Het was een verhaal dat me deed glimlachen de afgelopen week. Ik was in gesprek met mama Maria toen ze me vertelde over een uil op het dak. Een uil, hoor ik je denken, wat is daar nu zo bijzonder aan? Wij vinden het vaak mooie dieren om naar te kijken en vinden het bijzonder als we er eentje te zien krijgen. Hier in de Zulu cultuur heeft een uil echter geen goede reputatie. Het is een teken van hekserij en als er een uil op je dak komt zitten gelooft men dat er kwade geesten naar je toe komen en dat iemand je heeft vervloekt. De kwade geesten zijn geen fabeltje, ze bestaan echt.

Mama Maria en baba Eric wonen nog steeds in Dlamini en trouw zorgen ze voor de kinderen. De laatste weken en maanden was het echter moeilijk voor hen. De buurt waarin ze wonen is zo duister. Er wonen heel veel traditionele genezers en de mensen doen veel hekserij. Daarnaast is het een extreem arm gebied en mensen hebben niet veel. Maar veel mensen zijn ook lui en willen niet werken. Daarnaast zijn er veel verslaafd aan alcohol en drugs. Dat zorgt voor veel problemen. Mama Maria en baba Eric kregen steeds meer mensen op bezoek die hen om eten vroegen. Ze weten dat mama Maria kookt voor de kinderen en gaan er gewoon vanuit dat ze dus veel eten in huis heeft en dat wel met hen kan delen. Als ze dat niet doet, worden ze boos. Het is een moeilijk probleem dat overal voorkomt. Mensen eisen eten en geld en hebben niet geleerd om te werken voor hun eten.

Soms was de druk teveel voor mama Maria en baba Eric. We hebben met hen gepraat en bepaalde dingen een beetje veranderd. Het lost het probleem nooit helemaal op, maar ze kunnen het beter aan nu. Dat is fijn. Maar ook geestelijk is het een zware strijd voor hen. Soms worden ze geplaagd door boze geesten en aanvallen. Ook daar hebben we over gepraat en voor gebeden. Want we geloven dat Jezus sterker is.

Zo ook die ene nacht, vertelde mama Maria een paar weken na ons gesprek. Ze werd wakker van het geluid van een uil die op het dak zat te roepen. Waarschijnlijk had iemand die uil naar hen gestuurd. Maar mama Maria was niet bang zei ze. Ze vertelde me dat ze rechtop in bed was gaan zitten en haar handen had opgeheven en was begonnen met het aanbidden van God en het aanroepen van de naam van Jezus. Toen ze dat deed was de uil gestopt met roepen en weggevlogen. Voor haar was dat een enorme bemoediging.

​Jezus hielp haar en vocht voor haar. Het was misschien maar een klein verhaal, maar voor mij was het ook een bemoediging. Er is zoveel duisternis in dit land en mensen zijn zo verloren. De afgelopen weken was er zoveel geweld, zoveel corruptie en waren er talloze problemen en situaties die je moedeloos kunnen maken. Dit simpele verhaal en geloof van mama Maria herinnerde me aan het feit dat God voor ons is en dat Jezus Overwinnaar is! Wat er ook maar gebeurt.

