Een middagje township

In de gesprekken, mails, berichtjes en andere manieren van contact, vertel ik de mensen in Nederland weleens over wat ik doe. Alleen soms heb ik het idee dat het niet helemaal landt. Daarom wil ik jullie een middagje meenemen naar Dlamini, de township die we elke woensdagmiddag bezoeken. 

Om half twee zijn we er klaar voor. De auto is volgeladen met voedselpakketten, speelgoed voor de kinderclub en niet te vergeten: de gitaar! Als team beginnen we met gebed en dragen we de middag aan God op. In de bijbel staat dat we Gods ambassadeurs zijn en Hij vraagt ons om overal over Hem te vertellen. Dat kunnen we alleen met Zijn hulp! En dus bidden we voor de mensen die we gaan bezoeken en voor de kinderen: voor open harten! 
​
We stappen allemaal in de auto en halen iemand op die voor ons gaat vertalen. Lang niet alle mensen spreken Engels en het is wel handig als iedereen het kan begrijpen. We parkeren de auto en splitsen op. Allemaal bezoeken we mensen in de township, brengen hun een voedselpakket, delen iets uit de bijbel en bidden met hen. Soms is het ook al genoeg om te laten merken dat je aan ze denkt en dat ze niet vergeten zijn. Brandien en ik gaan elke week naar mama Lungile, een vrouw van ongeveer 35 jaar oud. Met haar hebben we een erg leuke relatie. We kletsen met haar bij over de week en wat er allemaal gebeurt op dit moment van haar leven. Ook delen we iets uit de bijbel en spreken daarover. Aan het einde bidden we altijd voor specifieke dingen. Het is gaaf, want we mochten echt specifieke gebedsverhoringen zien, waarvan mama Lungile getuigd! Een jaar geleden kende ze God niet en nu getuigt ze van Zijn wonderen!

Na een uurtje gekletst te hebben, lopen we verder naar beneden. Het is altijd erg smerig in Dlamini en mijn hart breekt als ik zie in welke omstandigheden mensen leven. Ze wonen in kleine hutjes van golfplaat en koeienpoep en veel van hen hebben niks te eten. Dat is erg, maar dat is niet wat me het meest verdrietig maakt. 

Het ergste vind ik de duisternis die er hangt. Mensen zijn verstrikt in alcohol, drugs, geweld, moord, verkrachting en noem maar op. En bijna niemand kent Jezus als Verlosser!

Als we beneden komen, zijn de kids al aan het spelen met iemand van het team. We beginnen de kidsclub altijd met een poos spelen met de klossen, ballen, het springtouw en niet te vergeten de skateboards. De kinderen vinden het ook heerlijk om op mijn rug paardje te rijden en lekker op schoot te zitten. Persoonlijke liefde en aandacht is wat ze zo missen thuis. Dat krijgen ze vaak niet! Ik probeer ze ook vaak een spelletje te leren, zodat ze ook samen leren spelen. Of ik probeer in het Zulu te praten. Dat levert vaak hilarische situaties op en de kinderen liggen vaak helemaal in een deuk om mijn accent en verkeerde uitspraak. De kinderen vragen vaak enorm veel aandacht en soms is dat vermoeiend. Aan de andere kant vind ik dit het mooiste wat er is! Zijn liefde uitdelen aan deze kinderen. Dat is waar mijn hart ligt.

Na een poosje spelen roepen we alle kids bij elkaar en doen een Bijbelverhaal. Iedere week is iemand van het team aan de beurt om dat te doen. We vragen vaak de kinderen om het verhaal uit te beelden of gebruiken poppen om het verhaal te vertellen. Ze vinden het vaak erg leuk om ook een deel te zijn van het verhaal en zo onthouden ze het ook beter. 

Na het verhaal pak ik mijn gitaar en zingen we liedjes met de kinderen. Ze vinden het geweldig! Zingen en dansen is helemaal hun ding. En liedjes zijn een prachtige manier om ook over Jezus te vertellen! Vaak hebben we nog wat lekkers om uit te delen. Vandaag is het brood. De kinderen moeten eerst netjes in een rij gaan staan. Anders wordt het namelijk chaos. Je moet goed opletten dat kinderen niet twee keer komen. Daar zijn ze namelijk heel erg goed in! Aan het einde hebben ze allemaal een half brood. Dat is smullen!

Elke week als ik uit Dlamini kom, merk ik dat mijn hart weer breekt. Breekt voor de dingen die Gods hart breken. Ik voel me vaak machteloos als ik alle ellende zie, maar weet diep in mijn hart dat ik dat niet ben. 

Er ligt namelijk kracht in de Naam van Jezus! Die Naam verkondigen we in de duisternis van Dlamini. Die Naam geeft moed en kracht, ook als het soms hopeloos lijkt. Bidden jullie mee voor de mensen daar?