De kleinste of juist de grootste?

Klein. Is dat niet vaak hoe we kinderen zien? Ze zijn niet zo belangrijk in de grote-mensen-wereld en hebben niet veel te zeggen. Ook weten ze nog niet alles. Jezus leert ons iets anders: Zijn koninkrijk behoort aan kinderen toe en kinderen zijn heel belangrijk voor Hem. Wie de grootste wil zijn in Zijn Koninkrijk moet worden als een kind. In Melusi hebben we veel te doen met kinderen. We hebben bijna elke dag kinderen over de vloer of gaan naar hen toe om kinderclub te doen en tienerbijbelstudie.

Zo ontmoette ik ook Nompilo en Nomfundo. Ik ken hen al sinds ik op Melusi kwam vier en een half jaar geleden. Ze wonen in een van de armste gebieden in Dundee en hebben niks. Ze wonen in een krot en het is altijd een rommel. Hun moeder overleed een paar jaar geleden en hun vader drinkt altijd. Ze hebben een oudere zus en twee kleine broertjes. Deze meiden groeien op in een familie zonder liefde en vol misbruik. Hun oudere zus heeft nu een vriendje en is zwanger geworden. Het is een trieste situatie. Het breekt mijn hart als ik aan hen denk en als ik zie waar ze vandaan komen. Ze kennen geen echte liefde.

Toch komen ze trouw naar onze kidsclub. Elke donderdagmiddag zijn ze er weer. Zo ook de donderdagmiddag dat we hen uitnodigden voor het meidenkamp. En de vrijdag erna waren ze op de missie. Een weekend lang hadden we niet alleen Nompilo en Nomfundo hier, maar ook nog 58 andere meiden. Ze konden heel veel herrie samen maken! Iedereen op de missie wist dat ze er waren. Het was mooi om te zien hoe deze meiden genoten van het kamp. Twee nachten bleven ze slapen. Dat alleen al is zo bijzonder voor hen: een eigen bed en een douche. Ik geniet altijd van de momenten tijdens het kamp als ik de meiden in bed ga stoppen. Dat is een hele missie, maar het is zo goed om te zien hoeveel lol ze hebben en hoe erg ze ervan genieten.

Tijdens de dagen doen we verschillende activiteiten: veel spelletjes, knutselen, drama en verhaal, kleine groepjes om over het onderwerp van het kamp te praten en noem maar op. Het is voor ons als team een weekend hard werken, maar het is zo de moeite waard als je de glimlach op hun gezichten ziet en ze ziet genieten. Dit weekend spraken we erover dat Jezus het licht van de wereld is en ook over hoe zij ook een lichtje kunnen zijn in hun omgeving. In de kleine groepjes konden ze zoveel nare dingen opnoemen die in hun omgeving gebeuren. Er is zoveel duisternis. Maar we spraken ook over dat Jezus het licht van de wereld is en het licht wil zijn in hun situatie.

Wat me opviel tijdens het kamp is hoe je aan deze meiden kan zien dat ze moeten vechten om te overleven en hoe erg ze beschadigd zijn. Met simpele spelletjes die we doen, werd ik er weer bij stil gezet. Als ze iets kunnen pakken zoals een snoepje of iets dergelijks, is het niet eentje, maar pakken ze gelijk een hele hand. Luisteren naar regels is iets wat ze totaal niet kennen. Als we drinken uitdelen willen ze allemaal voordringen, omdat ze bang zijn dat er niet genoeg is. Als er een meningsverschil is, beginnen ze soms zomaar te vechten.  Soms maakt dat me ineens weer zo verdrietig. Deze kinderen komen zoveel tekort en kennen geen echte zorg. Ze weten niet beter dan dat ze moeten overleven en voor zichzelf moeten opkomen.
​
Toch was ik erg blij dat Nompilo en Nomfundo bij het kamp waren. En met hen al die andere meiden, want velen komen uit eenzelfde situatie. We hopen en bidden dat ze iets zullen onthouden van de liefde die we hen gegeven hebben en vooral van de liefde van God. Bidden jullie mee voor deze kwetsbare meiden? Dat Jezus’ liefde in hun harten blijft en dat dat hen zal veranderen? Maar ook dat God hun situaties thuis zal veranderen? Het klinkt voor ons misschien als onmogelijk, maar voor God is alles mogelijk! Voor Hem zijn kinderen zo belangrijk en zijn ze niet klein, maar een grote prioriteit!