De afgelopen weken hadden we enkele goede regenbuien of misschien beter gezegd, regenstormen, in Dundee. Het water kwam met bakken uit de hemel. Het is bijna het einde van het regenseizoen, maar toch kregen we gelukkig nog wat broodnodige regen. Regen is een zegen hier in Zuid-Afrika. We weten maar al te goed hoe het is als we geen regen hebben en het water minder en minder wordt. We hadden jaren waar er gedurende de dag geen water uit de kraan kwam. Alleen ’s ochtends en ’s avonds. Simpelweg omdat er gewoon niet genoeg was. Deze zomer hadden we een goed regenseizoen en is alles mooi groen. Ook onze tuin ziet er goed uit en we hebben al zoveel groente geoogst. We zijn er zo dankbaar voor. Het meertje dat naast de tuin ligt is bijna vol. Dat is nodig, want in de winter krijgen we geen regen en zullen we dat water gebruiken om de tuin te bewateren. Regen is dus een zegen.
​
Of toch niet helemaal? Waar de regen een zegen is voor het land, is het voor sommige mensen ook een vloek. Ik denk er altijd aan als de regen met bakken uit de hemel komt. Aan de ene kant dank ik God voor al het water en Zijn zegen en aan de andere kant bid ik voor alle mensen in de township. Het probeem is namelijk dat veel mensen in de township die niet genoeg geld hebben voor een huis van steen, hun huis maken van modder. Ze maken een geraamte van hout en daarna smeren ze dat vol met een dikke pasta van modder. In de winter werkt dat prima en tijdens de droge dagen in de zomer is er ook geen probleem. Maar als er een stortbui komt, wordt alle modder drijfnat en als het een tijdje blijft doorregenen begint de modder los te komen en stort de muur (gedeeltelijk) in. Dan hebben mensen dus geen huis meer. De meeste families hebben meerdere hutten op hun stukje grond staan, maar alsnog is het een enorm werk om een hut weer op te bouwen en te repareren. Daarnaast is alles wat binnen stond vies of kapot. Je kan het je niet voorstellen hoe het is om zo te leven.

Zo was het ook de afgelopen weken. Mama Smangele, een van de vrouwen die op de missie werkt, belde ons dat een van haar hutjes was ingestort en dat ze die dag niet zou komen, want ze moest het opruimen. Gelukkig heeft ze nog een andere hut waar ze kan wonen en als het goed is krijgt ze binnen een paar weken een stenen huisje van de overheid. Daar heeft ze jaren op gewacht en eindelijk is het nu zover. Voor haar verandert het dus, maar op dezelfde dag als dat we mama Smangele bezochten, zag ik ook een andere familie hard werken om hun hutje weer op te bouwen. Voor hen geen huisje  van de regering. Dus het is wachten hoe lang de nieuwe muur het volhoudt en anders weer van voren af aan beginnen.

Het went nooit om zulke dingen te zien en soms raakt het je ineens weer. En als het regent dank ik God voor Zijn zegen, maar bid ik ook voor de mensen in hun modderhutjes.

‘Vorige week wist ik niet wat ik moest doen. In de boom naast mijn huis woonden heel veel bijen. Ze waren gevaarlijk en ik moest ze wegjagen, maar ik wist niet hoe. Ik wilde al een autoband verbranden onder de boom om te proberen ze met de rook te verjagen. En toen dacht ik dat ik kon bidden. Dus ik bad tot Jezus en in Zijn Naam joeg ik de bijen weg. En ze gingen weg! Er is kracht in Zijn Naam.’ Met een grote glimlach vertelde gogo (oma) ons dit verhaal. Het gaf mij ook een grote glimlach. Een bijzonder verhaal over Jezus en hoe Hij voor ons zorgt.

De gogo waar ik het over heb heet gogo Mhlanga. Ze woont in Dlamini, één van de armste gebieden die we wekelijks bezoeken. Tijdens de eerste lockdown kwamen we met haar in contact toen we eten uitdeelden. Daarna bezochten we haar nog weleens en kwam ze naar de bijbelstudie tijdens outreach. Enkele maanden later gaf ze haar leven aan Jezus. We wilden haar een bijbel geven, maar kwamen erachter dat ze niet kon lezen. Dus brachten we tijdens een van onze bezoeken een audiobijbel mee. Dat bleek het juiste cadeau. Gogo was zo blij als een kind! Het was alsof het kerst was of een verjaardag. Minutenlang bleef ze maar praten over hoe blij ze was met haar bijbel. Sindsdien komt ze regelmatig naar de kerk. Vaak staat ze al een uur voordat de kerk begint op de stoep.

