Khanyiso

Zijn dikke knuffels vergeet ik niet snel. Er kwam een glimlach om zijn mond als we met de auto zijn straat inreden. Hij wist niet hoe snel hij naar de straat moest komen. Zodra hij mij in het oog kreeg, begon hij te rennen en kreeg ik een grote omhelzing. Dit kleine jongetje heeft een speciaal plekje in mijn hart. Zijn naam is Khanyiso en de mensen die mijn nieuwsbrieven en blogs lezen, herinneren hem misschien wel. Het verhaal van hem, zijn zusjes en zijn ouders is helaas een van de velen. Het is een verhaal dat me doet worstelen met de grote vragen over onrecht en lijden. Ik wil het graag met jullie delen. Het leven in Melusi is niet altijd geweldig en niet alles gaat goed. Er zijn helaas ook verhalen zoals Khanyiso.

Khanyiso en zijn zusjes wonen in een van de armste gebieden die wij bezoeken als Melusi team. Samen met zijn vader en moeder hebben ze een klein hutje. Een kamer om precies te zijn. Als je er binnen stapt ruik je de stank en zie je de rommel. Khanyiso’s moeder heeft epilepsie en waarschijnlijk heeft ze door alle aanvallen hersenbeschadiging opgelopen. Echt goed zorgen kan ze daarom niet voor haar drie kinderen. Helaas drinkt Khanyiso’s vader. Hij is dus ook geen stabiele ouder die er altijd is voor deze drie kids. Dit is al zo sinds jaren en Khanyiso weet niet beter.

Verschillende malen hebben we geprobeerd in contact te komen met maatschappelijk werk en hen op de hoogte gesteld van deze drie kinderen die eigenlijk verwaarloosd werden. Misschien niet altijd uit onwil, maar ook uit onmacht van de moeder. Helaas merken we de laatste jaren keer op keer dat de maatschappelijk werkers hier niet veel doen. Ze zitten de hele dag op kantoor en je kan bellen en zelfs langsgaan, maar ze zijn niet geïnteresseerd in zaken zoals van Khanyiso. We staan met de rug tegen de muur. Wij hebben niet het recht om deze kinderen ergens heen te brengen of iets voor hen te regelen. Het breekt mijn hart zo vaak. Je ziet dat deze kinderen zo snakken naar liefde en naar een goed thuis, maar je kan het hen niet geven.

Zo ging het de laatste jaren maar door. We zagen de kinderen tijdens kidsclub. Dat was fijn en ze genoten ervan. Ook ondersteunden we de familie regelmatig met een voedselpakket. Ik vond het een fijn idee dat mama Nomusa, de vrouw die met mij in de keuken werkt, ietsje verderop woont. Zij zag ook wel dat het niet goed ging met Khanyiso en zijn zusjes. Hoewel ze zelf ook niet veel heeft, waren de kinderen altijd welkom om bij haar te komen eten en soms deed ze ze zelfs in bad. Dat vond ik zo bijzonder!

Ondertussen gaven we de moed niet op en probeerden we nog steeds om een goed thuis voor deze kinderen te vinden. Toen gebeurde er afgelopen maand iets wat niemand had verwacht. Heel plotseling overleed de moeder van deze kinderen. Ze was op bezoek bij familie en belandde in het ziekenhuis en de volgende dag overleed zij. Heel heftig. Helaas was de verhouding tussen de vader van de kinderen en de familie niet goed. Ze wilden hem niet eens vertellen waar zijn vriendin aan overleden was. De volgende dag kwamen ze en namen ze de kinderen mee om bij hen te wonen. Toen we die week bij de vader langs gingen, zag hij eruit als een gebroken man. Hij verloor in een week niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn kinderen. De familie zal nu voor hen zorgen, maar liet hem totaal buiten beschouwing. Hij had geen enkele invloed op deze beslissing.

Het is een bizar verhaal. Ik hoop van ganser harte dat deze familie goed voor de kinderen zal zorgen, maar ik vraag het me af, want eerder wilden ze de kinderen nooit hebben. Mijn hart breekt als ik aan deze kleintjes denk. Ze verloren in een dag hun moeder, maar ook hun thuis. Ook al was dat thuis niet geweldig, het was het enige dat ze kenden. Nu wonen ze bij mensen die ze amper kennen en moeten ze naar een andere school. Het moet traumatisch voor hen zijn.

Het zijn verhalen die je doen duizelen en je doen afvragen waarom deze kleintjes zoveel moeten meemaken. Het voelt zo oneerlijk. Helaas is het wel de werkelijkheid en zijn Khanyiso en zijn zusjes niet de enige. Bidden jullie mee voor dit kleine vriendje van mij en voor zijn zusjes? En voor alle kinderen hier die geen goed thuis hebben?