accepteert. Daarom loop je rond met een masker en probeer je maar heel erg op te vallen om in ieder geval van iemand aandacht te krijgen. Ik weet niet of je het jezelf kan voorstellen. Het zijn heftige verhalen. Het lijkt soms bijna iets onwerkelijks, maar deze verhalen zijn de harde waarheid. Twee tieners uit de omgeving van Dundee dragen deze verhalen met zich mee. Het zijn hun verhalen. En zo zijn er nog honderden andere verhalen. Afgelopen week deelden deze twee jonge mensen hun verhaal met mij. Het maakte me klein en zette me aan het denken. Enerzijds brak het mijn hart toen ik hoorde wat ze allemaal mee hebben gemaakt en wat ze nog steeds meemaken. Anderzijds kreeg ik grote bewondering voor hen. Ondanks alle strijd en moeite weten ze één ding: ze willen Jezus volgen! Ja, met vallen en opstaan en nog veel vragen, maar ze hebben de keuze gemaakt om Hem als hun Heer te dienen! Afgelopen week waren ze bij ons op kamp, samen met 14 andere jongeren. Een hele week waren ze op de missie en zagen ze wat we doen op de missie, leerden ze veel over hun relatie met God, gingen ze mee naar kidsclubs en outreaches, luisterden ze naar allerlei teachings over dienen en werken met kinderen en uiteindelijk organiseerden ze, met ons als team als backup, een funday voor kleine kinderen op zaterdag. Wat was dat een feest en wat waren ze kanjers! Ze deden zo hun best! ‘Ik ben ervan overtuigd dat Hij die dit goede werk bij u begonnen is, dit ook zal voltooien tot op de dag van Jezus Christus’ – Filippenzen 1:6 Het komende jaar zullen we met ze meelopen op de weg die ze zullen gaan. Ik ben benieuwd en zie ernaar uit! De uitdagingen en de verleidingen zullen zeker komen en het zal misschien niet makkelijk worden. Maar ik weet één ding: God is een goed werk begonnen in de harten van deze jonge mensen en Hij zal dat ook afmaken. Hij heeft hen zo ontzettend lief en ik bid dat Hij hen helemaal zal helen en opbouwen, zodat ze van grote waarde zullen zijn in Zijn koninkrijk! Bidden jullie mee? Nog nooit in mijn leven heb ik mensen ontmoet die zo radicaal veranderden doordat ze Jezus gingen volgen. Ook heb ik nog bijna nooit mensen ontmoet die zo in vuur en vlam stonden voor Jezus. Daarnaast had ik nog nooit een bruiloft meegemaakt in Zuid-Afrika.
Daar is allemaal verandering in gekomen! Op zondag 29 mei trouwden mama Maria en baba Eric. Op zich was dat al een bijzondere belevenis. Een Zuluwedding in onze kerk! Maar het verhaal dat erbij hoort maakt deze gebeurtenis nog veel mooier! Al eerder deelde ik het verhaal van mama Maria. Ze veranderde van een vrouw die vaak dronken was in iemand die vol passie Jezus ging volgen. Een enorme verandering! In januari werd ze gedoopt en sindsdien veranderde er nog veel meer. Een paar weken nadat ze gedoopt werd, vertelde ze ons bij de wekelijkse Bijbelstudie in de township dat ze dacht dat haar man ook aan het veranderen was. Tot dan was baba Eric nooit geïnteresseerd in Jezus. Het gebeurde meer dan eens dat we hem moesten wegsturen, omdat hij dronken op de Bijbelstudie kwam. Mama Maria kreeg gelijk. Baba Eric raakte meer en meer geïnteresseerd in het geloof van zijn vrouw en op een woensdagmiddag in april gaf hij zijn leven aan Jezus. Ook zijn leven veranderde drastisch. Geen drank meer, geen somber gezicht, maar een man die straalde van oor tot oor. Zo blij was hij! Ook hij wilde gedoopt worden. Dat hebben we gedaan. Op 22 mei werd ook hij gedoopt. Wat waren die twee mensen blij! Ze hadden echter ook een andere vraag. Een week nadat baba Eric tot geloof was gekomen, kwamen ze naar Stephan, een van mijn collega’s. Ze vroegen hem of hij hen kon trouwen! Dat verzoek krijgen we niet vaak. Ze legden het uit. Ze leefden al meer dan twintig jaar samen, maar waren nooit getrouwd. Nu dienden ze God en ze kwamen erachter dat Hij iets anders van hen vroeg. ‘Maar, zo vertelden ze ons, ze wilden niet in de township trouwen, omdat mensen dan allerlei rituelen zouden gaan doen om de voorouders tevreden te stellen en ook omdat er dan veel alcohol zou worden gedronken’. Dus hun verzoek was om in de Melusikerk te trouwen. Wat bijzonder! Op 29 mei was het zover! We haalden mama Maria en baba Eric op met de mooiste auto van de missie vol ballonnen. Het was meteen al feest! Nadat ze alle papieren getekend hadden en de jurk was aangetrokken, liepen ze in een feestelijke stoet naar de kerk. Onze tieners, compleet in traditionele Zulukleding, zongen en dansten met hen mee. In de dienst stond ook alles in het teken van het feest! Na zingen, dansen, een getuigenis van mama Maria en de preek, gaven mama Maria en baba Eric elkaar het jawoord! Na het feest in de kerk was er taart en een maaltijd. Dat was nog een hele klus. Het eten wat gemaakt was met het idee dat er 100 mensen zouden komen, moest worden verdeeld over 230 mensen. Dat was wel even stressen in de keuken. Maar aan het einde was er zelfs nog over! Wat een wonder! We hebben een groot God! God verandert mensenlevens en die veranderde levens hebben een impact op de mensen om hen heen. Wat begint als een vonkje kan resulteren in een groot vuur. Changed lives will change other lives. Dat is wat we bidden na deze bruiloft! Misschien klinkt de titel wat vreemd. Wat hebben apen met de autoriteit van Jezus te maken? Ik zou er ook geen idee bij hebben, maar de afgelopen weken kwam ik een situatie tegen waarin beiden tegenover elkaar kwamen te staan. Ben je benieuwd? Lees dan maar gauw verder.