Maar gogo heeft ook een moeilijk leven. Toen we haar afgelopen week weer bezochten moest ze even haar verhaal kwijt. Haar kinderen wonen ver weg en ze draagt zorg voor twee tieners, haar kleinkinderen. Deze kleinkinderen zijn alleen meer een last dan een hulp voor haar. Ze luisteren niet, helpen haar niet en zijn vaker weg dan thuis. Toen we aankwamen vorige week stond gogo met haar handen in de emmer water de was te doen. Dat is veel te zwaar weg voor zo’n oude vrouw. Het verbaasd me hoe sterk ze is, maar het brak ook mijn hart toen ze vertelde hoe eenzaam ze zich soms voelt. Niemand die haar echt helpt. Je kon de pijn in haar ogen zien.
​
Totdat ze begon over het verhaal van de bijen. Dat gaf me hoop. Jezus ziet haar en Hij zorgt voor haar. Soms voel je je zo machteloos in situaties zoals deze. Maar dat grappige voorval toonde weer dat Jezus voor haar zorgt. Het is mijn gebed voor gogo dat ze dat ervaart en dat God voorziet voor haar en haar blijdschap in haar hart geeft. Bidden jullie mee voor gogo?

Dit verhaal begon aan het begin van het jaar. Een van de vrouwen die bij ons in de tuin werkt, kwam tot geloof tijdens de overdenkingen die mijn collega Bonginkosi elke morgen houdt met alle mensen die in de tuin werken. Een aantal maanden later werd ze gedoopt. Ik schreef erover in de blog van april (klik hier). Zij was eens een sangoma, een traditioneel genezer, maar leerde Jezus kennen. Dat was op zich al een wonder en we dankten God voor wat Hij deed. Niet wetende dat dit verhaal nog niet klaar was. God ging door met zijn werk.
​
Mama Sithole leefde al een tijd samen met Skhumbuzo. Ze waren niet getrouwd, zoals de meeste mensen hier. In de Zulucultuur is trouwen heel erg duur, omdat je traditioneel gezien een bruidsschat moet betalen en de voorouders tevreden moet stellen met geschenken. De meeste mensen kunnen dat niet betalen en leven dus maar gewoon samen. Daarnaast komt het helaas veel voor dat mensen uit elkaar gaan en kinderen hebben bij verschillende vrouwen of mannen. Het is triest om te zien hoe weinig stabiele gezinnen er zijn.

Mama Sithole en Skhumbuzo waren er ook een voorbeeld van een van die gezinnen. Maar nadat mama Sithole tot geloof was gekomen, begon ook Skhumbuzo geïnteresseerd te raken. Hij kwam ook mee naar de kerk en hoorde over Jezus. Op een dag een aantal maanden later besloot ook hij zijn leven aan God te geven en werd hij gedoopt. Dat was opnieuw een wonder en we waren zo dankbaar voor dat.
​
Maar opnieuw was ook dit niet het einde van het verhaal. Mama Sithole en Skhumbuzo kwamen naar ons toe met de vraag of ze konden trouwen in onze kerk. Nu ze beiden christen waren geworden, waren ze erachter gekomen dat de manier waarop ze leefden eigenlijk niet volgens de bijbel was. Vandaar de vraag. Het dappere was, was dat ze alle traditionele gebruiken achterwege wilden laten voor de ceremonie. Dat ondanks dat enkele familieleden nog steeds sangoma’s, traditionele genezers zijn. We besloten in te gaan op hun verzoek en zo hadden we een bruiloft te organiseren.

Afgelopen zondag was het zover. Het was feest! Al toen we mama Sithole en Skhumbuzo gingen ophalen waren er veel mensen op straat: dansend en zingend begeleidden ze het paar naar de auto. Op Melusi hielden we een dienst. Het was een groot feest! Daarna was er voor iedereen een lunch. Met enkele mensen van ons team had ik gekookt. Het lastige was de planning. Voor een bruiloft hier weet je nooit hoeveel mensen er komen, want iedereen is uitgenodigd. We waren uiteindelijk met 150 mensen, maar het eten was genoeg. Iedereen kon genieten van een maaltijd en taart.

