Wanhopig?

Zeven stonden er vorige week maandag op de stoep. Allemaal verslaafd aan drugs en allemaal wilden ze hun leven veranderen. Ze waren wanhopig. De een kwam zelf, de ander werd gebracht door familie. Helaas waren er na een aantal dagen nog maar twee van hen bij ons. De rest was weggestuurd, omdat ze toch weer drugs hadden gebruikt of besloten zelf te vertrekken omdat de drang naar drugs te groot was.
​
De mannen waar ik het over heb zijn de mannen die we hier bij ons opvangen. Het was de afgelopen week een week vol van leugens en wanhoop. Vol van verhalen van mensen die willen veranderen, maar dat niet meer kunnen, omdat ze zo verslaafd zijn. Of mannen die eigenlijk helemaal niet willen veranderen en weer de straat opgaan. Het zijn trieste verhalen. Vaak weten we niet wat we met ze aan moeten. Moet je ze een tweede kans geven als ze terug zijn gevallen? Maar wat als dat een derde, vierde en vijfde keer gebeurd? Je kan niet altijd kansen blijven geven, want daar help je ze ook niet mee. Maar wat als er eentje huilend aan de deur staat, smekend om nog een kans omdat zijn oom hem er anders uit zal gooien en hij echt op straat komt te staan. Blijf je dan strikt of geef je hem genade? En hoe weet je wat de waarheid is, want de meesten liegen het ene verhaal na het andere?

Het zijn lastige vraagstukken op dit moment. We weten vaak niet waar we goed aan doen. Het gebeurt zo vaak dat ze alles aan elkaar liegen. Hoe kan je dan nog helpen? Of dat ze telkens weer terug vallen in hun verslaving. Blijf je maar helpen of is het op een keer klaar? Het probleem van drugsverslaving blijft maar groeien in Zuid-Afrika. Meer en meer mensen raken verslaafd. Helaas zijn ze niet een klein beetje verslaafd, maar zeer ernstig. Het zorgt voor zoveel problemen: ontwrichte gezinnen, veel criminaliteit, geweld en noem maar op. Het is makkelijk om aan drugs te komen en veel drugs zijn hier niet eens duur. Zo raken mensen nog sneller verslaafd.

We zien de gevolgen hier op Melusi elke dag. Mannen met gebroken levens. In wanhoop. Geen familie meer, geen plek om te wonen, vol met schaamte en schuld over de dingen die ze hebben gedaan. Sommigen ook vol wrok en bitterheid. Ze zien geen uitweg en de meesten vallen helaas weer terug. Het probleem is dat er maar zeer weinig faciliteiten zijn voor verslaafden in Zuid-Afrika. Afkickklinieken zijn er bijna niet en de paar die er zijn, kosten enorm veel geld. Dat hebben de meeste mensen hier niet. Ook opvangplekken zoals Melusi zijn maar schaars en de meesten zijn niet goed onderhouden. Zo komen meer en meer mannen bij ons. Het zorgt voor grote vraagstukken en we hebben veel wijsheid nodig om met hen om te gaan en hen op een goede manier te helpen.

Toch geven we niet op! Er zijn er wel die veranderen. Kijk bijvoorbeeld naar het verhaal van Mzo (zie blog: Whoongaboys van 19-11-2018). We namen afgelopen week afscheid van Bheki. Hij kwam ook binnen als een gebroken man en had geen plek om naar toe te gaan. Hij is afgelopen week verhuisd naar een opvang voor ouderen. Voor zover weten gaat het goed met hem daar. Ook baba Bongani verliet ons afgelopen week. Hij had een familie gevonden waar hij bij mag wonen. In tranen nam hij afscheid van ons. Hij was meer dan een jaar op Melusi. Het viel hem zwaar om afscheid te nemen. We hopen dat het goed met hem zal gaan! Gelukkig woont hij dichtbij, dus we kunnen hem nog even in de gaten houden.

Helaas zijn er ook heel veel die weer op de straat of in de township belanden. Zij zijn niet sterk genoeg om de verslaving te overwinnen of willen het niet meer. Ze hebben geen hoop. Dat is heftig om te zien. We bidden dat ze bij ons de levende Hoop vinden: Jezus! Hij is de enige die echt levens kan veranderen. Wat ze dan ook maar hebben gedaan of waar ze ook maar vandaan komen.  
 
Bidden jullie mee voor een verandering in hun levens?