‘All authority in heaven and on earth has been given to Me…’ Mijn collega’s bezochten zijn familie al eerder. Op dat moment voelden ze zich niet erg welkom. Al bij de deur van het kleine hutje werd hen gezegd: ‘Jullie zijn die mensen van Melusi, die ons vertellen dat we onze voorouders niet moeten vereren. Dat willen we hier niet. Wij vereren onze voorouders en zullen daar niet mee stoppen…’ Dat was nogal duidelijk. We waren niet welkom! Een paar weken later liep ik samen met Bongi, een collega, weer door de township. We waren juist die middag op zoek naar nieuwe mensen die we wekelijks kunnen bezoeken en waar we een relatie mee kunnen opbouwen en iets van Jezus kunnen vertellen of laten zien. We kwamen weer langs het bewuste hutje. Bongi vertelde me over de vijandige mensen van de vorige keer dat hij er was. We besloten echter toch te gaan… Nu was er alleen de oude man die in het hutje woont. We maakten een praatje met hem en op een gegeven moment vroegen we of we voor hem mochten bidden. Toen kwam er een waterval van woorden in het Zulu. Bongi vertaalde voor mij dat deze man last had van dieren die’s nachts van alles kapot maakten en die hem wakker hielden. Hij was er helemaal bang van… Ik moest er eerst om lachen. Dieren die komen en dingen kapot maken. Dat had ik nog nooit gehoord. Ik keek Bongi aan: ‘Maak je nu een grapje?’ Ik kan, ondanks mijn harde oefenen, nog niet alle Zuluverhalen verstaan en ik dacht dat hij maar wat aan het verzinnen was. Maar het was echt waar! Bongi legde me uit dat het waarschijnlijk apen waren die losgelaten waren door traditionele genezers en toverdokters. Dat doen ze om mensen dwars te zitten en te vervloeken. Daarom was deze man zo bang! Ik vroeg hem of we konden bidden voor deze hele situatie: ‘Want, zei ik, ‘ik geloof dat Jezus sterker is dan deze dieren of wat het dan ook maar mag zijn…’ De man vond het goed dat we zouden bidden, maar hij was er niet zo zeker van of hij in bidden en Jezus geloofde. Maar als die Jezus de apen weg kon sturen dan zou hij er misschien anders over denken. Ik moest wel een beetje glimlachen… We lazen Mattheus 28: ‘All authority in heaven and on earth has been given to Me’ en we baden met deze oude man. Het klinkt raar, maar je kon voelen dat de duivel daar macht had. Niettemin wisten Bongi en ik dat wij Jezus hadden aan wie alle macht en autoriteit gegeven is en in die autoriteit mogen we ook staan. De volgende week gingen weer naar de oude man. Benieuwd hoe het zou zijn met de apen. De hele week had ik de oude man in mijn gedachten gehad. We kwamen aan en ik zag al dat hij er behoorlijk relaxed uitzag. We kletsten een beetje en op een gegeven moment vroeg ik of hij goed had geslapen. ‘Ja, prima!’ was zijn antwoord. Het was goed gegaan en de apen waren niet meer gekomen. Wauw! Een gebedsverhoring. Deze man was erg blij… Toen we nog wat verder gepraat hadden, besloten we het evangelie met de man te delen. Op een gegeven moment zei Bongi: ‘Hij wil dat we met hem bidden, want hij wil zijn leven aan Jezus geven…’ Zo gebeurde het. Midden voor de deur waar een paar weken geleden die verwensingen werden gemaakt, gaf deze oude man zijn leven aan God. Na het bidden samen verscheen er een grote glimlach op zijn gezicht. Jezus zegt dat alle macht in hemel en op aarde aan Hem gegeven is. Als kinderen van God mogen we staan in die autoriteit. Een autoriteit waarvoor de duisternis siddert. De vraag is natuurlijk: staan we genoeg in die autoriteit? |
Archief
July 2022
|