God is aan het werk. Daar is geen twijfel over mogelijk. Het is alleen door Hem dat dit mogelijk was. Hij veranderde de levens van mama Sithole en Skhumbuzo. Het was bijzonder om daar getuige van te zijn. Bidden jullie mee voor dit echtpaar?

Drie tieners. Drie verhalen. Drie situaties waarin gebed hard nodig is.
​
De afgelopen weken bidden we als team veel voor onze tieners. Het lijkt erop dat zoveel van hen zo verstrikt zitten in verkeerde vrienden, verkeerde keuzes of simpelweg hopeloosheid en het ontbreken van perspectief voor de toekomst. Het is heftig om te zien hoeveel jonge mensen ontsporen. Tegelijkertijd blijven we geloven dat God levens kan veranderen en ook dat zagen we de afgelopen weken.

Een van de tieners is Sbo. Sinds een tijdje woont Sbo bij ons op Melusi. Thuis ging het al langere tijd niet goed en het escaleerde steeds meer. Sbo is bezig met het laatste jaar van de middelbare school en hij kon thuis niet studeren. Daarom besloten we dat hij bij ons kan wonen, in ieder geval tot het einde van het schooljaar. Toen we afgelopen zondag vroegen wie er een getuigenis wilde delen in de kerk, stapte hij naar voren. Hij vertelde hoe hij opgroeide in een weeshuis zonder dat hij wist wie zijn ouders waren. Later ontdekte hij dat hij nog ouders had, maar dat zijn moeder inmiddels overleden was. Daarom verhuisde hij naar zijn oma en later naar zijn vader. Daar ging het niet goed. Vader drinkt en geeft niet om de kinderen. Maar Sbo ging dapper door. In 2014 ontmoette hij voor het eerst mensen van Melusi door de voetbalclub die we elke maandag houden in zijn buurt. Daar delen we ook het evangelie en zo werd Sbo geraakt door alle verhalen en de bijbelstudies. Hij besloot zijn leven aan Jezus te geven en te worden gedoopt. Het zijn geen makkelijke jaren geweest, maar Sbo getuigde hoe God hem vasthield en hoe hij ervaart dat God voor Hem zorgt. Het was bijzonder om te horen. Het is niet makkelijk voor hem en er waren tijden waarin hij wilde opgeven. Gelukkig heeft hij dat niet gedaan. We hopen en bidden dat deze tijd op Melusi hem goed zal doen en dat hij zal groeien in zijn geloof terwijl hij bij ons is.

Een andere tiener waar ik veel aan moest denken de afgelopen weken is een meisje van ongeveer zeventien. Ik noem haar Sne voor privacy redenen. Helaas lijkt zij op dit moment een andere weg in te slaan dan Sbo. Ook haar kennen we al een aantal jaar. Ze kwam altijd trouw voor tienerbijbelstudie en is een slimme meid. We hoopten altijd dat ze zou gaan studeren en een goede baan zou krijgen. Daarnaast leek het erop dat ze echt geïnteresseerd was in God en de bijbel. Tot dat allemaal veranderde een tijdje geleden. We hoorden laatst dat ze gestopt was met school. Dat is meestal geen goed teken. Wat bleek was dat Sne bezoek kreeg van geesten, en vooral van geesten die de traditionele genezers leiden. Elke keer op school kreeg ze er zoveel last van dat het niet werkte om te leren. Daarom is ze maar gestopt. Helaas geeft Sne op dit moment toe aan de geesten en is ze niet alleen maar gestopt met naar school gaan, maar ook met het bezoeken van de tienerbijbelstudie. Ook haar moeder, die soms naar de kerk kwam komt niet meer. Het is heftig om te horen dat dit jonge meisje op weg lijkt te zijn om ook traditioneel genezer te worden. Je voelt je zo machteloos en je kan keuzes niet veranderen.

