Whoongaboys

Whoonga? Wat is dat? Ik kan me voorstellen dat dat maar bij weinig mensen een belletje doet rinkelen. Tot een half jaar geleden had ik ook nog nooit van dit woord gehoord, maar nu zorgt dit woord voor een grote uitdaging op de missie.

Het begon allemaal een half jaar geleden. Toen we in april jongeren uitnodigden voor onze conferentie, kwamen we in een van de townships waar we normaal op outreach gaan Muzomuhle tegen. Hij was een jongen van rond de twintig en we wilden hem uitnodigen voor de conferentie. Tot onze verbazing begon hij een gesprek: ‘Ik wil naar de missie komen, want ik heb hulp nodig! Ik wil hier weg. Ik wil bij jullie wonen, want ik heb een probleem met drugs.’ Dat was niet wat we hadden verwacht! We vertelden hem dat hij in de komende dagen dan maar naar de missie moest komen zodat we konden kijken of het mogelijk is en ook om uit te vinden of hij het echt wilde. Hij moest een stap nemen om naar ons te komen.

Een aantal dagen later stond hij tot onze verrassing op de stoep. Hij wilde echt veranderen. We namen hem op en hij ging bij ons wonen. We gaven hem medicatie om langzaam af te kicken van zijn drugsverslaving. Hij vertelde ons dat hij verslaafd is aan whoonga. Het is een soort goedkope heroïne dat met andere dingen gemixt wordt. Niemand weet precies wat erin zit, maar het is enorm verslavend. Helaas zijn veel jonge jongens en ook meiden in de township verslaafd. Het zorgt voor grote problemen. Deze jongeren hebben geen baan, maar voor de drugs hebben ze veel geld nodig. Dus gaan ze stelen en belanden in het criminele circuit. Dat maakt de zaken nog erger en zo belanden er veel in de goot. Het probleem is dat Zuid-Afrika niet zoveel afkickklinieken heeft of andere instanties waar ze deze jongeren kunnen helpen. De paar klinieken die er zijn, zijn allemaal privé en je betaalt een fortuin voor deze instanties. Dat hebben deze jongeren niet en dus blijven ze in deze situatie zitten totdat ze overlijden aan een overdosis of slachtoffer worden van geweld. Het is zo enorm triest!

Maar Muzomuhle kwam dus bij ons. We waren in het begin een beetje sceptisch hoe dit zou uitwerken, maar tot onze grote verbazing ging het heel erg goed met hem. Met behulp van de medicatie kickte hij af en hij begon ook verder op te bloeien. Hij begon er gezonder uit te zien, werkte hard en hernieuwde het contact met zijn familie. Het mooiste is dat hij Jezus heeft gevonden. Begin oktober werd hij gedoopt in de kerk. Het is een wonder als je bedenkt waar hij vandaan kwam en het geeft mij een lach op mijn gezicht als ik hem nu tegenkom en hem zie lachen en genieten.

Tegelijkertijd geeft dit verhaal ons ook een uitdaging. In de township heb je geen Facebook of Whatsapp nodig om elkaar op de hoogte te houden. Mensen vertellen elkaar alle verhalen en zo kwamen ook veel mensen te weten over de verandering in Muzomuhles leven. Dat is supergaaf! De laatste maand hebben we daarom telkens jongeren op de stoep die ook hier willen wonen omdat ze willen afkicken van de drugs. Dat is op zich iets heel moois natuurlijk, maar het maakt het ook lastig. Niet iedereen is even sterk en gemotiveerd. We hebben er al een heel aantal gehad die na een paar dagen of een week weer wegliepen en toch terugkeerden naar de drugs. Ook waren er een aantal die onder de achttien jaar waren. Die kunnen wij niet aannemen, omdat dat niet mag hier in Zuid-Afrika. Een bijkomend probleem is dat we op dit moment niet genoeg bedden en ook team hebben om alle jongens op te vangen. Dat maakt dit hele gebeuren een complexe zaak. Wie nemen we aan en wie niet? Hoe kunnen we weten of ze echt serieus zijn in hun wil naar verandering? Hoe kunnen we het beste helpen? Moeten ze hier echt wonen of kunnen we ook op een andere manier helpen?

We weten het op dit moment nog niet zo goed. We bidden om wijsheid en geloven dat God hier ook een plan mee heeft. Bidden jullie mee? Ook voor alle jongeren in de township die verslaafd zijn?