Het laatste verhaal dat ik wil delen is het verhaal van Nompilo. De laatste maanden ging het al niet zo goed met haar. Van een levendige tiener, veranderde ze in een meisje dat op bed lag en niks kon. Ze ging naar het ziekenhuis en ze stuurden haar zelfs door naar een ander ziekenhuis in een grotere stad, maar niks hielp. De afgelopen weken leek het echter weer beter te gaan, tot we ineens het nieuws kregen dat ze was overleden. Veertien jaar oud. We kenden Nompilo al een lange tijd. Ze kwam altijd naar de kidsclub in Muzomusha, een van de armste en slechtste gebieden die we bezoeken. We bezochten ook haar huisje en familie om wekelijks een voedselpakket te brengen om zo de kinderen te voorzien van eten. Hun vader was vaak dronken en de moeder was altijd ziek. Een aantal jaar geleden overleed de moeder. Het was een trieste situatie en we hebben veel herinneringen aan deze familie. Ik denk aan die ene keer dan we een verjaardagstaart voor Nompilo brachten. Dat was feest. Nog nooit had dit meisje een taart gehad voor haar verjaardag. Ik denk ook aan de keren dat we zagen hoe deze familie echt leefde en we de kinderen zagen vechten om brood of het kleinste broertje van de grond zagen eten. Ik moest denken aan een blog die ik schreef een aantal jaar geleden (klik hier). Toen we de familie bezochten om onze condoleances en een voedselpakket te brengen voor de begrafenis, merkte ik weer dat er maar weinig was veranderd. Nog steeds was het een grote rotzooi en nog steeds hebben de kids niet elke dag te eten. Je vraagt je af wat de toekomst is voor deze kinderen. Het maakte me verdrietig.

Het lijkt in onze ogen soms zo hopeloos. Maar we geloven in een God van hoop en leven. Daarom blijven we bidden voor onze tieners. Bidden jullie mee?

De laatste zondag van april was een feestelijke dag in Melusi! Voor het eerst in een lange tijd konden we weer een doopdienst houden. Vier mensen werden er die zondag gedoopt. Het was zo bijzonder om van hen alle vier te horen hoe God aan het werk is in hun levens en hoe Hij hen veranderde! Vier totaal verschillende verhalen, maar vier verhalen die ons weer laten zien hoe machtig onze God is!

De eerste twee mensen die gedoopt werden, was een echtpaar dat sinds een tijdje naar onze kerk komt. Zij groeide op als hindoe en hij als moslim. Allebei waren ze ver van God af toen ze opgroeiden en zelfs in hun huwelijk. Zij geloofde in veel goden en zocht haar geluk overal en nergens. Totdat ze ernstig ziek werd en niet meer kon lopen. God raakte haar aan en ze kon niets anders dan haar leven aan Jezus geven. In die tijd was haar man nog steeds moslim. Maar ook hij begon te veranderen nadat een vriend hem een bijbel cadeau had gedaan. Nu stonden ze daar op die zondag te getuigen van Gods wonderen.

Na hen kwam een van de vrouwen die in het Food4Work project in de tuin werkt. Mama Sithole is haar naam. Zij was een sangoma, een traditioneel genezer. Iedereen kende haar en veel mensen waren eigenlijk bang voor haar. De buren schreeuwden haar altijd na en ze voelde zich alleen. Nadat ze in de morgens die ze op Melusi was over Jezus had gehoord, werd ze nieuwsgierig. Hoe meer ze hoorde, hoe meer ze deze Jezus ook wilde leren kennen. Dat gebeurde en toen ze hoorde dat we een doopdienst hadden, wilde ook zij gedoopt werden.

Het laatste getuigenis dat klonk die morgen was van Thobeka. Dat is nog een jong meisje die woont bij haar oma, mama Maria. De afgelopen maanden is ook haar leven drastisch veranderd. Op een nacht werd ze namelijk geplaagd door boze geesten. Thobeka was zo bang en de geesten spoorden haar aan om de raarste dingen te doen. Gelukkig ging Thobeka naar haar oma en vertelde ze het hele verhaal. Samen baden ze en weken de geesten. Het gebeurde nog een paar keer, maar elke keer gingen de geesten weg als ze baden. Uiteindelijk besloot ook Thobeka om haar leven aan Jezus te geven en werd ze die zondag gedoopt.

Wat een wonderlijke verhalen van hoe God aan het werk is in mensenlevens. Dat hebben we gevierd en dat vieren we nog. God is zoveel machtiger dan andere goden en boze geesten. Hij is het Leven en Hij geeft leven! Bidden jullie mee voor deze vier dappere mensen?

 Bijna elke dag loop ik een rondje over de missie of ik loop een half uurtje hard en laat zo onze honden uit en tegelijkertijd mezelf. Het is lekker om mijn hoofd leeg te maken. Vaak loop ik om onze groentetuin en ons meertje heen. Het maakt me elke dag weer dankbaar om te zien hoeveel er groeit en hoe mooi groen alles is. De tuin produceert zoveel gezond eten voor zoveel mensen. We eten elke dag een heerlijke lunch en we geven heel veel groenten weg aan verschillende mensen.

Veel groenten gaan naar onze werkers. Het is een van de bedieningen die vaak een beetje in de schaduw stond van alle activiteiten en de drukte op de missie. De mensen kwamen in de morgen, werkten in de tuin of in de keuken en gingen naar huis met een voedselpakket. Het leek misschien zo klein, maar toch konden we zo heel veel families van eten voorzien en leerden de mensen om te werken voor hun eten. Tijdens de eerste harde lockdown vorig jaar kwam alles tot stilstand. Niemand mocht meer in de tuin komen werken en ook de meeste van de andere bedieningen konden we niet meer uitvoeren. Tijdens die tijd gaven we heel veel voedsel weg en voorzagen we honderden families van eten.

Toen de lockdown langzamerhand minder werd, konden we langzaam weer bepaalde dingen opstarten. Een van de eerste dingen die weer mochten, was het ontvangen van mensen die kwamen werken. Zo besloten we om minder voedsel uit te geven en mensen weer uit te nodigen om te werken. Doordat we ook een tractor kregen, hadden we de mogelijkheid om onze groentetuin uit te breiden en dat zorgde ervoor dat we meer mensen konden uitnodigen om te werken in de tuin. We hebben nu vijf groepen en zo komen er elke week ongeveer 75 mensen werken om een voedselpakket ontvangen.

Maar er is meer dan alleen het ontvangen van een voedselpakket. Voordat we beginnen met werken ’s morgens, lezen we eerst een stukje uit de bijbel en houden we een korte overdenking. Veel van de mensen die in de tuin werken, kennen Jezus niet. Het zijn vooral oudere mensen en vrouwen van middelbare leeftijd. Je merkt dat deze generatie heel erg vasthoudt aan het traditionele geloof en het vereren van de voorouders. Het is soms enorm moeilijk om hen te bereiken. Mensen zitten gevangen in dit geloof. Dat maakt het een moeilijke taak om iets van het evangelie over te brengen.

Ondanks teleurstellingen en het feit dat je het liefste zou willen dat iedereen zou veranderen, is er hoop. De afgelopen weken veranderde er iets in het hart van een van de vrouwen die elke week komt werken. Haar naam is mama Sithole. Zij was een traditionele genezeres en was elke dag bezig met het vereren van de voorouders. Langzaam maar zeker begon God haar hart te veranderen en nu dient zij Jezus! Ze is zo blij. Het is bijzonder om te zien. Vorige week gaven we haar een luisterbijbel en die werd meteen in gebruik genomen. Tijdens het werken luisterde ze naar Gods woord. Wat een wonder!

We hopen en bidden dat er meer mensen mama Sithole zullen volgen en Jezus zullen leren kennen in de tijd dat ze bij ons in de tuin werken. Bidden jullie mee voor deze groep mannen en vrouwen?

Zijn dikke knuffels vergeet ik niet snel. Er kwam een glimlach om zijn mond als we met de auto zijn straat inreden. Hij wist niet hoe snel hij naar de straat moest komen. Zodra hij mij in het oog kreeg, begon hij te rennen en kreeg ik een grote omhelzing. Dit kleine jongetje heeft een speciaal plekje in mijn hart. Zijn naam is Khanyiso en de mensen die mijn nieuwsbrieven en blogs lezen, herinneren hem misschien wel. Het verhaal van hem, zijn zusjes en zijn ouders is helaas een van de velen. Het is een verhaal dat me doet worstelen met de grote vragen over onrecht en lijden. Ik wil het graag met jullie delen. Het leven in Melusi is niet altijd geweldig en niet alles gaat goed. Er zijn helaas ook verhalen zoals Khanyiso.

Khanyiso en zijn zusjes wonen in een van de armste gebieden die wij bezoeken als Melusi team. Samen met zijn vader en moeder hebben ze een klein hutje. Een kamer om precies te zijn. Als je er binnen stapt ruik je de stank en zie je de rommel. Khanyiso’s moeder heeft epilepsie en waarschijnlijk heeft ze door alle aanvallen hersenbeschadiging opgelopen. Echt goed zorgen kan ze daarom niet voor haar drie kinderen. Helaas drinkt Khanyiso’s vader. Hij is dus ook geen stabiele ouder die er altijd is voor deze drie kids. Dit is al zo sinds jaren en Khanyiso weet niet beter.

Verschillende malen hebben we geprobeerd in contact te komen met maatschappelijk werk en hen op de hoogte gesteld van deze drie kinderen die eigenlijk verwaarloosd werden. Misschien niet altijd uit onwil, maar ook uit onmacht van de moeder. Helaas merken we de laatste jaren keer op keer dat de maatschappelijk werkers hier niet veel doen. Ze zitten de hele dag op kantoor en je kan bellen en zelfs langsgaan, maar ze zijn niet geïnteresseerd in zaken zoals van Khanyiso. We staan met de rug tegen de muur. Wij hebben niet het recht om deze kinderen ergens heen te brengen of iets voor hen te regelen. Het breekt mijn hart zo vaak. Je ziet dat deze kinderen zo snakken naar liefde en naar een goed thuis, maar je kan het hen niet geven.

Zo ging het de laatste jaren maar door. We zagen de kinderen tijdens kidsclub. Dat was fijn en ze genoten ervan. Ook ondersteunden we de familie regelmatig met een voedselpakket. Ik vond het een fijn idee dat mama Nomusa, de vrouw die met mij in de keuken werkt, ietsje verderop woont. Zij zag ook wel dat het niet goed ging met Khanyiso en zijn zusjes. Hoewel ze zelf ook niet veel heeft, waren de kinderen altijd welkom om bij haar te komen eten en soms deed ze ze zelfs in bad. Dat vond ik zo bijzonder!

Ondertussen gaven we de moed niet op en probeerden we nog steeds om een goed thuis voor deze kinderen te vinden. Toen gebeurde er afgelopen maand iets wat niemand had verwacht. Heel plotseling overleed de moeder van deze kinderen. Ze was op bezoek bij familie en belandde in het ziekenhuis en de volgende dag overleed zij. Heel heftig. Helaas was de verhouding tussen de vader van de kinderen en de familie niet goed. Ze wilden hem niet eens vertellen waar zijn vriendin aan overleden was. De volgende dag kwamen ze en namen ze de kinderen mee om bij hen te wonen. Toen we die week bij de vader langs gingen, zag hij eruit als een gebroken man. Hij verloor in een week niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn kinderen. De familie zal nu voor hen zorgen, maar liet hem totaal buiten beschouwing. Hij had geen enkele invloed op deze beslissing.

Het is een bizar verhaal. Ik hoop van ganser harte dat deze familie goed voor de kinderen zal zorgen, maar ik vraag het me af, want eerder wilden ze de kinderen nooit hebben. Mijn hart breekt als ik aan deze kleintjes denk. Ze verloren in een dag hun moeder, maar ook hun thuis. Ook al was dat thuis niet geweldig, het was het enige dat ze kenden. Nu wonen ze bij mensen die ze amper kennen en moeten ze naar een andere school. Het moet traumatisch voor hen zijn.

Het zijn verhalen die je doen duizelen en je doen afvragen waarom deze kleintjes zoveel moeten meemaken. Het voelt zo oneerlijk. Helaas is het wel de werkelijkheid en zijn Khanyiso en zijn zusjes niet de enige. Bidden jullie mee voor dit kleine vriendje van mij en voor zijn zusjes? En voor alle kinderen hier die geen goed thuis hebben?

Elf jaar hebben ze erop moeten wachten. Wij zouden misschien allang hebben opgegeven en het niet meer hebben geloofd. Maar mama Maria en baba Eric bleven geduldig en ze geloofden dat het op een dag zou gebeuren. Ze zouden de sleutel krijgen van hun nieuwe huisje. En afgelopen week gebeurde dat. Eindelijk was het huisje klaar. Wat een vreugdevolle dag was dat!

De overheid in Zuid-Afrika heeft een speciaal programma voor mensen die geen huis hebben en die in een ‘informal settlement’ wonen. Voor veel mensen die geen geld hebben is het vaak de enige optie om een hutje te bouwen van golfplaat of modder. Maar officieel hebben deze mensen geen recht om dat te doen. Daarom bouwt de overheid sinds jaren kleine huisjes speciaal voor deze mensen. Helaas gaat dat hele proces traag en duurt het vaak jaren om een huisje te bemachtigen.

Maar voor baba Eric en mama Maria werd hun lange wachten beloond. Ze hebben nu een prachtig huisje van steen. ‘O, verzuchtte baba Eric, nu hoeven we niet meer elke keer als het regent ons huis op te knappen’. Hij was zo blij! Voor veel mensen met een huisje van modder is het de realiteit dat elke keer als het hard regent, de muren instorten of beschadigen. Modder is natuurlijk niet sterk genoeg tijdens de harde regenbuien die we hier soms hebben en zo storten deze hutjes snel in.

Iedereen moest natuurlijk snel komen kijken en we kregen een hele rondleiding. Ze hebben nu stromend water en hopelijk komt de elektriciteit ook snel. Wat een vooruitgang voor ze! We hopen en bidden dat dit huis niet alleen een huis voor hen is, maar dat het ook tot zegen zal zijn voor alle kinderen waar ze zo trouw voor zorgen.

Een dag na het feestje om het huis, was er nog een feestje. Baba Eric werd 70. We besloten die middag een taart langs te brengen en hem te feliciteren. Onderweg in de auto vroegen we onszelf af of hij wel zou weten of het zijn verjaardag was. Veel mensen hier vieren hun verjaardag nauwelijks en in september, toen het mama Maria’s verjaardag was, keek ze ons raar aan toen we op de stoep stonden om haar te feliciteren. Ze was het helemaal vergeten. Deze keer was het echter anders. Toen we binnenkwamen zat baba Eric als een koning op zijn troon achter een tafel met lekker eten en drinken en alle kinderen waren er ook. Ze hadden een hele slinger gemaakt en kwamen allemaal om de verjaardag te vieren. Wat bijzonder! De vreugde werd nog groter toen ze de taart ontdekten die we mee hadden genomen. Dat was een traktatie!

Het was bijzonder om deel uit te maken van deze twee mooie momenten uit baba Eric en mama Maria’s leven. Het is ze zo gegund. Ook in deze moeilijke tijd met alle restricties, gaan ze dapper door om voor alle kinderen te zorgen. Mama Maria kookt nog steeds twee keer per week voor hen en ze heeft nu ook een kleine crèche en past op de kinderen waarvan de ouders niet thuis zijn overdag. De kinderkerk is helaas niet mogelijk op dit moment, omdat we niet met grote groepen samen mogen komen en mama Maria probeert daarnaar te luisteren. Dat is goed al is dat nogal een uitdaging met alle kinderen. Dit echtpaar draagt echt zorg voor de gemeenschap om hen heen. Ze zijn een zegen voor zoveel kinderen!

Danken en bidden jullie mee voor deze twee dappere mensen? Ze zijn lichtjes in de duisternis!